Ντενίση αγαπημένη και συνωστισμένη

Συντάκτης: Γιάννης Η. Χάρης

«Δεν ήταν συνωστισμός, ήταν μια τραγωδία» απευθύνεται η κυρία Ντενίση στους θεατές της παράστασής της «Σμύρνη μου αγαπημένη», και να τα χειροκροτήματα.
Σιγά μην έμενε έξω από τον χορό γύρω από τον καινούριο αστικό μύθο η κυρία Ντενίση, ευτυχής, φαντάζομαι, που εδώ συμπλέει με τον ανηλεή κάποτε διώκτη της, τον Λαζόπουλο. Και όλους αυτούς που βρέθηκαν, εκόντες άκοντες, πίσω από το λάβαρο που πρώτοι ύψωσαν Καρατζαφέρης και Χριστόδουλος.
Χωρίς κανένας, ή πάντως η συντριπτική, πιστεύω, πλειονότητα, να έχει διαβάσει όχι ολόκληρο το τρισκατάρατο βιβλίο, την Ιστορία της Στ΄ Δημοτικού της Μαρίας Ρεπούση, αλλά ούτε καν την επίμαχη εξασέλιδη ενότητα, με πλήθος κείμενα, μαρτυρίες προσφύγων και εύγλωττο φωτογραφικό υλικό (ο Σμύρνης Χρυσόστομος να ευλογεί τους Ελληνες στρατιώτες, η Σμύρνη στις φλόγες, το λιμάνι να βουλιάζει από κόσμο κ.ά.) που αποτυπώνουν το μέγεθος της τραγωδίας.
Χωρίς επίσης να έχει ξανααντιδράσει κανένας, όταν διάβασε π.χ.
– για τους «πρόσφυγες που συνωστίζονται στην προκυμαία της Σμύρνης», όπως γράφει ο Ρίτσαρντ Κλογκ στη βραβευμένη μελέτη του Συνοπτική Ιστορία της Ελλάδας 1770-2000 (επισήμανση Βασιλικής Μετατρούλου, στο ιστολόγιό της XYZ Contagion, 3.3.13)·
– για τους «απεγνωσμένους Ελληνες και Αρμένιους κατοίκους της Σμύρνης [που] συνωστίζονταν στην προκυμαία», σε μυθιστόρημα της Αμερικανίδας Θέας Χάλο, που καταγράφει την ιστορία της μητέρας της: Ούτε το όνομά μου: Γενοκτονία και επιβίωση, μια αληθινή ιστορία του Πόντου (επισήμανση Δημ. Αγγελίδη, «Ε» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, 29.5.11)·
– και ξανά για «συνωστισμό», στην τρίτομη αυτοβιογραφία με τίτλο Ενθυμήματα του ιστορικού Δημήτρη Φωτιάδη: «Βλέπαμε κανένα καράβι, μας φαίνονταν πως μπορούσαμε, τρέχαμε στην πούντα. Και συνωστισμός, συνωστισμός!» (επισήμανση Δημ. Γκιώνη, εδώ, 21.6.13)·
– αλλά και για «χιλιάδες κομμουνιστές και άλλους αριστερούς που συνωστίζονταν στις φυλακές και στις εξορίες» μετά την 21η Απριλίου, όπως γράφει στον ΙΣΤ’ τόμο της η Ιστορία του Ελληνικού Εθνους της Εκδοτικής Αθηνών, και άλλα και άλλα.
Αλλά τι μύθος θα ήταν τότε, αν υπήρχε δηλαδή η οφειλόμενη εποπτεία και γνώση; Πώς αλλιώς θα εξασφαλιζόταν το πολιτικό ταμείο για πολλούς, το χειροκρότημα τώρα για την κυρία Ντενίση…
Κι όμως, πιο πολύ κι από θέμα ιδεολογίας ίσως, είναι θέμα ήθους, εντέλει.

⌦ Ενας μικρός Ηρόστρατος
Ποια Μικρασιατική Καταστροφή ωστόσο; Στην ιστορία των Ελλήνων υπάρχει καταστροφή ασύγκριτα ολεθριότερη, ένα ιστορικό κακούργημα, η γκανγκστερική επιβολή του μονοτονικού, ένα ηροστράτειο πραξικόπημα που μπροστά του δεν έκλεισε τις πύλες της η Ακαδημία Αθηνών, που δεν είχε πια λόγο να υπάρχει, καμιά πανεπιστημιακή σύγκλητος δεν παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενη, καμιά Φιλοσοφική Σχολή δεν έκλεισε, δεν είπαν λέξη οι εταιρείες φιλολόγων, οι δικαστές, οι δικηγορικοί σύλλογοι, η Ιερά Σύνοδος, η ΟΛΜΕ, η ΔΟΕ…
Ούτε καν μεμονωμένες παραιτήσεις δεν υπήρξαν, ούτε ένας πανεπιστημιακός να δώσει το φωτεινό παράδειγμα, ένας θεολόγος και φιλόσοφος ίσως, ο κύριος Γιανναράς λόγου χάρη. Που ίσα ίσα συμμετέχει, και μάλιστα επ’ αμοιβή, στην ανίερη επιχείρηση του γλωσσικού αφελληνισμού, δεχόμενος να δημοσιεύονται κείμενά του μονοτονισμένα, στην εφημερίδα μάλιστα που από τις πρώτες υιοθέτησε έναν τύπο μονοτονικού μετά τη μεταπολίτευση, πριν δηλαδή από το ανθελληνικό ΠΑΣΟΚ και την γκανγκστερική επιβολή του μονοτονικού!
ΥΓ.: Περιττό ίσως να σημειωθεί πως όλα τα πλάγια είναι του ίδια με όλους τους άλλους προσκυνημένου, καθηγητή (Καθημερινή 23/11)…

⌦ Σημεία στίξης και δικτατορίες
«Υπάρχει μια δικτατορία της πολιτικής ορθότητας, που, έτσι και ξεφύγεις ένα κόμμα, σου κολλάν την ταμπέλα του ρατσιστή, του σεξιστή κτλ.»
Ετσι εξέφρασε τον πόνο του, πού, στην εκπομπή της Αννίτας Πάνια ο τομεάρχης πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ Θανάσης Χειμωνάς.
Αλλά γιά να θυμηθούμε κανένα από τα κόμματα που του ξέφυγαν του ίδιου, π.χ. «σάλτα γαμήσου, ρε μουνόπανο», «καργιόλη», «πούτσες μπλε», ή το πιο πρόσφατο, όταν στο φέισμπουκ λέει σκαιά σε κάποια: «Μόκο!», εκείνη του απαντάει: «Μόκο να πείτε στη μανούλα σας που σας έμαθε τρόπους», και ο τομεάρχης πολιτισμού ανταπαντάει: «Το λέω στη δικιά σου μάνα, όταν τη γαμάω από τον κώλο και τραγουδάει Πάριο»! (Κι όταν κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν, επανόρθωσε: «Δεν ξέρω από εγχώρια μουσική – Οι μανάδες σας, αντί για Πάριο, τραγουδάν Πουλόπουλο»).
Κάτι είπε και πως δεν υπάρχει σήμερα ιδιωτικός χώρος, ποιος, το επιδειξιομανές τζάνκι των σόσιαλ μίντια, αλλά εκεί πια το ’κλεισα, χρησιμοποιώντας κι εγώ διάφορα σαν τα δικά του «κόμματα», ομολογώ!
Αλλο όμως ήθελα να επισημάνω με την αφορμή αυτή. Οταν ο τομεάρχης πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ και πολλοί παρόμοιοι μιλούν για δικτατορία της πολιτικής ορθότητας, δικτατορία των «μέχρι ρατσισμού αντιρατσιστών» κτλ., πόσο διαφέρουν από αυτούς τους οποίους κατακεραυνώνουν οργίλοι επειδή λένε «χούντα» την και βέβαια όχι χούντα μα ξέχειλη από δημοκρατικότητα, προσήλωση στο Σύνταγμα κτλ. κυβέρνησή τους;