tag:blogger.com,1999:blog-54434836712399642342023-11-15T22:09:09.779-08:00Left ReformistasLeft Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.comBlogger70125tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-65877857497315453982018-06-01T07:01:00.000-07:002018-06-01T07:01:26.305-07:00Ο Τραμπ και οι αλλοι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiatBWcmV2RxtB5Rg1Q5Mzi3EwolEUSB_8lUpTrZJze3Z_BDWimlcmsPOteDKE5GjuwEs0vrqRXVcZ-p-7a-V6hmTol9Ghe8jjtFQB0Apt617TVIkN68c2Ne7rP_yzIG-Qb-s8oxGO6Sp-J/s1600/german_industry_0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="430" data-original-width="780" height="176" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiatBWcmV2RxtB5Rg1Q5Mzi3EwolEUSB_8lUpTrZJze3Z_BDWimlcmsPOteDKE5GjuwEs0vrqRXVcZ-p-7a-V6hmTol9Ghe8jjtFQB0Apt617TVIkN68c2Ne7rP_yzIG-Qb-s8oxGO6Sp-J/s320/german_industry_0.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">του Αντώνη Μιχαλάκη</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Η κίνηση Τραμπ
για μονομερή εφαρμογή δασμών στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου από ΕΕ,
Μεξικό και Καναδά, κορυφώνει την ένταση που υπήρχε στις διεθνείς εμπορικές
σχέσεις. Αναμενόμενη για πολλούς, λαμβάνοντας υπόψη την φρασεολογία αλλά και
την πολιτική ατζέντα του αμερικανού προέδρου, δίνει στην πραγματικότητα μια
σαφή εικόνα των σημερινών εμπορικών σχέσεων και το πως διαδραματίζεται το
παιχνίδι σε αυτό το επίπεδο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Και οι δύο κινήσεις
του Τραμπ (η αποχώρηση των ΗΠΑ από την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του
Ιράν και η εφαρμογή δασμών στις εισαγωγές βασικών βιομηχανικών πρώτων υλών)
εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο άσκησης μιας πολιτικής που θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί ως προστατευτική. Προστατευτική προφανώς για τις πρώτες ύλες και
τους υλικούς πόρους, ανεξέλεγκτη βέβαια για τα άυλα προϊόντα του χρηματοπιστωτικού
τομέα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Μια προστατευτική
πολιτική δεν είναι απαραίτητα κακή. Με όρους διεθνοποιημένου καπιταλισμού αυτός
ο προστατευτισμός, φυσικά, φαίνεται λίγο αιρετικός. Δεν παύει όμως να είναι ένα εργαλείο
ενδυνάμωσης εσωτερικής κατανάλωσης και ενδογενούς παραγωγής, κυρίως όμως για τα
ισχυρά κράτη με ενεργειακή αυτονομία και επάρκεια πόρων. Και προφανώς όποιος
επιλέγει στην παγκόσμια οικονομία να πορευτεί σε αυτό τον δρόμο, ανοίγει
πολλαπλά εμπορικά μέτωπα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Η </span>Goldman Sachs <span lang="EL">με την έκθεση του Απριλίου σκιαγραφούσε σαφώς το μέλλον. Οι παγκόσμιες
κόντρες θα έχουν έναν νικητή: το πετρέλαιο στα 80 δολ. το βαρέλι. Λαμβάνοντας
υπόψη πως αυτή τη στιγμή έχουμε αύξηση των αποθεμάτων πετρελαίου για τις ΗΠΑ
αλλά και ρεκόρ εξαγωγών (με κύριο αποδέκτη τη Κίνα), καταλαβαίνουμε ότι ο Τραμπ
προσπαθεί να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο για μια πιο κλειστή αμερικανική
οικονομία. Μια κλειστή αλλά ιδιαίτερα κερδοφόρα οικονομία η οποία θα
απορροφήσει πόρους από τις ανταγωνιστικές της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Το σημαντικότερο
όλων είναι πως η ευρωπαϊκή βιομηχανία θα πρέπει να βρει άλλους δρόμους πώλησης,
και κυρίως ενδοενωσιακά. Αν υπολογίσουμε πως στην ίδια κυρίως αγορά θα βρεθεί
και ο χάλυβας της Τουρκίας (ο οποίος εξάγοταν κατά κύριο λόγο στις ΗΠΑ), τότε
καταλαβαίνουμε ότι αλλάζουν αρκετοί εμπορικοί δρόμοι και εφοδιαστικές αλυσίδες,
ενώ ταυτόχρονα θα συμπιεστούν αρκετά οι τιμές και τα περιθώρια κέρδους των
προμηθευτών. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Η Ελλάδα μπορεί
να μην πλήττεται άμεσα, μιας και οι εξαγωγές χάλυβα στις ΗΠΑ ήταν μηδενικές ενώ
οι αντίστοιχες του αλουμινίου περίπου 57 εκ. ευρώ , εντούτοις δεν μπορεί να
παραμελήσει το γεγονός πως υπάρχει η πιθανότητα για εμπορικές πιέσεις και το
άνοιγμα μιας φαρέτρας οικονομοτεχνικών μεθόδων που είχαν μείνει για αρκετό
καιρό στο περιθώριο της παγκοσμιοποίησης. Αν, δηλαδή, επιβληθούν δασμοί όπου δεν
υπάρχουν, τότε αλλάζει πολύ το πεδίο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, με
πιθανότερο αποτέλεσμα να πληγούν οι πιο φτωχές χώρες. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-47643235849862524172018-05-31T02:00:00.001-07:002018-05-31T02:01:12.496-07:00Νέες προκλήσεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKOWrr0DmGo4VaencdFGvDXW3NDIg3GO8fElefgXn5E0EE_nf7CMwlgPPyolmws5FAmubSDyC3TLsnvZvlPe-_HMkjV0OqBI0lFlwHI9Bf3M8Ua3_ZBjiVeEYQP1n7hdgv2pNCVpHcprmS/s1600/iu-e-magazine-passion-direction-desires-success-age-imagination-chances-dreams-mindsets-excellence-forbes-fortune.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="252" data-original-width="490" height="164" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKOWrr0DmGo4VaencdFGvDXW3NDIg3GO8fElefgXn5E0EE_nf7CMwlgPPyolmws5FAmubSDyC3TLsnvZvlPe-_HMkjV0OqBI0lFlwHI9Bf3M8Ua3_ZBjiVeEYQP1n7hdgv2pNCVpHcprmS/s320/iu-e-magazine-passion-direction-desires-success-age-imagination-chances-dreams-mindsets-excellence-forbes-fortune.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="Standard" style="line-height: 200%; text-align: justify;">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="Standard" style="line-height: 200%; text-align: justify;">
<span lang="EL">του Αντώνη Μιχαλάκη</span></div>
<div class="Standard" style="line-height: 200%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="Standard" style="line-height: 200%; text-align: justify;">
Διανύουμε
μια κρίσιμη περίοδο για τη χώρα. Από τη μια το εσωτερικό μέτωπο με τις
αβεβαιότητες, τις παλινδρομήσεις, την ανεπάρκεια πολιτικού και διοικητικού
προσωπικού, τη διαρκή άρνηση σε κάθε μορφής συζήτηση και από την άλλη το
εξωτερικό μέτωπο με τις μεγάλες προκλήσεις και ευκαιρίες, τα εμπόδια και τις
δυσκολίες αλλά και την αυξανόμενη αντισυστημική - αντιδημοκρατική στάση.</div>
<div class="Standard" style="line-height: 200%; text-align: justify;">
<span lang="EL">Είναι
σαφές νομίζω πως αυτή η κυβέρνηση με τον συγκεκριμένο τρόπο εφαρμογής των
ασκούμενων πολιτικών δε μπορεί να έχει συνέχεια. Η ανάγκη μιας νέας αφήγησης
για το μεταμνημονιακό πεδίο αλλά και η αναγκαιότητα ύπαρξης μιας διαφορετικής
προσέγγισης από τα υφιστάμενα πολιτικά σχήματα κρίνεται επιτακτική. Το
ψευδεπίγραφο δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο έχει καταρρεύσει. Το δίλημμα όμως
πρόοδος ή συντήρηση υφίσταται. Και δίνει αξία στο πως αντιμετωπίζουμε την<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χώρα μετά τα μνημόνια ή τελικά στο τι
επιδιώκουμε να γίνει αυτή η χώρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="Standard" style="line-height: 200%; text-align: justify;">
<span lang="EL">Πάνω
σε αυτά τα κρίσιμα θέματα χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε τι εννοούμε
προοδευτικό σήμερα και κατά πόσο οι πολιτικοί φορείς που υφίστανται με τις
υπάρχουσες μορφές τους μπορούν να εκφράσουν έναν προοδευτικό ρεαλισμό. Εάν
δεχτούμε λοιπόν, πως αυτή η κυβέρνηση ήταν μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού – όπως
εμμέσως υποστηρίζουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ – τότε δεν μπορεί παρά, η νέα πρόταση
προοδευτικής διακυβέρνησης να απευθύνεται στους χώρους της μεταρρυθμιστικής
αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικολογίας και του δημοκρατικού
κέντρου. Πόσες πιθανότητες επιτυχίας έχει ένα τέτοιο εγχείρημα; Δεν τολμώ να
απαντήσω. Με τις σημερινές συνθήκες και την πολεμική ατμόσφαιρα περισσότερο ως
διακαής πόθος μου φαίνεται. Εντούτοις, είναι μια πολιτική πρόταση που αν
ξεπεραστούν εγωισμοί, πίκρες και η άρνηση διαλόγου επί των συγκεκριμένων,
μπορεί να λειτουργήσει ελπιδοφόρα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-43372076965786780282018-05-31T01:49:00.001-07:002018-05-31T01:52:17.257-07:00Μήπως λείπει η νέα… αριστερά και όχι ο τρίτος πόλος;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilRyLlA938i8IPEmrP5460Bs29eF7yk9l3k7n9J_tJEeZWmLeCzQnNP_wawYdylz64lWELxo2_bAslwf_2l3UYAEUe3m_tZoHIiyydyNH9Md9flGb0klfC5mj21Blf2r0nm262hRbJvMwL/s1600/SEPT15_17_200533987-001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilRyLlA938i8IPEmrP5460Bs29eF7yk9l3k7n9J_tJEeZWmLeCzQnNP_wawYdylz64lWELxo2_bAslwf_2l3UYAEUe3m_tZoHIiyydyNH9Md9flGb0klfC5mj21Blf2r0nm262hRbJvMwL/s320/SEPT15_17_200533987-001.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: Lato, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: Lato, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: Lato, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
του Αλέξανδρου Στεφανάκη*</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: Lato, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Τελευταία άνοιξε δειλά ένας διάλογος περί της επιχειρούμενης (;) μεταστροφής του Σύριζα σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ένα βασικό επιχείρημα αυτών που απορρίπτουν χωρίς καμία κουβέντα τη μετάλλαξη αυτή του Σύριζα και συνεπώς την ενδεχόμενη μελλοντικά συνεργασία μαζί του είναι η απόλυτη αφερεγγυότητα και κυνισμός που έχει δείξει ως κόμμα και θυμίζουν με κάθε ευκαιρία τις κραυγαλέες αντιφάσεις μεταξύ προεκλογικών υποσχέσεων και κυβερνητικών πεπραγμένων.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: Lato, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Ας θυμηθούμε μερικές παλαιότερες προεκλογικές δεσμεύσεις για: αποκατάσταση συντάξεων και πολυτεκνικών επιδομάτων, σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών μέσω ισοδυνάμων μέτρων, έκτακτο επίδομα ανεργίας για μη μισθωτούς, συγκράτηση μισθών στον ιδιωτικό τομέα, σταδιακή άνοδο του αφορολόγητου ορίου, περικοπή 12 δισ. δημοσίων δαπανών σε δύο χρόνια, μη περικοπή του 13ου και 14ου μισθού, μέχρι και την επίσπευση της ανακήρυξης της ΑΟΖ και άλλα πολλά. Τέτοια δεν υποσχόταν ο Σύριζα;</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: Lato, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Λάθος! Αυτές είναι μερικές μόνο από τις προεκλογικές υποσχέσεις της Νέας Δημοκρατίας (ΝΔ) το 2012, που είχαν παρουσιαστεί ως 18 προτάσεις για την οικονομία στα περιβόητα πλέον Ζάππεια Ι, ΙΙ και ΙΙΙ. Η ΝΔ ήταν που αρνήθηκε να στηρίξει το πρώτο μνημόνιο που έσωσε στο παρά πέντε τη χώρα από την άτακτη χρεωκοπία. Ήταν το κόμμα της ΝΔ που δήλωνε το 2010 “όχι στο μνημόνιο, όχι σε νέους φόρους” και ότι “η συμφωνία δανεισμού από την τρόικα δεν ήταν η μόνη επιλογή για να αποφευχθεί η χρεοκοπία”. Ο πρόεδρος της ΝΔ δήλωνε το 2011 “δεν υπογράφω, δεν συγκυβερνώ, δεν αλλάζω θέση για το μνημόνιο”, ενώ και το 2014 αυτοανακυρυσσόταν ως «αρχιτέκτονας» του αντιμνημονίου και διακήρρυτε περήφανα ότι “σκίζει τα μνημόνια κάθε μέρα, σελίδα τη σελίδα”.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: Lato, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Και όμως με αυτό το κόμμα της ΝΔ, που προφανέστατα ως κυβέρνηση έπραξε τα ακριβώς αντίθετα από όσα διαλαλούσε ως αντιπολίτευση, που υπήρξε διαχρονικά στη μεταπολίτευση ο μεγάλος ιδεολογικός «αντίπαλος» της κεντροαριστεράς, που φέρει αποδεδειγμένα την ευθύνη του δημοσιονομικού εκτροχιασμού 2008-9, με αυτό το κόμμα λοιπόν δεν είχε κανένα πρόβλημα να συγκυβερνήσει η σοσιαλδημοκρατία μετά τις διπλές εκλογές του 2012, συγκροτημένα και θεσμικά, με προγραμματική συμφωνία και τη διαβόητη μοιρασιά του 4-2-1.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: Lato, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Και λογικά γεννάται το ερώτημα: αλήθεια τι διαφορετικό έχει η όλη παρουσία του Σύριζα την περίοδο της κρίσης από αυτήν της ΝΔ; Τα ίδια ψέμματα δεν είπαν λίγο-πολύ και οι μεν και οι δε; Και οι δύο δε διαγωνίζονταν ως προς τις αντιμνημονιακές επιδόσεις τους; Ζάπεια οι μεν, πρόγραμμα Θεσσαλονίκης οι δε, ενώ και οι δύο μαζί σκίζαν τα μνημόνια. Αν μη τι άλλο όμως, πρέπει επιτέλους να παραδεχτούμε ότι δε συγκρίνονται ο ρόλος και οι ευθύνες της δεξιάς με αυτές της αριστεράς για τα όσα οδήγησαν στην κρίση που ζούμε από το 2009. Συνεπώς, δεν είναι λίγο υποκριτικό όλο αυτό το φανατισμένο αντι-Σύριζα μένος; Γιατί άραγες δεν υπήρξε αντίστοιχο φανατισμένο αντι-δεξιό μένος τα προηγούμενα χρόνια, παρά μόνο ηττοπάθεια και συνεχής απολογία στα όρια της αυτοκαταστροφικότητας από την σοσιαλδημοκρατία; Τη στιγμή δε που λίγο-πολύ όλοι παραδέχτηκαν, έστω και έμμεσα, ότι αυτός ήταν ο χώρος που έσωσε τη χώρα από την καταστροφή της άτακτης χρεωκοπίας ενώ πλήρωσε και το μεγαλύτερο πολιτικό κόστος.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: Lato, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Ας μη γελιόμαστε. Είναι προφανές ότι ένα σεβαστό τμήμα της (εναπομείνασας) σοσιαλδημοκρατίας αισθάνεται πιο άνετα να συνδιαλέγεται και να συγκυβερνά με το κατεξοχήν αντίπαλον δέος της δεξιάς.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: Lato, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Να ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Δεν (πρέπει να) αποτελεί επιλογή και το αντίθετο άκρο: η πρόσδεση στο άρμα αυτού του Σύριζα. Είναι γεγονός όμως ότι η σοσιαλδημοκρατία ιστορικά έχει περισσότερες προσεγγίσεις με τη ριζοσπαστική αριστερά (βλ. άρθρο Ν. Μουζέλη, <em style="border: 0px; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Σοσιαλδημοκρατία και ριζοσπαστική Αριστερά</em>, 09/10/2016, ΤΟ ΒΗΜΑ) παρά με τη δεξιά – όπως βέβαια και βασικές διαφωνίες. Ας θυμηθούμε λίγο το ΠΑΣΟΚ των αρχών της δεκαετίας του 80 και πως μετεξελίχθηκε στη συνέχεια στον κύριο εκφραστή της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Η ιστορία και οι ιδεολογικές καταβολές υποδεικνύουν ότι συγκλίσεις υπήρξαν και θα μπορούσαν να υπάρξουν μεταξύ της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς. Είναι όμως σφάλμα να υποθέτουμε ότι αυτός ο Σύριζα που βλέπουμε σήμερα είναι ο εκφραστής της αριστεράς. Στον σημερινό Σύριζα, ακόμη και μετά την πρώτη εκκαθάριση του Σεπτεμβρίου 2015, εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό ρόλο ιδεοληπτικοί νεοκουμουνιστές, λαϊκιστές ως επί το πλείστον. Είναι λίγο πολύ γνωστό πως, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, γίνεται ήδη μια μάχη στο εσωτερικό του Σύριζα. Η περίοδος της διακυβέρνησης, η αναπόφευκτη προσγείωση στην πραγματικότητα και οι εφαρμοζόμενες πολιτικές έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια. Πολλοί ήδη διατυπώνουν ότι η περαιτέρω αποσταλινοποίηση και απομάκρυνση των τελευταίων ιδεοληπτικών είναι αναπόφευκτη και θα αφήσει χώρο να εκφραστούν οι πιο προοδευτικές δυνάμεις της αριστεράς, που σήμερα δεν έχουν ακόμα ισχυρή φωνή.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: Lato, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Συνεπώς, η πιθανολογούμενη αυτή στροφή του Σύριζα προς τον ορθολογισμό σαφώς και δεν πρέπει να αφήνει κανέναν αδιάφορο, ιδιαίτερα το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Αντιθέτως, πρέπει να στηριχτεί, όπως εξάλλου είχε επικροτηθεί και η μεταστροφή της ΝΔ προς τον ρεαλισμό όταν ακολούθησε την μοναδική πολιτική σωτηρίας που είχε εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ το 2010. Ήταν η προοπτική ανάληψης και μετέπειτα της διατήρησης της εξουσίας που οδήγησε σε αυτήν τη μεταστροφή της ΝΔ, όπως σήμερα του Σύριζα. Και όμως: ίδιο κίνητρο, αλλά «στυγνοί πολιτικάντηδες» οι μεν, επέδειξαν «υπευθυνότητα όταν ήρθε η ώρα» οι δε.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: Lato, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, αν θέλει να ξαναπατήσει στα πόδια του, πρέπει να πάψει να ετεροπροσδιορίζεται. Δεν πρέπει να έχει ως στόχο την ανάδυσή του απλά ως τρίτη φοβική δύναμη στο κέντρο, συμπιεζόμενη μεταξύ Σύριζα και ΝΔ. Μπορεί να ξαναβρεί τη χαμένη της ταυτότητα, την επαφή της με την κοινωνία και τις κινήσεις πολιτών. Και πρέπει να στραφεί και προς εκείνο το τμήμα της αριστεράς, της οικολογίας και των κινημάτων που δεν διακατέχεται από ιδεοληψίες και αντιλήψεις θεσμικής ασυδοσίας. Αυτό που λείπει από το πολιτικό σκηνικό δεν είναι ένας τρίτος πόλος-τσόντα, αλλά ο ουσιαστικός εταίρος ενός σταθερού διπόλου – αυτού που παλαιότερα εκφραζόταν ως αριστερά-δεξιά και που στο άμεσο μέλλον (αν όχι ήδη στο παρόν) θα εκφράζεται ως προοδευτικές δυνάμεις/ανοιχτή κοινωνία έναντι συντήρησης/οπισθοδρόμησης. Λείπει μια νέα κεντρο-αριστερά, που θα συμπυκνώνει και θα συνενώνει ουσιαστικά τις προοδευτικές δυνάμεις της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, της κεντρο-αριστεράς, της ριζοσπαστικής αριστεράς και της οικολογίας, χωρίς τις γνωστές παθογένειες (αρχηγιλίκια, μοιρασιά στασιδίων, τσιφλικοποίηση, ιδεοληψίες) αλλά με πίστη στις κοινές αξίες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, των κοινωνικών δικαιωμάτων, της καταπολέμησης των ανισοτήτων, του κράτους δικαίου. Αυτή πρέπει να είναι η στόχευση για την ουσιαστική ανασύσταση: η σύγκλιση των ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων του όλου χώρου της σοσιαλδημοκρατίας.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; font-size: 16px; line-height: 24.8px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #222222; font-family: "lato" , sans-serif;">*</span><span style="font-size: 12.8px; text-align: left;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">O Αλέξανδρος Στεφανάκης είναι Δρ Περιβαλλοντικής Μηχανικής</span></span></b></div>
<span style="background-color: white; font-size: 12.8px;"><b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Bauer Resources German University of Technology in Oman</span></b></span><br />
<span style="background-color: white; font-size: 12.8px;"><b><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></b></span>
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 12.8px;"><b>ΠΗΓΗ: Μεταρρύθμιση</b></span></span></div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-68142780430111498942016-01-18T04:35:00.002-08:002016-01-18T04:35:37.370-08:00 Το «επάγγελμα» του Κώστα Φιλίνη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://enthemata.files.wordpress.com/2015/11/7-svolou.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://enthemata.files.wordpress.com/2015/11/7-svolou.jpg" width="168" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.stokokkino.gr/photos/810x460/filinis1446911873.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<b>του Γρηγόρη Ανανιάδη </b><br />
<br />
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Ζωή Σβώλου για το ότι διασκέδασε τους
ενδοιασμούς μου να συμμετάσχω στην αποψινή εκδήλωση στη μνήμη του Κώστα
Φιλίνη. Εάν οι αρχικός μου δισταγμός είχε επικρατήσει θα το έφερα βάρος
στη συνείδησή μου. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μας σημαδεύουν στην
πορεία του βίου μας, και στη δική μου περίπτωση ο Φιλίνης ήταν ένας από
αυτούς.<br />
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τη Λουτσιάνα Καστελλίνα, τη μεγάλη
αυτή φυσιογνωμία της ευρωπαϊκής αριστεράς, η οποία με την παρουσία της
εδώ σήμερα τιμά όχι μόνο τη μνήμη του Κώστα Φιλίνη, αλλά και όλους εμάς.<br />
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους τους συντελεστές του
πολύτιμου αυτού τόμου, που μας προσφέρουν τα ΑΣΚΙ, το Ινστιτούτο
Πουλαντζά και οι εκδόσεις Θεμέλιο – τόμου που αποτυπώνει και αξιοποιεί
το ίχνος του Φιλίνη στην ταραχώδη ιστορία της ελληνικής Αριστεράς, στην
ταραχώδη ιστορία του τόπου. Δώρο απροσδόκητο ο εντοπισμός και η
συμπερίληψη στον τόμο και νεανικών κειμένων του Φιλίνη, κειμένων που
είχε συντάξει, υπό την ιδιότητά του ως ηγετικού στελέχους της
Κομμουνιστικής Νεολαίας και της ΕΠΟΝ, τον καιρό της Εθνικής Αντίστασης
και της Απελευθέρωσης.<br />
Όπως εύστοχα επισημαίνουν στην εξαίρετη εισαγωγή τους η Κατερίνα
Λαμπρινού και ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης, «ο Κώστας Φιλίνης είναι μία από
τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που στη διαδρομή του βίου τους,
πολιτικού και πνευματικού, μπορεί κανείς να διαβάσει την πορεία μιας
ολόκληρης εποχής». Η Κατερίνα και ο Γιάννης θα μου επιτρέψουν να
δανειστώ άλλη μια καίρια επισήμανσή τους. Επισημαίνουν ότι «ο Φιλίνης
επιτέλεσε μια ιδιαίτερη λειτουργία, αναγκαία για την πολιτική διάπλαση
εκείνου του μέρους της ελληνικής Αριστεράς που επερωτούσε τα
παραδεδεγμένα της κομματικής ορθοδοξίας», και ότι το επέτυχε αυτό
«συνδυάζοντας πολλούς ρόλους –του ενταγμένου αγωνιστή, του πολιτικού
στελέχους, του οργανικού διανοουμένου». Για να υπογραμμίσουν δε τον όλως
ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο συνδύαζε τις ιδιότητες αυτές ο Φιλίνης,
σημειώνουν ότι «η βιογραφία του, η πράξη και η σκέψη του, υποδεικνύουν
μια περίπτωση έκκεντρης κανονικότητας» ως προς την τυπολογία του
στρατευμένου κομμουνιστή.<br />
Με βασάνισε πολύ το πώς θα μπορούσα να μιλήσω για αυτήν την
ιδιαιτερότητα, για την «έκκεντρη κανονικότητα» του Φιλίνη. Τη λύση μού
την έδωσε ο έξοχος τίτλος του βιβλίου: <em>Ένας διανοούμενος της δράσης</em>· και ο υπότιτλος: <em>Κείμενα θεωρίας και πολιτικής</em>. Το κλειδί βρίσκεται, νομίζω, στο <em>πώς</em> ακριβώς συνδύαζε ο Φιλίνης τη σκέψη με τη δράση, τη θεωρία με την πολιτική.<br />
Ένας τρόπος για να μιλήσει κανείς για τον συνδυασμό αυτόν στην
περίπτωση του Φιλίνη είναι να εξετάσει τη δράση του, τον βίο και την
πολιτεία του, υπό το πρίσμα της κατηγορίας του «οργανικού διανοουμένου».
Αυτό ακριβώς κάνει ο Τάσος Τρίκκας, ο παλαιός σύντροφος, συναγωνιστής
και φίλος του Φιλίνη, στο διαφωτιστικό του επίμετρο. Είναι μια
εξαιρετικά γόνιμη προσέγγιση, όχι μόνο λόγω της αναλυτικής εμβέλειας της
γκραμσιανής αυτής έννοιας, αλλά και λόγω της μακράς σχέσης του Φιλίνη
με τη σκέψη του Γκράμσι. Ποιον δεν συγκινεί η νοερή εικόνα του Φιλίνη να
παλεύει να μεταφράσει τα <em>Τετράδια της φυλακής</em> του Γκράμσι, έγκλειστος και αυτός στις φυλακές του μετεμφυλιακού κράτους!<br />
Εγώ, από την πλευρά μου, θα προσπαθήσω να φωτίσω μιαν άλλη διάσταση
της ιδιαιτερότητας του Φιλίνη, του τρόπου με τον οποίο συνδύαζε σκέψη
και δράση, και θα το επιχειρήσω προσφεύγοντας σε έναν άλλο μεγάλο
στοχαστή του 20ού αιώνα, τον Μαξ Βέμπερ. Η επιλογή μου αυτή μπορεί να
ξενίσει. Τι σχέση μπορεί να έχει ο Φιλίνης με τον γερμανό «κοινωνιολόγο»
που στα μάτια ορισμένων δεν ήταν παρά ο αστός αντι-Μαρξ;<br />
Σε αντίθεση με το πορτραίτο που συνήθως φιλοτεχνούν τα εγχειρίδια της
κοινωνιολογίας που είχαν δυστυχώς μέχρι πρότινος το μονοπώλιό του, ο
Bέμπερ ήταν πρωτίστως ένα πολιτικό ον, ένας βαθύτατα <em>πολιτικός</em>
στοχαστής που είχε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του την πολιτική
δράση· και ναι μεν δεν ήταν αριστερός, είχε όμως την ικανότητα να
σκέφτεται την πολιτική παίρνοντας μιαν απόσταση από τις δικές του
πολιτικές θέσεις και στρατεύσεις, τις οποίες άλλωστε δεν εξαιρούσε από
την «πολυθεΐα των αξιών» που χαρακτηρίζει την αμετάκλητα πλέον
απομαγευμένη νεωτερικότητα. Θα πρόσθετα, μάλιστα, ότι Βέμπερ και
Γκράμσι, μαθητές και οι δύο του Μακιαβέλλι, συγκλίνουν κατά το ουσιώδες:
αμφότεροι αντιλαμβάνονται την πολιτική ως αγώνα, ως αγώνα για την
υπέρβαση της υφιστάμενης κατάστασης· συμφωνούν δε, ο καθένας με τον
τρόπο του, στο ότι η σημαντικότερη διάσταση της πολιτικής δράσης είναι η
<em>πολιτικοποίηση</em>, δηλαδή η προβληματοποίηση του αυτονόητου, η
αμφισβήτηση των παγιωμένων, ο κλονισμός των αδρανειών, η διάνοιξη νέων
οριζόντων και δυνατοτήτων μέσα από την ανανοηματοδότηση των πραγμάτων.
Υπάρχει, τέλος, και η αδιόρατη συνάφεια του Φιλίνη με τον Βέμπερ που θα
μπορούσε να στοιχειοθετηθεί, έστω και διά της τεθλασμένης, από το
ενδιαφέρον του πρώτου για τη θεωρία των παιγνίων.<br />
Το 1919, σε μια κατακλυσμιαία στιγμή της ευρωπαϊκής ιστορίας, ο Βέμπερ δημοσιεύει το περίφημο δοκίμιό του <em>Η πολιτική ως επάγγελμα</em>
που επέπρωτο να είναι και το κύκνειό του άσμα. Στο πολυεπίπεδο αυτό
έργο, ο Βέμπερ αναπτύσσει την ιδέα του για την πολιτική και αγωνιά για
το μέλλον της σε μια εποχή που η αδήριτη εξάπλωση της εργαλειακής
λογικής της γραφειοκρατίας τείνει να την εξαλείψει· κυρίως στοχάζεται
για τα παράδοξα της πολιτικής δράσης και για τις ιδιότητες που
χαρακτηρίζουν ή θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν εκείνους που επωμίζονται το
βάρος της.<br />
Ξαναδιάβαζα πρόσφατα το εν λόγω δοκίμιο, και από τις σελίδες του
Βέμπερ ξεπηδούσε κάθε τόσο στα μάτια μου η ωραία μορφή του Φιλίνη. Με
δυο λόγια θα ήθελα να σας πω γιατί.<br />
Ας ξεκινήσω από το προφανές, στο οποίο μας παραπέμπει ευθύς εξ αρχής η
αμφισημία του τίτλου. Ο Βέμπερ χρησιμοποιεί τον όρο «επάγγελμα» (Beruf)
<em>και</em> με την τρέχουσα σημασία του όρου για να δηλώσει τον επαγγελματία πολιτικό, εκείνον που βιοπορίζεται από την πολιτική, <em>και</em>
με την κυριολεκτική σημασία του όρου για να δηλώσει τον πολιτικό για
τον οποίο η πολιτική συνιστά μιαν εσωτερική κλήση (κλήση με ήτα, όχι με
ιώτα), ένα ενδόμυχο κάλεσμα, τον πολιτικό δηλαδή που είναι ταγμένος,
αφοσιωμένος στην πολιτική.<br />
Όλοι εδώ ξέρουμε πολύ καλά σε ποιαν από τις δύο κατηγορίες ανήκε ο
Φιλίνης. Το διαισθανόταν μάλλον και ο βασιλικός επίτροπος όταν, κατά τη
δίκη του Φιλίνη το 1960, τον προειδοποιούσε ότι «δεν θα [τον] σώσουν τα
λεφτά που έχει η οικογένειά [του]». Ο Φιλίνης, όπως και χιλιάδες
σύντροφοί του, αφοσιώθηκε στην πολιτική με όλο του το είναι, κι ας είχε
να χάσει πολύ περισσότερα από αλυσίδες. Εκείνο βέβαια που ξεχωρίζει τον
Φιλίνη είναι το <em>πώς</em> αφοσιώθηκε στην πολιτική.<br />
Κατά τον Βέμπερ, τρεις είναι οι ιδιότητες που έχουν αποφασιστική
σημασία για τον πολιτικό, για τον άνθρωπο δηλαδή που αποφασίζει να
εμπλακεί στον πολιτικό αγώνα: το<em> πάθος</em>, η <em>αίσθηση ευθύνης</em>, και ένα <em>μάτι για τα πράγματα</em> [Augenmass], η πολιτική δηλαδή κρίση. Βάσει του συνδυασμού <em>και των</em> <em>τριών</em>
αυτών ιδιοτήτων διακρίνει ο Βέμπερ τον τύπο του «πολιτικού» από τον
τύπο του «υπαλλήλου», από τον άνθρωπο δηλαδή του μηχανισμού, του
οποιουδήποτε μηχανισμού, οι ενέργειες του οποίου εμφορούνται από το
πνεύμα της γραφειοκρατίας – τη νοοτροπία δηλαδή της διεκπεραίωσης των
άνωθεν οδηγιών, τη νοοτροπία της ρουτίνας και της επανάληψης.<br />
Μετριούνται στα δάχτυλα οι πολιτικοί που συνδυάζουν τα τρία αυτά
στοιχεία, και ο Φιλίνης ήταν ασφαλώς ένας από αυτούς. Ο Φιλίνης είχε
πάθος για την πολιτική, επειδή είχε πάθος για την «υπόθεση» του
κομμουνισμού, για τα ιδανικά και τις αξίες της Αριστεράς. Το πάθος του
όμως αυτό δεν είχε την ποιότητα της «στείρας έξαρσης» του <em>πολιτικά άγονου</em> ρομαντικού διανοουμένου, του «αερολόγου», που τόσο περιφρονούσε ο Βέμπερ. Το πάθος του ήταν πάθος <em>πολιτικό</em>, είχε δηλαδή ένταση, βάθος και διάρκεια· και είχε τα χαρακτηριστικά αυτά <em>επειδή</em> <em>ακριβώς</em>
ο Φιλίνης δεν είχε απλώς ταχθεί στην υπηρεσία της υπόθεσης της
Αριστεράς, αλλά ένιωθε και μια πραγματική ευθύνη για την υπόθεση αυτή:
το αίσθημα της ευθύνης καθοδηγούσε και τη δράση και τη σκέψη του «σαν
πολικός αστέρας». Επ’ αυτού θα επανέλθω.<br />
Διέθετε, τέλος, ο Φιλίνης και μιαν αναγκαία για την ανάληψη ευθύνης
ψυχική ιδιότητα. Με τα λόγια του Βέμπερ, «είχε την ικανότητα να αφήνει
την πραγματικότητα να επιδρά πάνω του με εσωτερική συγκέντρωση και
ηρεμία». Είχε δηλαδή μια οξυμμένη πολιτική κρίση, επειδή μπορούσε να
«βρίσκεται σε μια απόσταση από τα πράγματα και τα πρόσωπα». «Η έλλειψη
απόστασης», λέει ο Βέμπερ, «αποτελεί αυτή καθ’ εαυτήν ένα από τα
θανάσιμα αμαρτήματα οποιουδήποτε πολιτικού».<br />
Πράγματι, δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να διασταυρώθηκε με τον
Φιλίνη στη μακρά και τρικυμιώδη πολιτική του πορεία που να μην
εντυπωσιάστηκε από τη βαθειά εσωτερική γαλήνη που εξέπεμπε αυτός ο
άνθρωπος. Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να τον θυμάται χωρίς χαμόγελο
– αυτό το ωραίο χαμόγελο που διασώζει και η φωτογραφία του στο εξώφυλλο
του τόμου. Μπορούσε βέβαια ο Φιλίνης να γίνει εκρηκτικός εάν το επέλεγε
–ποιος θα ξεχάσει το πώς άστραψε και βρόντηξε στο 3ο Συνέδριο του ΚΚΕ
εσωτερικού!–, αλλά ποτέ δεν υπήρξε εμπαθής, ποτέ του δεν μίσησε.
Απογοητεύσεις και πικρίες βίωσε πολλές, αλλά ούτε απογοητευμένος ήταν,
ούτε πικραμένος· η «εσωτερική του συγκέντρωση και ηρεμία» τον προφύλαξαν
από οποιαδήποτε αίσθηση ματαίωσης ή ματαιότητας.<br />
Εκτός από τα πράγματα και τα πρόσωπα, ο Φιλίνης είχε τη σπάνια
ικανότητα να παίρνει αποστάσεις και από τον ίδιο του τον εαυτό,
δαμάζοντας έτσι και το πολύ ανθρώπινο ελάττωμα της ματαιοδοξίας –
«θανάσιμο εχθρό για κάθε πραγματική αφιέρωση σε μιαν υπόθεση» τη
θεωρούσε ο Βέμπερ. Ο Φιλίνης, άνδρας γοητευτικός και όμορφος, που μέχρι
τέλους διατηρούσε κάτι από τη λάμψη του κινηματογραφικού jeune premier
των νεανικών του φωτογραφιών, δεν είχε πάνω του ίχνος ναρκισσισμού ή
ματαιοδοξίας. Ποτέ δεν επεδίωξε το προσκήνιο ή τα φώτα της δημοσιότητας,
ποτέ δεν αναλώθηκε στη διαχείριση της εικόνας του χάριν εντυπώσεων.
Είχε την εσωτερική δύναμη και την ευγένεια ψυχής να παραμένει
προσηλωμένος στα ουσιώδη.<br />
Ελπίζω να σας έχω πείσει ότι κάτι έχει να μας πει ο Βέμπερ για τον
Φιλίνη, για να προχωρήσω επί τέλους στο μείζον – δεν έχω ξεχάσει ότι το
κυρίως θέμα μου είναι ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο συνδύαζε ο
Φιλίνης δράση και σκέψη. Θα μου επιτρέψετε όμως εδώ μια αναγκαία
παρέκβαση.<br />
Αντιμέτωπος ο Βέμπερ με την τραγικότητα της πολιτικής και τα παράδοξα
της ετερογονίας των σκοπών, στρέφει την προσοχή του στη σχέση μεταξύ
ηθικής και πολιτικής. Επηρεασμένος όχι μόνον από τον Μακιαβέλλι αλλά και
από τον Νίτσε, ο Βέμπερ απεχθάνεται βαθύτατα την ηθικολογία στην
πολιτική. Αρνείται να σκεφτεί την πολιτική ως πραγμάτωση της ηθικής·
καταδικάζει την επίκληση της ηθικής για την εκ των υστέρων δικαίωση
πολιτικών επιλογών· για τον ίδιο δε λόγο καταδικάζει και την ηθική
απαξίωση ή μείωση του πολιτικού αντιπάλου. Η πολιτική κατ’ αυτόν δεν
μπορεί να κρίνεται με αλλότρια κριτήρια· θεωρεί ότι, επειδή ακριβώς η
βία συνιστά ανεξάλειπτό της στοιχείο, η πολιτική διέπεται από τους
δικούς της νόμους, από τη δική της ιδιαίτερη ηθική.<br />
Ως γνωστόν, ο Βέμπερ πραγματεύεται την ιδιάζουσα αυτή ηθική της
πολιτικής εισάγοντας την περίφημη όσο και αμφιλεγόμενη διάκριση μεταξύ,
αφενός, της <em>ηθικής της πεποίθησης</em>, που αφορά τους σκοπούς της πολιτικής δράσης, και, αφετέρου, της <em>ηθικής της ευθύνης</em>, που αφορά τις επιπτώσεις των μέσων που επιλέγονται για την προαγωγή των σκοπών.<br />
Η διάκριση αυτή έχει πλέον μετατραπεί σε κοινό τόπο του δημόσιου
λόγου και της πολιτικής αντιπαράθεσης. Χρησιμοποιείται κατά κόρον, ιδίως
στις μέρες μας· κατά κανόνα όμως χρησιμοποιείται με τρόπο μονομερή που
διαστρέφει και προδίδει το πνεύμα του Βέμπερ. Η καταλυτική κριτική του
Βέμπερ στην απολυτοποίηση της ηθικής της πεποίθησης και στην οιονεί
θρησκευτική προσκόλληση στους σκοπούς για την αδιαφορία που αυτή
επιδεικνύει στις επιπτώσεις της πολιτικής δράσης, έδωσε σε πολλούς την
εντύπωση ότι ο Βέμπερ προκρίνει την ηθική της ευθύνης <em>κατ’ αντιδιαστολήν</em>
προς την ηθική της πεποίθησης. Μέγα λάθος. Μια τέτοια μονομερής
υιοθέτηση της ηθικής της ευθύνης από την πλευρά του θα ισοδυναμούσε με
την αποδοχή των επιταγών της Realpolitik, του αιτήματος δηλαδή της <em>προσαρμογής</em>
της πολιτικής δράσης στην πραγματικότητα. Πρόκειται για τον κοινό τόπο
της απολιτικής πολιτικής κουλτούρας της Γερμανίας στα τέλη του 19ου και
στις αρχές του 20ού αιώνα, κοινό τόπο που εκφράζει εύγλωττα ο
αποδιδόμενος στον Μπίσμαρκ αφορισμός «η πολιτική είναι η τέχνη του
εφικτού».<br />
Τον κοινό αυτόν τόπο ουδέποτε τον συμμερίστηκε ο Βέμπερ. Τονίζει,
ίσα-ίσα, ότι η ηθική της «“προσαρμογής” στο εφικτό», δεν είναι παρά το
απολιτικό ήθος «της γραφειοκρατικής νοοτροπίας του Κομφουκιανισμού», και
ότι πίσω από την επίφαση της «αντικειμενικότητας» ή της ουδετερότητας
της στάσης αυτής μόλις και αποκρύπτεται ένας όχι λιγότερο αξιακός
προσανατολισμός.<br />
Κατ’ ουσίαν, η πολιτική ορίζεται από τον Βέμπερ από δύο ακραίους
πόλους που βρίσκονται πέραν αυτής: τη μετασχηματιστική επιδίωξη της άνευ
όρων πραγμάτωσης του βασιλείου των σκοπών, όποιοι και αν είναι αυτοί,
και την προσαρμοστική λογική της γραφειοκρατικής αναπαραγωγής. Υπό την
έννοια αυτή, ο πολιτικός της απόλυτης πεποίθησης και ο πολιτικός της
καθαρής ευθύνης ή της προσαρμογής είναι στα μάτια του εξίσου απολιτικοί.
«Γνήσιος» πολιτικός είναι κατά τον Βέμπερ μόνον ο πολιτικός που
καταφέρνει να <em>συνδυάσει</em> «το θερμό πάθος για μιαν υπόθεση με την
ψυχρή κρίση επί των πραγμάτων», ο πολιτικός δηλαδή που συνθέτει στην
πράξη του την ηθική της πεποίθησης <em>με</em> την ηθική της ευθύνης, την ηθική της ευθύνης <em>με</em>
την ηθική της πεποίθησης. Καθώς δε ο δυσκολότατος αυτός συνδυασμός
επιτυγχάνεται ποικιλότροπα στις πάντοτε ενδεχομενικές συνθήκες του
πολιτικού αγώνα, οι δύο ηθικές –της πεποίθησης και της ευθύνης– χάνουν
τον απόλυτό τους χαρακτήρα, σχετικοποιούνται και αποσταθεροποιούνται:
αναπόφευκτα η μία επιμολύνει την άλλη.<br />
Μακρηγόρησα, θα πείτε, για τον Βέμπερ, αλλά, πιστέψτε με, τόση ώρα
μιλούσα για τον Φιλίνη, διότι θεωρώ ότι, αναστοχαζόμενος τις περιπέτειες
της Αριστεράς, ο Φιλίνης είχε από πολύ νωρίς ενσαρκώσει και τις δύο
αυτές ηθικές· αυτό είναι που πάντα τον ξεχώριζε από τους ανθρώπους του
απαράτ, αλλά και από τους αερολόγους της Αριστεράς.<br />
Εάν κανείς διατρέξει τα κείμενά του, θα διαπιστώσει ότι είναι
διάστικτα από την έννοια της «ευθύνης». Σταχυολογώ πρόχειρα: «η ευθύνη
της παλιάς καθοδήγησης», η «ευθύνη του Γραφείου Εσωτερικού» για τη
διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ· το μερίδιο «ευθύνης» της Αριστεράς για την
επιβολή της δικτατορίας· η «ευθύνη» της ηγεσίας του ΚΚΕ εσωτερικού για
την περιορισμένη απήχηση του κόμματος· κ.ο.κ. Ο Φιλίνης, σημειωτέον,
ποτέ δεν χρησιμοποιεί την έννοια της ευθύνης για να δικάσει, για να
κατακεραυνώσει, για να κερδίσει πόντους στην εσωκομματική διαμάχη, διότι
η ευθύνη αφορά πρώτα απ’ όλους αυτόν τον ίδιο. Η έννοια αυτή τον
βασανίζει, επειδή συμμερίζεται πλήρως την ιστορική διαπίστωση του Βέμπερ
ότι «το τελικό αποτέλεσμα της πολιτικής πράξης συχνά, ή μάλλον κατά
κανόνα, βρίσκεται σε μια πλήρως αναντίστοιχη, και μάλιστα παράδοξη,
σχέση με το αρχικό της νόημα», με τις αρχικές δηλαδή προθέσεις και
επιδιώξεις των πολιτικώς δρώντων.<br />
Όταν λοιπόν ο Φιλίνης αναλύει τις ευθύνες για μια οποιαδήποτε
αρνητική έκβαση, ξανασκέφτεται, θα μπορούσαμε να πούμε, τα παρελθόντα
μέλλοντα υπό το φως των σταθμίσιμων ή και αστάθμητων συνεπειών των τότε
επιλογών, με το μάτι βέβαια στραμμένο πάντοτε στο παρόν και το μέλλον.
Και το κάνει αυτό πάντοτε με τη συστηματικότητα και τη μεθοδικότητα του
μαθηματικού και του καλού σκακιστή. Το ίδιο ακριβώς πνεύμα, το ίδιο
κριτήριο, διέπει και τις θεωρητικές του αναζητήσεις. Οι αναλύσεις του
Φιλίνη, πρακτικές και θεωρητικές, κρύβουν πολλή δουλειά, πολλή έρευνα
και πολλή σκέψη· κρύβουν, πάνω απ’ όλα, μεγάλη <em>αγωνία</em>.<br />
Το παραδειγματικό από την άποψη αυτή κείμενο του Φιλίνη δεν
περιλαμβάνεται στον ανά χείρας τόμο· επρόκειτο να περιληφθεί στο βιβλίο
του <em>Θεωρία των παιγνίων και πολιτική στρατηγική</em> που γράφτηκε
στις φυλακές Κορυδαλλού και πρωτοδημοσιεύτηκε στα ιταλικά και τα
ελληνικά το 1972, αλλά για ευνόητους λόγους παρέμεινε ανέκδοτο μέχρι τον
εντοπισμό και την ενσωμάτωσή του στην επανέκδοση του βιβλίου από το
Θεμέλιο. Αναφέρομαι στο κεφάλαιο με τίτλο «Ο εμφύλιος πόλεμος στην
Ελλάδα (1946-1949)», όπου ο Φιλίνης αποτιμά την απόφαση του ΚΚΕ να
καταφύγει στην ένοπλη βία. Αφού αναλύσει την πολιτική κατάσταση και τον
συσχετισμό δυνάμεων στις αρχές του 1946, θα προχωρήσει σε μια νοερή
άσκηση με τη λογική της θεωρίας των παιγνίων εξετάζοντας συστηματικά
όλες τις επιλογές που διέθετε τη στιγμή εκείνη η Αριστερά, και τις
πιθανές συνέπειες και προεκτάσεις που θα μπορούσε να έχει κάθε μία από
αυτές. Τα πορίσματά του είναι γνωστά: θεωρεί ότι η επιλογή της
«εξτρεμιστικής ηγεσίας» του ΚΚΕ (ο χαρακτηρισμός είναι δικός του) να
απόσχει από τις εκλογές και να αναλάβει ένοπλο αγώνα υπήρξε
καταστροφική, η χειρότερη δυνατή. Η βέλτιστη επιλογή, υπό τις δεδομένες
συνθήκες, θα ήταν η συμμετοχή στις εκλογές και ο μαζικός πολιτικός
αγώνας για την εδραίωση και διεύρυνση της δημοκρατίας.<br />
Διαβάζοντας το κείμενο, αντιλαμβάνεται κανείς μέσα από τις γραμμές
ότι ο Φιλίνης δεν επιδίδεται εδώ σε μιαν απλή άσκηση επί χάρτου, δεν τον
ενδιαφέρουν απλώς οι στρατηγικοί ή τακτικοί λόγοι της ήττας της
Αριστεράς, τον ενδιαφέρει κυρίως η «ευθύνη» της Αριστεράς για τον <em>εμφύλιο</em>
πόλεμο. Είναι δε πολύ χαρακτηριστικό εν προκειμένω ότι στο ίδιο πνεύμα
εξετάζει και τις επιλογές της άλλης πλευράς, την οποία αντιμετωπίζει,
όχι σαν την αδιαφοροποίητη μάζα της μαύρης αντίδρασης ή τον συμπαγή
ταξικό εχθρό, αλλά σαν έναν σύνθετο συμπαίκτη στο δύσκολο και συχνά
διαβολικό παιχνίδι της πολιτικής.<br />
Πίσω από όλες τις βασικές μετεμφυλιακές πολιτικές επιλογές του Φιλίνη
–κριτική στον υπαρκτό σοσιαλισμό, ανανέωση του κομμουνιστικού
κινήματος, ευρωκομμουνισμός, αναθεώρηση της μαρξιστικής θεωρίας,
δημοκρατικός δρόμος στον σοσιαλισμό, συνάρθρωση αντιπροσωπευτικής και
άμεσης δημοκρατίας, εγκατάλειψη του «Κάππα», ευρωπαϊκή προοπτική–, πίσω
από όλες αυτές τις επιλογές κρύβεται, νομίζω, η μακρά και βασανιστική
του αναμέτρηση με το βεμπεριανό τρίπτυχο «σκοπός-μέσα-επιπτώσεις». Και η
αναμέτρηση αυτή τον οδηγεί, όχι μόνο στην επανεκτίμηση των μέσων, αλλά
και στην επανεκτίμηση των ίδιων των σκοπών· τον οδηγεί σε μια μεταξίωση
ακόμη και των κατευθυντηρίων πεποιθήσεων που τροφοδοτούν το αμείωτό του
πάθος για την υπόθεση της Αριστεράς. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πώς η
δημοκρατία και ο πολιτικός φιλελευθερισμός μετατρέπονται στη σκέψη του
από απλά <em>μέσα</em> για την κατάκτηση του σοσιαλισμού σε <em>συστατικά</em> του στοιχεία.<br />
Τελειώνοντας, θα ήθελα και πάλι να δώσω τον λόγο στον Βέμπερ:
«Πολιτική», γράφει, «σημαίνει το αργό, δυνατό τρυπάνισμα σκληρών
σανίδων, με τον συνδυασμό του πάθους και μιας αίσθησης των πραγμάτων.
Είναι βέβαια απολύτως ορθό, και γεγονός που όλη η ιστορία επιβεβαιώνει,
ότι το εφικτό ποτέ δεν θα είχε επιτευχθεί εάν, στον κόσμο τούτο,
άνθρωποι δεν είχαν κατ’ επανάληψιν πασχίσει για το ανέφικτο. Αλλά ο
άνθρωπος που μπορεί να το κάνει αυτό πρέπει να είναι ηγέτης· και όχι
μόνον αυτό, πρέπει, με μια πολύ απλή σημασία της λέξης, να είναι και
ήρωας». Έτσι συνοψίζει ο Βέμπερ το «επάγγελμα» του Φιλίνη. Και ναι, ο
Φιλίνης ήταν, με την «πολύ απλή σημασία της λέξης», ήρωας: όχι βέβαια
υπεράνθρωπος, αλλά ένας άνθρωπος του οποίου ο αγώνας αξίζει να
διατηρηθεί στη συλλογική μνήμη της <em>πόλεως</em>, στη συλλογική μνήμη της Αριστεράς και όχι μόνο.<br />
Στη δική μου μνήμη μένουν χαραγμένες τέσσερις λέξεις από την
τελευταία δημόσια παρέμβαση του Κώστα Φιλίνη. Ήταν το 2008 κατά την
εκδήλωση που είχε οργανωθεί στη Στοά του Βιβλίου με αφορμή την
επανέκδοση από το Θεμέλιο της <em>Θεωρίας των παιγνίων</em>. Μετά τις
εισηγήσεις των ομιλητών, ο Κώστας σηκώθηκε από τη θέση του και, διαυγής
και χαρούμενος στα 86 του χρόνια, απευθύνθηκε στους παλαιούς και
νεότερους συντρόφους και φίλους που είχαν συρρεύσει για να τον τιμήσουν.
«Να τα ξανασκεφτούμε όλα!»∙ με αυτήν την παρότρυνση τελείωσε τον
σύντομο χαιρετισμό του. Έτσι μας αποχαιρέτισε.<br />
<br />
<em>Ο Γρηγόρης Ανανιάδης διδάσκει πολιτική φιλοσοφία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.</em><br />
<br />
ΣΗΜΕΙΩΣΗ<br />
Ομιλία που εκφωνήθηκε στην εκδήλωση «Ο πολιτικός και διανοούμενος
Κώστας Φιλίνης», την Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015 στην Παλαιά Βουλή, με
αφορμή την έκδοση του βιβλίου <em>Κώστας Φιλίνης. Ένας διανοούμενος της δράσης: Κείμενα θεωρίας και πολιτικής</em>
(εκδοτική ομάδα: Β. Καραμανωλάκης, Κ. Λαμπρινού, Γ. Μπαλαμπανίδης, Τ.
Τρίκκας, Θεμέλιο, Αθήνα 2015). Διοργανωτές: ΑΣΚΙ, Ινστιτούτο Νίκος
Πουλαντζάς, εκδόσεις Θεμέλιο. Συν-ομιλητές: Νίκος Βούτσης, Λουτσιάνα
Καστελλίνα. Συντονιστής: Βαγγέλης Καραμανωλάκης</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-88454661701862776012016-01-18T04:18:00.001-08:002016-01-18T04:18:48.239-08:00 Ριζοσπαστική αριστερά, ο αντιφατικός κληρονόμος πολλών προγόνων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.politikalesvos.gr/wp-content/uploads/2014/07/ki.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.politikalesvos.gr/wp-content/uploads/2014/07/ki.jpg" height="213" width="320" /></a></div>
<b>του Γιάννη Μπαλαμπανίδη </b><br />
<br />
Λίγα χρόνια πριν, ας πούμε το 2008, ένα αφιέρωμα κάποιου περιοδικού
στην ευρωπαϊκή ριζοσπαστική αριστερά θα προκαλούσε, ενδεχομένως, το
ενδιαφέρον ενός πολύ περιορισμένου κύκλου «μυημένων» αναγνωστών. Η πέραν
της σοσιαλδημοκρατίας αριστερά στην Ευρώπη ήταν μια περιθωριακή δύναμη
που με εξαίρεση σποραδικές εκλάμψεις δεν έμοιαζε ικανή να επηρεάζει τις
μείζονες πολιτικές εξελίξεις. Στα λίγα αυτά χρόνια, όμως, και βοηθούσης
της κρίσης που ενέσκηψε στη γηραιά μας ήπειρο, συνέβησαν γεγονότα που
έκαναν ακόμη και τους ίδιους τους αριστερούς –ή ιδίως αυτούς– να τρίβουν
τα μάτια τους. Η ελληνική περίπτωση, δηλαδή η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε
κυρίαρχο πόλο του ελληνικού πολιτικού συστήματος και η άνοδός του στην
εξουσία, αν και είναι η πιο εντυπωσιακή, δεν είναι η μοναδική. Αρκεί να
σκεφτεί κανείς ότι το 2012, στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, ο
υποψήφιος του Μετώπου της Αριστεράς Ζαν-Λυκ Μελανσόν πέτυχε διψήφιο σκορ
(11%) πιέζοντας από τα αριστερά τον κάπως άχρωμο υποψήφιο των
σοσιαλιστών και νυν πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ∙ το 2013 στη Γερμανία, το Die
Linke αναδείχθηκε σε τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας με 8,6%∙ στις
ευρωεκλογές του 2014 τα κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς σημείωσαν
άνοδο συνολικά∙ το 2015 οι Podemos στην Ισπανία κέρδισαν ουσιαστικά τους
δήμους της Βαρκελώνης και της Μαδρίτης και αποτελούν ένα από τα μεγάλα
ερωτηματικά για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές∙ το ίδιο ισχύει στην
Ιρλανδία, όπου το Sinn Féin διεκδικεί μια θέση ανάμεσα στα μεγάλα
κόμματα της χώρας, ενώ στην Πορτογαλία σχηματίστηκε κυβέρνηση
«πληθυντικής αριστεράς», με σύνθημα την αναστροφή της πολιτικής
λιτότητας, από τους Σοσιαλιστές, το ριζοσπαστικό Μπλοκ της Αριστεράς και
τους «παραδοσιακούς» πορτογάλους Κομμουνιστές.<br />
Μια φασματική παρουσία που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και σταδιακά
παίρνει σάρκα και οστά; Ένα συγκυριακό φαινόμενο που αναδείχθηκε μαζί
με την κρίση, και μαζί της θα χαθεί; Μια καινούρια πολιτική υπόσχεση ή η
επαγγελία ενός αδύνατου μετασχηματισμού; Ό,τι και αν είναι, <em>η
ριζοσπαστική αριστερά μοιάζει να κατακτά και πάλι, μετά από δεκαετίες,
το πιο πολύτιμο αγαθό: πολιτική ορατότητα και πρωτοβουλία</em>. Όχι τόσο ή όχι μόνο χάρη στις εκλογικές της επιδόσεις, αλλά κυρίως επειδή κατορθώνει να παράγει πολιτικά γεγονότα.<br />
<br />
<strong>Πολλαπλές κληρονομιές</strong><br />
Οριστική απάντηση στο ερώτημα «τι είναι και τι θέλει η ριζοσπαστική
αριστερά;» δεν είναι όμως δυνατό να δοθεί. Όχι μόνο γιατί τα βλέμματα
και οι οπτικές γωνίες της ανάλυσης (ή της πολεμικής) είναι τόσα και τόσο
διαφορετικά, αλλά πρωτίστως γιατί η ίδια η ριζοσπαστική αριστερά είναι
ένα αντιφατικό πολιτικό σχέδιο «in the making», ένας πολιτικός
αυτοσχεδιασμός.<br />
Λίγο μετά τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου, που έφερναν για
πρώτη φορά στη διακυβέρνηση της χώρας μας, σχεδόν αυτοδύναμο, ένα
αριστερό κόμμα, ο πολιτικός επιστήμονας Φαμπιέν Εσκαλονά υποστήριζε, με
αφορμή τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Podemos, ότι μπορούμε να ανιχνεύσουμε μια
ορισμένη ευρωκομμουνιστική κληρονομιά στους κόλπους της σημερινής
ριζοσπαστικής αριστεράς· [1] ένα εγχείρημα προσαρμογής του ιδανικού του
κοινωνικού μετασχηματισμού στις νέες συνθήκες, ένα πιο «ανοιχτό»
ιδεολογικό και κοινωνιολογικό προφίλ, μια φιλοδοξία δημοκρατικού
μετασχηματισμού της εξουσίας. Είναι ορθή αυτή η εκτίμηση;<br />
Εάν ο ευρωκομμουνισμός ήταν μια τελευταία μεγάλη αφήγηση, μια
απόπειρα να προσαρμοστεί η αριστερά στις συνθήκες της δυτικής
δημοκρατίας και πολύ περισσότερο να διεκδικήσει την κατάκτηση και άσκηση
(ή έστω συμμετοχή) της εξουσίας με δημοκρατικά μέσα, αναζητώντας έναν
δρόμο ανάμεσα στον υπαρκτό σοσιαλισμό και τη σοσιαλδημοκρατία, τότε
πράγματι η σημερινή ριζοσπαστική αριστερά οφείλει πολλά σε αυτή την
παράδοση. Το ζήτημα της διακυβέρνησης βρίσκεται πια στην ημερήσια
διάταξη, ακόμη και για κόμματα όπως το άλλοτε εξαιρετικά δογματικό ΚΚ
Πορτογαλίας, που είναι πια εταίρος σε μια κυβέρνηση με κορμό τους
Σοσιαλιστές.<br />
Η εικόνα, ωστόσο, περιπλέκεται στον βαθμό που <em>ο ευρωκομμουνισμός
δεν είναι η μοναδική κληρονομιά, αλλά η ριζοσπαστική αριστερά σήμερα
εμπνέεται από, ανασυνθέτει εκλεκτικιστικά και διαρκώς αναθεωρεί ένα
παλίμψηστο παραδόσεων που όλες ανήκουν στην ιστορική διαδρομή, πρόσφατη
και παλαιότερη, της ευρωπαϊκής αριστεράς</em>. Όπως συνέβη και άλλες φορές στο παρελθόν, οι σημερινοί ευρωπαίοι αριστεροί μοιάζουν με εκείνον τον αρχάριο του Μαρξ στη <em>18η Μπρυμπαίρ</em>,
ο οποίος μαθαίνει μια ξένη γλώσσα και τη μεταφράζει πάντα στη μητρική
του «και μόνον όταν αρχίσει να χειρίζεται την ξένη γλώσσα χωρίς να
θυμάται τη μητρική του, και μάλιστα να ξεχνά τη μητρική του γλώσσα, θα
μπορέσει να αφομοιώσει το πνεύμα της καινούριας γλώσσας και να
δημιουργήσει σε αυτήν».<br />
Έτσι, η σημερινή ριζοσπαστική αριστερά είναι επίσης κληρονόμος της
μελαγχολίας του μεγάλου ηττημένου της Ιστορίας μετά το 1989. Η
αποδιάρθρωση και ο καλειδοσκοπικός εν τέλει χαρακτήρας είναι ταυτόχρονα
συνέπεια της χαμένης κεντρικότητας του κόμματος και του κομμουνιστικού
αφηγήματος ήδη από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Μειονέκτημα και
ευκαιρία μαζί: από τη μια, μεγαλύτερη στρατηγική ευελιξία που επιτρέπει
μείζονες στρατηγικές μανούβρες (η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μία από
αυτές!),[2] από την άλλη, μια διάχυση διακριτών προοπτικών χωρίς συνοχή.
Επιστροφή σε μια κουλτούρα διαμαρτυρίας, μετά την εγκατάλειψη της
«κυβερνητικής» στρατηγικής του ’70· άνθιση των πολιτικών ταυτότητας
(φεμινισμός, πολυπολιτισμικότητα, δικαιώματα) ως συνέχεια των τάσεων του
’70-’80 για υπέρβαση του μαρξιστικού οικονομισμού και ενσωμάτωση
μετα-υλιστικών αιτημάτων∙ αιχμές ριζοσπαστικής δημοκρατίας που αντλούν
από τη Νέα Αριστερά.<br />
Η κληρονομιά της σημερινής ριζοσπαστικής αριστεράς είναι εξίσου και ο
αντι-εξουσιαστικός κινηματισμός των χρόνων μετά το ’89 (ας θυμηθούμε
την επιτυχία του βιβλίου του John Holloway με τον τίτλο-σύνθημα <em>Να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία</em>,
στις αρχές του 2000). Είναι επίσης μια πόζα αντι-συστημική, την ίδια
στιγμή που η ευρωπαϊκή αριστερά, ήδη από τα ευρωκομμουνιστικά χρόνια,
έχει γίνει περισσότερο φιλελεύθερη, μεταρρυθμιστική και φιλοευρωπαϊκή
από ποτέ. Και ακόμη, μια διαρκής αμφιθυμία για το ζεύγμα
εθνικό-υπερεθνικό, ανάμεσα στην άρνηση της παγκοσμιοποίησης και την
πρόταξη μιας ετερο-παγκοσμιοποίησης («Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός»),
ανάμεσα στην υπεράσπιση των κοινωνικών διευθετήσεων του
σοσιαλδημοκρατικού (εθνικού) κράτους πρόνοιας και την αμήχανη προσπάθεια
να διατυπωθούν ιδέες και θεσμοί που να υπερβαίνουν τον εθνο-κρατικό
ορίζοντα.<br />
<br />
<strong>«Η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ επαναστατική»</strong><br />
Αυτή η προκλητική φράση στο μυθιστόρημα του Χόρχε Σεμπρούν <em>Η επιστροφή του Νετσάγιεφ</em>
μοιάζει εξαιρετικά επίκαιρη, ιδίως καθώς, από το 2008 και έπειτα, η
ριζοσπαστική αριστερά έρχεται όλο και περισσότερο αντιμέτωπη με το
ερώτημα της εξουσίας, χωρίς να υπερβαίνει όμως και την καθήλωση των
προηγούμενων χρόνων σε μια κινηματική, αντι-συστημική ταυτότητα
διαμαρτυρίας. Ερώτημα καθοριστικό· άλλωστε, ολόκληρη η ιστορία της
ευρωπαϊκής (κομμουνιστικής, ευρωκομμουνιστικής, μετακομμουνιστικής)
αριστεράς είναι <em>και</em> η μακρά ιστορία της μετατόπισης από τη θέση
του «παρία», του αντι-συστημικού παίκτη, στη θέση του νομιμοποιημένου
«συμμετόχου» της εθνικής πολιτικής ζωής.[3] Υπ’ αυτή την έννοια, σωστά ο
Φαμπιέν Εσκαλονά επιστρέφει στην ευρωκομμουνιστική εποχή, διότι ακριβώς
τότε τέθηκε εμφατικά το ερώτημα αυτό – και γι’ αυτό αποτελεί σήμερα,
κατά τη γνώμη μου, την πιο καθοριστική ανάμεσα στις πολλαπλές
κληρονομιές της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ερώτημα, όμως, επίσης διττό:
από τη μια δίνει συνοχή στον μετα-κομμουνιστικό αστερισμό, από την άλλη
γίνεται ο κόμβος γύρω από τον οποίο συναρθρώνονται όλες του οι
αντιφάσεις.<br />
<em>Σημείο πρώτο</em>: το κινηματικό ρίζωμα είναι δύναμη μαζί και
αδυναμία. Κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι Podemos, βρήκαν στην κρίση ένα
παράθυρο ευκαιρίας, ώστε να γίνουν το αντηχείο της θερμής κοινωνικής
διαμαρτυρίας μέσα από την εφαρμογή μιας κινηματικής τεχνολογίας (που
είναι κτήμα της ευρωπαϊκής αριστεράς, είτε σε
«παραδοσιακές»-λενινιστικές εκδοχές είτε σε «ρομαντικές»-κινηματικές που
κρατούν από το 1968). Η ειδοποιός διαφορά με την «αριστερίστικη»
δεκαετία του 2000 ήταν ότι το κίνημα επιχειρήθηκε να διοχετευθεί σε
έναρθρους πολιτικούς διαύλους, να εκπροσωπηθεί πολιτικά με ορίζοντα τη
διακυβέρνηση. Τρόπον τινά, όπως τα ευρωκομμουνιστικά κόμματα (ακόμη και
το εξαιρετικά εχθρικό απέναντι στον Μάη του ’68 γαλλικό ΚΚ) βρήκαν στην
ταραχώδη συγκυρία του «παγκόσμιου 1968» πρόσφορο έδαφος για μια «από τα
κάτω» αναζωογόνηση και επιχείρησαν να εκτρέψουν το νεφέλωμα της
«πολιτισμικής» επανάστασης, ένα κατά βάση αντι-εξουσιαστικό κίνημα, σε
πρόγραμμα κυβερνητικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.<br />
Οι αναλογίες όμως δεν είναι ευθείες. Για τα (ευρω)κομμουνιστικά
κόμματα, η ανάμειξη με τις δομές εξουσίας κρατούσε από τη μεταπολεμική
περίοδο, ιδίως στο επίπεδο της περιφερειακής διακυβέρνησης, στους
κόκκινους δήμους της Ιταλίας και στα banlieues rouges της Γαλλίας.
Προϋπέθετε ακόμη μια μακρά διαδικασία προγραμματικών επεξεργασιών, που
πλάι στο «partito di lotta e di governo» (κόμμα αγώνα και διακυβέρνησης)
διαμόρφωνε ένα «partito programmatico» (προγραμματικό κόμμα). Αυτό
είναι στοιχείο που απουσιάζει σήμερα. Η ταχύρρυθμη ανάρρηση στην
εξουσία, αλλά και η υποτίμηση της προγραμματικής εργασίας υπέρ της
κινηματικής (αντιμνημονιακής, εδώ) ορμής, δεν επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ να
εξοπλιστεί προγραμματικά, ώστε να αντιμετωπίσει ένα εχθρικό περιβάλλον
τουλάχιστον στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής. Με αποτέλεσμα να
χρειαστεί η σύγκρουση με τους δομικούς περιορισμούς του ευρωπαϊκού
θεσμικού-πολιτικού πλαισίου, με την «πραγματικότητα», για να αρχίσει να
ιχνογραφείται μια προοπτική δίκαιης κατανομής των (αναπόφευκτων) βαρών –
που όμως απέχει πολύ ακόμα από την απόπειρα του Μπερλινγκουέρ για μια
αριστερόστροφη «δίκαιη λιτότητα» στην Ιταλία της οικονομικής κρίσης του
’70. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετεωρίστηκε σε ένα, διαχρονικό στην αριστερή παράδοση,
εκκρεμές: ανάμεσα σε μια λογική ευθείας ρήξης (με την ευρωπαϊκή πολιτική
λιτότητας) και σε μια λογική που, εν προκειμένω έπειτα από την αποτυχία
της ρήξης, αναγνωρίζει την αναγκαιότητα και αναζητά τις δυνατότητες
μετατοπίσεων και επιμέρους ρωγμών στο «σύστημα», επιχειρεί να
διοχετεύσει την κοινωνική δυναμική σε μια αριστερόστροφη εκδοχή
«διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».[4] Ο πειρασμός του βολονταρισμού μοιάζει
προς το παρόν να επικρατεί της προγραμματικής προπαρασκευής, όσο και αν,
ειδικά σε συνθήκες κρίσης, κανένα πρόβλημα δεν λύνεται με την επίκληση
της (μεταφυσικής της) «πολιτικής βούλησης».<br />
<em>Σημείο δεύτερο</em>: η «ανίερη συγκυβέρνηση» [5] με ένα άκρως
δεξιό κόμμα, τους ΑΝΕΛ, αποτρέπει τη διαμόρφωση ενός προφίλ
εκσυγχρονιστικής δύναμης της κοινωνίας (ενός «party of modernization»
[6]), έστω στα πεδία που εκφεύγουν των μνημονιακών δημοσιονομικών
καταναγκασμών, και την ανάδειξη μιας προϋπάρχουσας ισχυρής κληρονομιάς
που από τα 1970-1980 δίνει έμφαση στα μετα-υλιστικά δικαιώματα, στις
μάχες για την ποιότητα ζωής, την ατομικότητα κλπ. Αρκεί να θυμηθεί
κανείς ότι ένα από τα μεγάλα γεγονότα που εδραίωσαν την ηγεμονία του PCI
στην ιταλική κοινωνία ήταν η μάχη του υπέρ του διαζυγίου (ενάντια <em>και</em>
στην πανίσχυρη Καθολική Εκκλησία) το 1974. Ποιες ανάλογες, αλήθεια,
μάχες θα μπορούσε να δώσει ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ έχοντας ως προνομιακό
εταίρο ένα κόμμα εθνικιστικό, ομοφοβικό, συντηρητικό; [7] Στην ελληνική
περίπτωση, αυτές οι αιχμές, μαζί με τη διάκριση αριστερά-δεξιά,
υποβαθμίστηκαν στον βωμό της διαιρετικής τομής μνημόνιο-αντιμνημόνιο.<br />
<br />
<em>Σημείο τρίτο</em>: μείζον χαρακτηριστικό των κομμάτων της
ριζοσπαστικής αριστεράς είναι σήμερα η υπέρβαση των
ταξικών-ριζοσπαστικών εγκλήσεων χάριν της διαμόρφωσης ενός προφίλ
εθνικής δύναμης. Εγχείρημα που επαναλήφθηκε από τους ευρωπαίους
κομμουνιστές στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη μεταπολεμική περίοδο, όταν
επιχειρήθηκε αυτό που ο Marc Lazar έχει ονομάσει «φάλτσο αρραβώνα» της
τάξης με το έθνος. Μόνο που σήμερα συνωνυμεί με το «πέρασμα από το
προλεταριάτο στο λαό» μέσα από μια «σοσιαλ-λαϊκιστική» ρητορική.[8]
Πρωτοποριακό από αυτή την άποψη υπήρξε το ολλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα,
με σήμα μια κόκκινη ντομάτα που εκτοξεύεται (ενάντια στο «σύστημα»; στο
παλαιό πολιτικό κατεστημένο;), όπως εκτοξεύθηκε και το κόμμα στο 16,6%
στις εκλογές του 2006. Απόγειο της στρατηγικής αυτής στροφής ήταν και
πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου ένας πολιτικά επιχειρησιακός λαϊκισμός έστρωσε τον
δρόμο της εξουσίας –αν και σήμερα οι λαϊκιστικές δεσμεύσεις
αποδεικνύονται τροχοπέδη για τη δυνατότητα διακυβέρνησης μιας χώρας υπό
δημοσιονομική επιτροπεία.<br />
<em>Σημείο τέταρτο</em>: η σημερινή ριζοσπαστική αριστερά, ως
συνέπεια μιας καθοριστικής στροφής της ευρωπαϊκής αριστεράς που ξεκίνησε
στις αρχές του 1960 και ολοκληρώθηκε μέχρι τα τέλη του 1970, είναι στις
μείζονες στρατηγικές της επιλογές <em>αμετάθετα ευρωπαϊστική</em>. Η
Ευρώπη και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι οριστικά το «πεδίο της πάλης»,
χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ισχυρές ευρωσκεπτικιστικές
τάσεις εντός της. Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ <em>σε τελευταία ανάλυση</em> να
αποδεχθεί και να υποταγεί ακόμη στους καταναγκασμούς του ενωσιακού
πλαισίου, στους συντριπτικούς εναντίον του πολιτικούς συσχετισμούς,
έδειξε ότι για τη ριζοσπαστική αριστερά δεν είναι βασική επιλογή η
υπαναχώρηση σε εθνικούς δρόμους. Άλλωστε, η μοίρα των ίδιων αυτών
κομμάτων είναι δεμένη με την ολοκλήρωση, ενώ πλέον το Κόμμα Ευρωπαϊκής
Αριστεράς λειτουργεί πειστικά ως δομή συντονισμού τους σε υπερεθνικό
επίπεδο, σαν μια «εξευρωπαϊσμένη» σύγχρονη Διεθνής.<br />
Ωστόσο, από την άλλη, και καθώς η κρίση (αλλά και η διαχείρισή της
υπό έναν συντριπτικό δεξιόστροφο συσχετισμό και υπό το φάσμα μιας
σκληρής περιοριστικής πολιτικής) φέρνει στην επιφάνεια όλες τις δομικές
αδυναμίες της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, πυροδοτούνται ισχυρότατες
ευρωσκεπτικιστικές τάσεις με τις οποίες συντονίζεται η ριζοσπαστική
αριστερά. Σε ορισμένες περιπτώσεις, εξαιρετικά μειοψηφικές προς το
παρόν, αναδύεται και η επίσης υπαρκτή κληρονομιά της κάθετης απόρριψης
της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στην Ελλάδα, εκφράστηκε αυτοτελώς και με
καθαρότητα στην απόσπαση της ΛΑΕ (και σημαντικής μερίδας στελεχών) από
τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με απογοητευτικά εκλογικά αποτελέσματα. Απογοητευτικά,
καθότι ήταν έξω από τις πλειοψηφικές τάσεις της κοινωνίας. Ένα από τα
βασικά συστατικά της επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι κατόρθωσε να εκφράσει
προνομιακά την εθνική μας αμφιθυμία («ναι στο ευρώ, όχι στις ευρωπαϊκές
πολιτικές λιτότητας»), με μεγάλο πολιτικό ρίσκο, αλλά εν τέλει με
επιτυχία. Αρκεί, όμως, αυτό για να δικαιώσει τον ισχυρισμό περί
«φεντεραλιστικού ευρωσκεπτικισμού» της αριστεράς σήμερα; [9] Η έμφαση θα
πρέπει να είναι μάλλον στον ευρωσκεπτικισμό και λιγότερο στο
φεντεραλιστικό. Η σημερινή ριζοσπαστική αριστερά αισθάνεται την ίδια
αμηχανία που ένιωθε ο Πιέτρο Ινγκράο όταν στις αρχές της δεκαετίας του
’80 διαπίστωνε με μια κάποια μελαγχολία: «οι δυνάμεις της Αριστεράς
μπόρεσαν να κατακτήσουν τη δυνατότητα διαχείρισης του κράτους-έθνους
ακριβώς τη στιγμή που τα εργαλεία του τελευταίου αχρηστεύονταν από τις
νέες συνθήκες διάταξης στον κόσμο». Και μοιάζει να υπερασπίζεται μοντέλα
πολιτικής που ταιριάζουν περισσότερο στα μεταπολεμικά «ένδοξα τριάντα»,
και λιγότερο, και μάλλον ιμπρεσιονιστικά, να διατυπώνει θέσεις που θα
προσομοίαζαν σε έναν αλλοτινό ισχυρό ευρωπαϊκό μεταρρυθμισμό (στη
φεντεραλιστική παράδοση του Αλτιέρο Σπινέλι [10]), όπως η συμπλήρωση της
νομισματικής από μια οικονομική ενοποίηση, η εμβάθυνση των πολιτικών
θεσμών, η μετατροπή της ΕΕ σε ένωση μεταβιβάσεων κ.ο.κ.<br />
Σημείο που οδηγεί σε μια <em>τελευταία παρατήρηση</em>: η
ριζοσπαστική αριστερά, από θέσεις είτε κυβέρνησης είτε κινηματικής
αντιπολίτευσης, φαίνεται να προασπίζεται θεματικές της
σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης μιας περασμένης ιστορικής φάσης
(1960-1970), ακριβώς επειδή διεκδικεί πολιτικό και κοινωνικό χώρο από
μια όλο και πιο αμήχανη σοσιαλδημοκρατία. Πράγματι, η σημερινή
κεντρο-αριστερά τείνει να γίνει μάλλον μια δύναμη μετριοπαθής και
«φιλελεύθερη», έχοντας αποδεχτεί πλήρως τις αγορές σε βάρος της
ρύθμισης, έχοντας εγκαταλείψει τον κεϋνσιανισμό υπέρ της δημοσιονομικής
υγείας, την πλήρη απασχόληση υπέρ της ανταγωνιστικότητας, δίνοντας βάρος
σε μετα-υλιστικά ταυτοτικά ζητήματα παρά σε μέριμνες για οικονομική
ασφάλεια και αναδιανομή.[11] Η ευρωπαϊκή κρίση φανέρωσε αυτή τη
μεταλλαγή σε όλο της το εύρος, τόσο στις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις που
κλήθηκαν εξαρχής να χειριστούν την κρίση (με παταγώδη κατάρρευση, στην
περίπτωση του ΠΑΣΟΚ) όσο και στις λίγες περιπτώσεις που η
σοσιαλδημοκρατία ηγείται ισχυρών χωρών της ΕΕ (Γαλλία, Ιταλία). Σε
αντίστιξη, η ριζοσπαστική αριστερά «υπενθυμίζει» κλασικές
σοσιαλδημοκρατικές θεματικές, την ισχυρή στήριξη της κρατικής δράσης με
στόχο την πλήρη απασχόληση, την προστασία της εργασίας<span style="text-decoration: line-through;">,</span>
και την αναδιανομή, ενώ πιο «περιθωριακές» είναι οι επεξεργασίες που
επιχειρούν να συνδυάσουν τις κεϋνσιανές πολιτικές με μια «από τα κάτω»
συμμετοχική οπτική.<br />
Αν και σε εθνικό επίπεδο φαίνεται αποδοτική, σε ευρωπαϊκό επίπεδο η
στρατηγική αυτή δεν αρκεί. Η δυναμική της ριζοσπαστικής αριστεράς
ταυτόχρονα πιέζει τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά και ενδέχεται να λειτουργεί
ως μοχλός αναζωογόνησής της, επαναφοράς της σε θεματικές πιο κοντινές
στην απαράγραπτη διάκριση αριστερά-δεξιά και στο κοινωνικό ρίζωμα.
Αντίστροφα, και η ριζοσπαστική αριστερά συνειδητοποιεί, αργά και
επίπονα, τα όρια των πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη, αναγκάζεται να
μετατοπίζεται ως προς τον προγραμματικό της λόγο και κυρίως ως προς τις
συμμαχίες της –το πρόσφατο «πορτογαλικό» επεισόδιο είναι επ’ αυτού
ενδεικτικό. Τα ανοίγματα του Αλ. Τσίπρα στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία
δεν είναι άσχετα από μια ορισμένη συνειδητοποίηση ότι η ριζοσπαστική
αριστερά, τα κινήματα και η επίκληση των «λαών της Ευρώπης» δεν αρκούν
για να επιφέρουν τεκτονικές αλλαγές στην ήπειρο. Είτε η ριζοσπαστική
αριστερά κυβερνά χωρίς τους σοσιαλιστές, είτε οι σοσιαλιστές έχουν
ανάγκη την κυβερνητική της συνεργασία (η άλλη όψη του «πορτογαλικού
επεισοδίου»), η σχέση ανταγωνισμού/συμμαχίας των δύο χώρων έχει
αποκτήσει και πάλι ενδιαφέρον. Βαδίζουμε άραγε προς ένα τοπίο
ανασύνθεσης μιας «πληθυντικής αριστεράς» σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Ας
κρατήσουμε το ερώτημα ανοιχτό.<br />
<br />
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ<br />
<ol>
<li>Fabien Escalona, «Syriza, Podemos et l’héritage “eurocommuniste”», <a href="http://www.mediapart.fr/">www.mediapart.fr</a>.</li>
<li>Gerassimos Moschonas, «The EU and the Dilemmas of the Radical Left: Some Preliminary Thoughts», <em>Transform! </em><em>European Journal for Alternative Thinking and Political Dialogue</em> 9, Βρυξέλλες (2011).</li>
<li>Κατά την εύστοχη διατύπωση των Tim Bale και Richard Dunphy, «De
parias à participants», στο Jean-Michel De Waele / Daniel-Louis Seiler
(επιμ.), <em>Les partis de la gauche anticapitaliste en Europe</em>, Economica, Παρίσι 2012, σ. 32-33.</li>
<li>Αναφορά κοινή άλλοτε και σε «δεξιές» και σε «αριστερές» τάσεις – στο
ελληνικό ΚΚΕ εσωτερικού, λ.χ., αντίστοιχα ο Λ. Κύρκος αναζητούσε τον
«εκσυγχρονισμό» της ελληνικής κοινωνίας και ο Κ. Φιλίνης έγραφε από τους
πρώτους για την ανάγκη «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων»∙ βλ. Κώστας
Φιλίνης, «“Εκσυγχρονισμός”, “διαρθρωτικές αλλαγές” και επαναστατικός
μετασχηματισμός της κοινωνίας», <em>ΚΟΘΕΠ</em> 25 (Οκτ.-Νοέμ. 1978).</li>
<li>Την έκφραση πρωτοχρησιμοποίησε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης για να
περιγράψει την αποδοχή του ΛΑΟΣ ως κυβερνητικού εταίρου από το ΠΑΣΟΚ και
τη ΝΔ στην κυβέρνηση Παπαδήμου, στο ομώνυμο βιβλίο του (Πόλις, Αθήνα
2011).</li>
<li>Carl Boggs, <em>The Impasse of European Communism</em>, Westview Press, Κολοράντο 1982.</li>
<li>Επί του πιεστηρίου μάθαμε ότι το σχέδιο νόμου για το Σύμφωνο
Συμβίωσης τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση. Πρωτοβουλία σημαντική, εκτός
των άλλων και για το προφίλ της παρούσας διακυβέρνησης, ενδεχομένως και
για τη συνοχή του κυβερνητικού συνασπισμού –μένει να φανεί.</li>
<li>Luke March / Cas Mudde, «What’s Left of the Radical Left? The European Radical Left After 1989», <em>Comparative European Politics</em> 3/1 (Απρ. 2005).</li>
<li>Βλ. Thilo Janssen, «The Parties of the Left in Europe. A Comparison
of their Positions on European Policy leading into the 2014 European
Elections», Rosa Luxemburg Stiftung, 2013.</li>
<li>Ο Αλτιέρο Σπινέλι συνέγραψε μαζί με τον συγκρατούμενό του Ernesto
Rossi το «Μανιφέστο του Βεντοτένε» όντας εξόριστος από το μουσολινικό
καθεστώς στο ομώνυμο νησάκι (<em>Per un’Europa libera e unita / Για μια ελεύθερη και ενωμένη Ευρώπη</em>).
Χωρίς να είναι κομμουνιστής, συνεργάστηκε με το PCI και εξελέγη
ευρωβουλευτής το 1979. Το 1984, το Ευρωκοινοβούλιο υιοθέτησε την
εισήγησή του για μια δημοκρατική εμβάθυνση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος,
στην κατεύθυνση της ομοσπονδοποίησης, που ωστόσο δεν είχε συνέχεια.</li>
<li>James Cronin / George Ross / James Shoch, «The New World of the
Center-Left», στο James Cronin / George Ross / James Schoch (επιμ.), <em>What’s Left of the Left</em>, Duke University Press, Durham-Λονδίνο 2011.</li>
</ol>
<br />
<i>ΠΗΓΗ : Σύγχρονα Θέματα Δεκέμβριος 2015</i></div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-37294631027639865042016-01-18T03:11:00.001-08:002016-01-18T03:11:24.011-08:00Οι οικογένειες της Αριστεράς η επιβλητική μελέτη του Ζακ Ζιλιάρ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSloLpX5fuZk1NsL1uHlmCAXo2u33XH5G7k_ujhjOwYICJqvdbx" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSloLpX5fuZk1NsL1uHlmCAXo2u33XH5G7k_ujhjOwYICJqvdbx" /></a></div>
<b>του Νικόλα Σεβαστάκη </b><br />
<br />
Υπάρχουν βιβλία που χειρίζονται, καλά ή και λιγότερο αποτελεσματικά,
το θέμα τους. Ιδιαίτερα στις κοινωνικές επιστήμες αφθονούν πια τα έργα
που πραγματεύονται αξιοπρεπώς ένα αντικείμενο, έναν στοχαστή, μια
ιδιαίτερη προβληματική. Ευτυχώς όμως επιζεί και μια άλλη κατηγορία
μελέτης: το βιβλίο που συμβάλλει αναντίρρητα στη βαθύτερη γνώση ενός
φαινομένου κομίζοντας ένα συνολικό βλέμμα.<br />
<a name='more'></a><br />
Σε αυτό το υψηλό είδος πιστεύω ότι πρέπει να συγκαταλεχτεί το βιβλίο
του Γάλλου ιστορικού, δημοσιολόγου και διανοούμενου Ζακ Ζιλιάρ «Οι
Αριστερές της Γαλλίας». Δεν είναι απλώς και μόνο μια πολυσέλιδη έρευνα
για την καταγωγή, τις διαδρομές ή κάποιες σημαίνουσες προσωπικότητες της
γαλλικής πολιτικής Ιστορίας. Συνιστά μελέτη η οποία θέτει θεμελιώδη
ερωτήματα για τη μοντέρνα περιπέτεια της προόδου και των δρόμων της
κοινωνικής χειραφέτησης.<br />
Οι Αριστερές λοιπόν. Οχι η Αριστερά. Αυτό είναι και το πρώτο «μάθημα»
του συγκεκριμένου έργου, δίδαγμα με ξεχωριστή αξία για τον Ελληνα
αναγνώστη. Αριστερά, δηλαδή, δεν είναι μόνο ή κυρίως ο κομμουνισμός και
τα δράματά του, ούτε μόνο ο μαρξισμός και οι αιρέσεις του.<br />
Για δύο και περισσότερους αιώνες, η Αριστερά ενσαρκώθηκε σε πολύ
διαφορετικές ευαισθησίες. Από τον αιώνα των Φώτων και τα χρόνια της
Γαλλικής Επανάστασης το αριστερό διαμορφώθηκε ως αίτημα και όραμα
προόδου και δικαιοσύνης. Πώς; Μέσα από τη λαϊκή κυριαρχία, την
εκπαίδευση και τον «φωτισμό» των ανθρώπων. Και –εδώ είναι η τομή του
Ζιλιάρ– με επίκεντρο το άτομο, τις ελευθερίες και το δικαίωμα ενός
εκάστου στην ευτυχία.<span class="field field-name-field-caption field-type-text field-label-hidden"><br /><span class="field-items"><span class="field-item even"></span> </span></span><span class="field field-name-field-copyright field-type-text field-label-hidden"><span class="field-items"><span class="field-item even"></span>
</span>
</span>
<br />
Ο συγγραφέας, με άλλα λόγια, βλέπει την Αριστερά ως μια σειρά από
μεταβάσεις, αλλαγές προοπτικής και μεταβολές του λόγου. Η ανάδυση της
Αριστεράς θα συμβεί ήδη πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, μέσα στον
Διαφωτισμό.<br />
Θα συγκροτηθεί πρωτίστως ως κριτική στον θρησκευτικό δογματισμό και
ως υπεράσπιση του ατόμου, των δικαιωμάτων του και της ελεύθερης χρήσης
του Λόγου. Με άλλα λόγια, ο φιλελευθερισμός θα αποτελέσει μέρος της
γενεαλογίας της Αριστεράς, όχι τον αντίπαλο πόλο της. Αυτό βεβαίως θα
διαρκέσει μέχρι τη δεκαετία του 1840, όταν η ατομοκρατία και η
προτεραιότητα της ελευθερίας θα παραχωρήσουν τη θέση τους στο Συλλογικό
και στην επιδίωξη της ισότητας.<br />
Ο δέκατος όγδοος αιώνας γέννησε την κριτική της θρησκείας και του
δεσποτισμού με τις σκεπτικιστικές ή ορθολογικές της εκφράσεις. Ο Ρουσό
θα υπογράψει, ωστόσο, τη Βίβλο του νεωτερικού δημοκρατικού
ριζοσπαστισμού, το «Κοινωνικό Συμβόλαιο».<br />
Η Γαλλική Επανάσταση θα αναδείξει μια Αριστερά των δικαιωμάτων του
ανθρώπου και των αστικών ελευθεριών και μια Αριστερά με αναφορά στον
πληβειακό λαό και την εξουσία του. Ο δέκατος ένατος αιώνας θα είναι η
χρυσή εποχή των σχεδίων κοινωνικής αναδιοργάνωσης και μεταρρύθμισης. Θα
ασκήσει τεράστια γοητεία η ιδέα της επιστημονικής οργάνωσης της
κοινωνίας και η προσδοκία της «διοίκησης των πραγμάτων». Η ρομαντική
ιδέα της ενοποιημένης Ανθρωπότητας θα συνδυαστεί με τη θετικιστική έλξη
για την «ωφέλιμη» κοινωνική οργάνωση.<br />
Ο Ζιλιάρ αναδεικνύει διαυγώς όλες αυτές τις κρίσιμες μεταβάσεις.
Περνάει από τις ιδέες στις προσωπικότητες, από τους πολιτικούς ηγέτες
στις διανοούμενες φυσιογνωμίες. Και προτείνει ένα θεμελιώδες σχήμα στη
βάση του οποίου μπορεί να χαρτογραφηθούν τα πρόσωπα και οι ιδέες.<br />
Διακρίνει τέσσερις Αριστερές: τη φιλελεύθερη, την ιακωβίνικη, την
ελευθεριακή και την κολεκτιβιστική. Πρόκειται για μεγάλες οικογένειες
στο εσωτερικό των οποίων αναπτύσσονται ιδιαίτερες ευαισθησίες και
ηθικοπολιτικές στάσεις. Ο ίδιος ο συγγραφέας, με προέλευση από τον
αριστερό καθολικισμό, αναγνωρίζει ρητώς τις συμπάθειές του: νιώθει πιο
κοντά στην ελευθεριακή οικογένεια αλλά στην πιο μεταρρυθμιστική εκδοχή
των συνεργατικών εγχειρημάτων και του συμβιβασμού ανάμεσα στη Δημοκρατία
και στα κινήματα κοινωνικής αλληλεγγύης.<br />
Το κεφάλαιο για την Κομμούνα του Παρισιού είναι από αυτά με τους πιο προσωπικούς τόνους, απ' όπου δεν λείπει και η συγκίνηση.<br />
Αλλά είναι αξιοθαύμαστη η ανάλυση και των τεσσάρων «οικογενειών».
Διότι ο Ζιλιάρ έχει επίγνωση της ιστορικής-πολιτικής βαρύτητας που
απόκτησαν ο ιακωβινισμός και ο κολεκτιβισμός στο φαντασιακό της
σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς.<br />
Ο εικοστός αιώνας θα είναι η εποχή όπου στην Αριστερά θα επικρατήσουν
ο εργατισμός, ο σεκταρισμός, η μαρξιστική λενινιστική ψευδοεπιστήμη της
Ιστορίας. Θα είναι και ο αιώνας των μεγάλων εκτροπών καθώς η ιδεολογία
θα αποτελέσει θερμοκήπιο πολιτιστικού κομφορμισμού και πολιτικής
μισαλλοδοξίας.<br />
Ο συγγραφέας αποτιμά τις κεντρικές στιγμές που καθόρισαν τη μοίρα της
γαλλικής Αριστεράς και των οικογενειών της. Υπόθεση Ντρέιφους, σχίσμα
κομμουνιστών και σοσιαλιστών, Λαϊκό Μέτωπο. Προσεγγίζει στοχαστικά τις
μεταπολεμικές ανατροπές, την Ενδοξη Τριακονταετία της οικονομικής
μεγέθυνσης και τις πολιτισμικές αλλαγές στην κουλτούρα των λαϊκών και
μεσαίων τάξεων.<br />
Και τα δύσκολα ερωτήματα είναι όλα τους παρόντα: μπορεί να επιβιώσει η
Αριστερά (και ποια απ’ όλες) όταν η σύγχρονη κοινωνία έχει αφήσει πίσω
της την ιδέα της Επανάστασης, την κομμουνιστική αφήγηση και τη μυθολογία
της «εργατικής τάξης»;<br />
Ο συγγραφέας θα μιλήσει για τα αδιέξοδα, τις αποτυχίες και τις
διαψεύσεις. Για τις ατυχείς στιγμές όλων των «οικογενειών», παρά το ότι
οι ευθύνες δεν μοιράζονται εξίσου στην Ιστορία. Επιμένει, παρ' όλα αυτά,
στη θετική συμβολή που είχαν άνθρωποι, αγώνες και κινήματα της
Αριστεράς ως προς τη Δημοκρατία (République), την εργασία, τους θεσμούς
και τις κοινωνικές σχέσεις.<br />
Οι αυστηρές του κρίσεις για προσωπικότητες όπως ο Μιτεράν έχουν να
κάνουν περισσότερο με το ηθικό κόστος που μπορεί να έχει η διαφθορά και
άλλες κακές πρακτικές για την κυβερνώσα Αριστερά. Ο «σκοπός αγιάζει τα
μέσα» υπήρξε εν τέλει μια ηθική η οποία τραυμάτισε βαθιά την Αριστερά,
όχι μόνο όταν κυοφόρησε αυταρχισμό και βία, αλλά και όταν δικαιολόγησε
χυδαίους καιροσκοπισμούς και κυνισμούς της εξουσίας.<br />
Η πανοραμική θέα που προσφέρει ο Ζιλιάρ ανταποκρίνεται στα κριτήρια
της σημαντικής αφήγησης. Οι έξοχες περιγραφές, η ζωντανή γλώσσα, ο
πλούτος των ιδεών και μαζί η πολυδιάστατη ανάπτυξη των θεμάτων,
ολοκληρώνουν τη σύνθεση.<br />
Οπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, η επιτυχία πρέπει να πιστωθεί
και στην μετάφραση της Χριστιάννας Σαμαρά καθώς και στην ενημερωμένη
επιμέλεια της Αννας Μαραγκάκη και του Δημήτρη Αντωνίου.<br />
<br />
<i>ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών 17/01/2016</i> </div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-58925323478085090802016-01-18T02:49:00.001-08:002016-01-18T02:49:17.368-08:00Τι σημαίνει Αριστερά σήμερα;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.sfedona.gr/sites/default/files/styles/node-detail/public/field/image/%CE%9C%CE%9F%CE%9D%CE%91%CE%9E%CE%99%CE%91.jpg?itok=BcutSNOm" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.sfedona.gr/sites/default/files/styles/node-detail/public/field/image/%CE%9C%CE%9F%CE%9D%CE%91%CE%9E%CE%99%CE%91.jpg?itok=BcutSNOm" height="180" width="320" /></a></div>
<b>του Γιώργου Χ. Σωτηρέλη </b><br />
<br />
Αν θα ήθελε να προσδιορίσει κανείς τι μπορεί να σημαίνει Αριστερά
σήμερα, σε μια σύγχρονη ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία, το βέβαιο
είναι ότι θα έπρεπε να ξεκινήσει αρνητικά.<br />
Εν πρώτοις, δεν είναι συμβατά με μια τέτοια κοινωνία όλα εκείνα τα
κόμματα ή κομματίδια διαμαρτυρίας που εξακολουθούν να αρνούνται τον
δημοκρατικό πλουραλισμό και το κράτος δικαίου, να ταυτίζουν τον Μαρξ με
τον Στάλιν, να συγχέουν τον σοσιαλισμό με τη «δικτατορία του
προλεταριάτου», να εξαντλούν τη μαχητικότητά τους σε ασκήσεις
επαναστατικής γυμναστικής, να καλλιεργούν έναν τυφλό και ισοπεδωτικό
καταγγελτισμό και να επιδίδονται με πάθος σε άγονους διαγωνισμούς
αριστεροσύνης, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κράμα των πλέον
χαρακτηριστικών παιδικών ασθενειών της Αριστεράς: του χονδροειδούς
αριστερισμού, του αφόρητου δογματισμού και του πολιτικού
παλαιοημερολογητισμού.<br />
<a name='more'></a><br />
Από την άλλη, όμως, δεν είναι δυνατόν να εντάσσονται στην ως άνω
Αριστερά και οι πολιτικές δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται μεν σαν
προοδευτικές, πλην όμως απορρίπτουν, σαν ξεπερασμένη, τη διάκριση
Αριστερά-Δεξιά και αρνούνται να διαχωρίσουν τον (απολύτως απαραίτητο)
πολιτικό φιλελευθερισμό από τον άκρως επικίνδυνο, τόσο για την κοινωνική
όσο και για την ατομική ελευθερία, νεοφιλελευθερισμό.<br />
Στην πραγματικότητα, οι πολιτικές αυτές δυνάμεις, εντασσόμενες γενικά
και αόριστα σε έναν κεντρώο ή μεσαίο ή υπερβατικό ή μεταμοντέρνο χώρο,
κρατώντας επαμφοτερίζουσα, ευκαιριακή και συχνά ιδιοτελή πολιτική στάση
απέναντι στα κρίσιμα κοινωνικά προβλήματα, αναμασώντας συνεχώς αφόρητες
κοινοτοπίες και ανούσιες εκκλήσεις περί «κοινής λογικής» και
αναδεικνύοντας, σαν μόνο σημαντικό, τον ρόλο των προσώπων, είτε έχουν
διαβεί προ πολλού είτε είναι έτοιμες να διαβούν τον Ρουβίκωνα, καθ’ οδόν
προς τη Δεξιά…<br />
Από εκεί και πέρα πάντως, δεν υπάρχει μόνο μία Αριστερά συμβατή με
την ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία, αλλά ποικίλες θεμιτές εκδοχές της:<br />
Α. Η πρώτη, ιστορικά, είναι η σοσιαλδημοκρατία, η οποία αποτέλεσε την
ιστορική καμπή της Αριστεράς, διότι εγκατέλειψε πολύ νωρίς και πολύ
αποφασιστικά τον δρόμο της «προλεταριακής επανάστασης», υιοθέτησε
δημοκρατικές μεθόδους για την άνοδο στην εξουσία, έδωσε σάρκα και οστά
στο κίνημα του μεταρρυθμισμού και δέσποσε έκτοτε για πολλά χρόνια στην
ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά της σε όλες
τις μεγάλες κατακτήσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού.<br />
Σήμερα όμως είναι αναμφίβολο ότι η σοσιαλδημοκρατία μαστίζεται από
σοβαρή κρίση και από έντονα υπαρξιακά προβλήματα. Αυτό οφείλεται ιδίως
πρώτον στο ότι δεν μπόρεσε έγκαιρα να ακούσει τη βουή των επερχόμενων
γεγονότων (δηλαδή της παγκοσμιοποίησης και της κρίσης) και δεύτερον στο
ότι άλλαξαν σημαντικά, στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι όροι των ταξικών
αντιθέσεων και των αντίστοιχων κοινωνικοπολιτικών συγκρούσεων.<br />
Το αποτέλεσμα ήταν αρχικά μεν να αιφνιδιαστεί και να αυτοσχεδιάσει,
χωρίς σαφή στρατηγική που να υπερβαίνει τα όρια και το οικείο περιβάλλον
του εθνικού κράτους και της μικτής οικονομίας, στη συνέχεια δε να
αμβλύνει εξαιρετικά το ταξικό αισθητήριο και την κοινωνική ευαισθησία
της, να αναδιατάξει σπασμωδικά τις κοινωνικές συμμαχίες της, να
προσχωρήσει σε μια νέα αποϊδεολογικοποιημένη ανάγνωση των
κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων (ιδίως κατά το μέρος που αφορούσαν τη
διαμόρφωση πανίσχυρων και εξαιρετικά επίφοβων για τη δημοκρατία και την
ελευθερία υπερεθνικών ιδιωτικών εξουσιών) και εν τέλει να μεταλλαχθεί
και να αποκτήσει καθεστωτικά χαρακτηριστικά.<br />
Παρά ταύτα, η σοσιαλδημοκρατία, στο σύνολό της, δεν φαίνεται να έχει
κλείσει τον ιστορικό της κύκλο. Εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να εκφράζει
την κοινωνική βάση της Αριστεράς, ενώ στο εσωτερικό της αυτή τη στιγμή
λαμβάνουν χώρα εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πολιτικές και ιδεολογικές
διεργασίες, που έχουν κλονίσει συθέμελα τα στερεότυπα και τις
βεβαιότητες της εποχής της μετάλλαξης, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν
αυτό που ακούγεται ολοένα και συχνότερα (με πιο πρόσφατα παραδείγματα
την Αγγλία και την Πορτογαλία) είναι το σύνθημα «επιστροφή στις
ρίζες»...<br />
Β. Η δεύτερη μεγάλη εκδοχή της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς στον
ευρωπαϊκό χώρο υπήρξε αναμφίβολα το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού, το οποίο
ανανέωσε την ιδέα της Αριστεράς, σηματοδοτώντας τη ρήξη μεγάλων
κομμουνιστικών κομμάτων με τον σταλινισμό και τη μετεξέλιξή τους σε
κόμματα που συνδύαζαν την κινηματική λογική και τον ριζοσπαστικό λόγο με
τη δημοκρατία, την ελευθερία και την πολιτική συνεννόηση.<br />
Είναι φανερό ότι το ρεύμα αυτό, αφού σφράγισε την ιδεολογική και
πολιτισμική ταυτότητα της εν ευρεία εννοία σύγχρονης Αριστεράς, κινείται
πλέον παράλληλα με τη σοσιαλδημοκρατία και αντιμετωπίζει τα ίδια
προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες, με έκδηλη την αμηχανία απέναντι στα
μείζονα ζητήματα, αλλά και με παρεμφερείς εσωτερικές ιδεολογικοπολιτικές
συγκρούσεις για θέματα συμβιβασμού και καθεστωτικής ενσωμάτωσης.<br />
Γ. Η τρίτη και νεότερη εκδοχή της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς είναι η
πολιτική οικολογία, η οποία ξεκίνησε ως ριζοσπαστικό αντικαπιταλιστικό
κίνημα, με επίκεντρο την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά στη συνέχεια
μετεξελίχθηκε, με πολλές αντιφάσεις και ιδιαιτερότητες, σε μια ιδιότυπη
μεταρρυθμιστική δύναμη της Αριστεράς, που συνέβαλε αναμφισβήτητα στην
ανανέωση της πολιτικής ατζέντας της και στην αναζωογόνηση του
κινηματικού χαρακτήρα της, συνδυάζοντας πάντως αυτά τα χαρακτηριστικά με
αξιοσημείωτα δείγματα πολιτικού ρεαλισμού (υπερβολικού ίσως το
τελευταίο διάστημα), αλλά και διαχειριστικής αποτελεσματικότητας.<br />
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, η έννοια της Αριστεράς σε μια ανοιχτή και
δημοκρατική κοινωνία δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί στο πλαίσιο μιας
επικαιροποιημένης και προσεκτικά διηθημένης σύνθεσης των πλέον
προωθημένων εκδοχών των τριών παραπάνω ρευμάτων, εμπλουτισμένων, σε κάθε
περίπτωση, από την αξιόλογη συνεισφορά που είχε τα τελευταία χρόνια
στον σχετικό διάλογο και η λεγόμενη «Νέα Αριστερά», που ανέδειξε τη
σημασία και την προτεραιότητα κρίσιμων δικαιωμάτων και ευαίσθητων
κοινωνικών ζητημάτων.<br />
<br />
<em>*καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών</em><br />
<br />
<em>ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών 09/01/2016 </em></div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-17000482383368999052015-09-19T15:20:00.002-07:002015-09-19T15:20:32.046-07:00Προοδευτική ή συντηρητική κυβέρνηση του Σάκη Παπαθανασίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPKKxYk0TMY5Hv5i7ch9RjWVaHZHUlmAxM9RBm3Xn46BC9m3E3WqvCZguZe860LCP-U2w-GXFPI-LBKqWBTrK0WqxvJ11AWry5q5mylkdmD3TWrcP1Vrm2BS6yp5U_iSoifv9qptO4H9Ad/s1600/l_s1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPKKxYk0TMY5Hv5i7ch9RjWVaHZHUlmAxM9RBm3Xn46BC9m3E3WqvCZguZe860LCP-U2w-GXFPI-LBKqWBTrK0WqxvJ11AWry5q5mylkdmD3TWrcP1Vrm2BS6yp5U_iSoifv9qptO4H9Ad/s320/l_s1.jpg" width="320" /></a></div>
Πριν 10 μέρες σε άρθρο μου στο TVXS περιέγραψα το πολιτικό σκεπτικό της τοποθέτησης μου για τις αυριανές εκλογές. Συγκεκριμένα ανέφερα τα παρακάτω:<br />
Η χώρα συνεχίζει να αντιμετωπίζει προκλήσεις. Δεν έχουν εξαλειφτεί οι κίνδυνοι του Grexit ή του Grimbo. Για να αποτραπούν χρειάζεται:<br />
Διεκδίκηση νέων ρυθμίσεων στα θέματα του χρέους και της αναπτυξιακής ενίσχυσης με ρεαλιστικές θέσεις.<br />
Αξιόπιστη υλοποίηση της συμφωνίας με το μέγιστο δυνατό πολλαπλασιασμό επενεργειών των θετικών στοιχείων και τη δημιουργία οικονομικών – κοινωνικών αντιρροπήσεων στα αρνητικά μέτρα.<br />
Ζητούμενο είναι η προώθηση ενός συνεκτικού προγράμματος σαρωτικών μεταρρυθμίσεων και εκσυγχρονισμών σε όλους τους τομείς και όχι απλώς η διαχείριση της συμφωνίας.<br />
<br />
α) Παραμένει αναγκαία η προοδευτική διακυβέρνηση<br />
<br />
Το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση πρέπει να υπερβαίνει τις πολιτικές Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ που διαχειρίστηκαν τα θέματα, εντός και εκτός μνημονίου, με τρόπο που διατήρησε τις κατεστημένες παθογένειες και αύξησε τις ανισότητες.<br />
Ταυτόχρονα πρέπει να υπερβεί τα χαρακτηριστικά που έκαναν μη επιτυχημένη την 7μηνη θητεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως η παράβλεψη της δημοσιονομικής παραμέτρου, η αμφιταλάντευση σε ό,τι αφορά στην ευρωπαϊκή πορεία, τα κρατικίστικα στερεότυπα και η υποτίμηση των αρνητικών επιπτώσεων πολιτικών χειρισμών στην οικονομία (βλέπε δημοψήφισμα). <br />
<br />
Η συναίνεση όλων των δυνάμεων ευρωπαϊκού προσανατολισμού είναι απολύτως απαραίτητη για την προώθηση των αυτονόητων αλλαγών. Στο σύνολό του όμως το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση έχει εξ αντικειμένου πολιτικό πρόσημο. Για αυτό η αντίθεση δεξιάς και αριστεράς διατηρείται εντός του πλαισίου των ευρωπαϊκών δυνάμεων.<br />
<br />
β) Ευρύ μπλοκ δυνάμεων για την προοδευτική διακυβέρνηση<br />
<br />
Η προώθηση προοδευτικών λύσεων στο μέτρο του εφικτού προϋποθέτει στη διακυβέρνηση της χώρας να βρίσκονται δυνάμεις που δεσμεύονται σε αυτή την κατεύθυνση. Απαιτείται μάλιστα η μέγιστη δυνατή συσπείρωση τέτοιων δυνάμεων, καθώς η υπόθεση της εξόδου από την κρίση αποτελεί μια σύνθετη διαδικασία και πρέπει να στηρίζεται σε μια μεγάλη προοδευτική πλειοψηφία με ορίζοντα τριετίας στη Βουλή και στον λαό.<br />
<br />
Οι εκλογές δημιουργούν την ευκαιρία να αντιστοιχηθεί ο πολιτικός χάρτης της χώρας σε αυτήν την αναγκαιότητα.<br />
<br />
Η αναγνώριση από τον ΣΥΡΙΖΑ των δεσμεύσεων και των αντικειμενικών παραμέτρων είναι το βήμα για να γίνει εφικτή μια βιώσιμη διακυβέρνηση με την πρωτοκαθεδρία του.<br />
Η αναγνώριση από το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ, (που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές δυνάμεις αλλά λειτουργούν συχνά περισσότερο σαν συνεργάτες της Ν.Δ παρά ως φορείς αλλαγής), των λαθών του παρελθόντος, ο τερματισμός της συλλήβδην αντιαριστερής ρητορείας και η απαλλαγή από συντηρητικές λογικές είναι το βήμα που πρέπει να κάνουν.<br />
<br />
γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί υπό προϋποθέσεις να ηγηθεί της προοδευτικής ανασυγκρότησης της χώρας<br />
<br />
Μια τέτοια προοδευτική διακυβέρνηση προϋποθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτο κόμμα δεσμευόμενος σε ένα σύγχρονο και ρεαλιστικό πρόγραμμα προοδευτικής ανασυγκρότησης.<br />
<br />
Η συμφωνία με τους δανειστές και η αποχώρηση της μερίδας που διακατεχόταν από αντιευρωπαϊκές και παλαιο-αριστερές θέσεις δημιουργεί βάσιμες προσδοκίες ότι θα κινηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση. Εξάλλου αν θέλει να πετύχει αυτός είναι ο μόνος δρόμος που έχει μπροστά του.<br />
<br />
Όσοι κραδαίνουν τα αρνητικά σημεία που επέδειξε το διάστημα της 7μηνης διακυβέρνησής του και κλείνουν τα μάτια στις συντελούμενες διαδικασίες μετασχηματισμού του, απλώς αποφαίνονται δογματικά. Βεβαίως δεν έφυγαν όλα τα εμπόδια αλλά έχει γίνει το μεγάλο βήμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αποσαφηνίσει πλήρως προεκλογικά τη νέα αφήγηση του με ευρωπαϊκό και αναπτυξιακό προσανατολισμό, η οποία να είναι κάθετα αντίθετη όχι μόνο στον νεοφιλελευθερισμό αλλά και στον καταστροφικό αριστερό λαϊκισμό και αντιευρωπαϊσμό της Λαϊκής Ενότητας του Π. Λαφαζάνη. Οφείλει ταυτόχρονα να δραστηριοποιηθεί για την πολιτική συνάντηση - χωρίς λογικές ανταλλαγμάτων - με ευρύτερες δυνάμεις που μπορούν να συνεισφέρουν στη νέα πολιτική πρόταση.<br />
<br />
Η προοδευτική ανασυγκρότηση της χώρας όμως δεν αποτελεί υπόθεση μόνο ενός κόμματος. Είναι απαραίτητη μια ευρύτατη συνάντηση σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο που θα κινητοποιήσει το καλύτερο προοδευτικό δυναμικό της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό - μεταξύ άλλων - προϋποθέτει άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των ενδεχόμενων μελλοντικών κυβερνητικών συνεργασιών.<br />
<br />
Δεν γίνεται χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γίνεται μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ<br />
<br />
Στο προαναφερόμενο άρθρο σήμερα θα συμπλήρωνα, λαμβάνοντας υπόψη την προεκλογική παρουσία των κομμάτων, τα εξής:<br />
<br />
Η αντίθεση μεταξύ ευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών είναι υπαρκτή και αν κρινόταν η παραμονή της χώρας στο ευρώ θα γινόταν κυρίαρχη και αυτό θα μας υποχρέωνε στη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού μετώπου. Την περίοδο όμως που διανύουμε δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Είναι βεβαίως ζητούμενο η πολιτική ήττα των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων της Αριστεράς που στο όνομα της κατάργησης της λιτότητας μας καλούν να ακολουθήσουμε το δρόμο που θα φέρει λιτότητα τριπλάσιου βαθμού και εξαθλίωση. Για αυτό θεωρώ απολύτως λανθασμένη οποιοδήποτε συζήτηση για το ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τη Λαϊκή Ενότητα.<br />
<br />
Δημιουργείται αμέσως το ερώτημα ποια μπορεί να είναι η σχέση της Δεξιάς με την Αριστερά , γενικότερα των συντηρητικών με τις προοδευτικές δυνάμεις, εντός του ευρωπαϊκού δρόμου της χώρας.<br />
<br />
Υπάρχουν σίγουρα περιθώρια συνεργασίας σε κάποιους τομείς σχετικούς με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Δεν είναι τυχαίο ότι η συμφωνία που έφερε η κυβέρνηση Τσίπρα κέρδισε την πλειοψηφία στο ελληνικό κοινοβούλιο με τη στήριξη των άλλων κομμάτων ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Η συνεργασία αυτή μπορεί να αφορά επίσης εθνικά θέματα, αλλά και θέματα όπως η προώθηση λειτουργικών και τεχνολογικών εκσυγχρονισμών. <br />
<br />
Οι δυνατότητες συνεργασίας δεν καταργούν όμως τη διάκριση μεταξύ προοδευτικών και συντηρητικών δυνάμεων, που εξάλλου υπάρχει σε όλη την Ευρώπη και είναι μέρος της δημοκρατικής διαδικασίας. Στην ίδια τη Γερμανία η σύμπραξη των Χριστιανικοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών προέκυψε λόγω της μη εισόδου στη Βουλή των συμμάχων της κ. Μέρκελ ενώ και παλιότερα στην κυβέρνηση βρισκόταν ο συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών και Πράσινων.<br />
<br />
Η έξοδος της χώρας μας από την κρίση θα γίνει μέσω μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς. Ο χαρακτήρας αυτών των αλλαγών καθορίζει το παρόν και το μέλλον. Το δίλημμα είναι υπαρκτό: Προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που θα αντιμετωπίσουν τις παθογένειες του παρελθόντος, θα επιμερίσουν δίκαια τα βάρη και τις ωφέλειες και θα εντάξουν τη χώρα σε μια βιώσιμη ανάπτυξη με μείωση των ανισοτήτων και εμβάθυνση της δημοκρατίας ή συντηρητικές μεταρρυθμίσεις που θα διατηρήσουν τη χώρα εντός ευρώ αυξάνοντας τις ανισότητες και υποβαθμίζοντας τις δυνάμεις της εργασίας;<br />
<br />
Προκύπτει όμως το ζήτημα εάν η έννοια του προοδευτικού και του συντηρητικού έχει νόημα εφόσον έχουμε μπροστά μας την υποχρέωση της υλοποίησης του νέου μνημονίου. <br />
<br />
Υποστηρίζω πως έχει νόημα. Η υλοποίηση της συμφωνίας δεν είναι μια τεχνοκρατική διαδικασία και την περίοδο εφαρμογής της, μια προοδευτική πολιτική μπορεί και πρέπει να περιλαμβάνει παράλληλα :<br />
<br />
Διεκδίκηση στα θέματα που είναι ανοικτά όπως οι εργασιακές σχέσεις, ο δημόσιος χαρακτήρας των δικτύων της ενέργειας, η συγκεκριμενοποίηση των επιπρόσθετων αναπτυξιακών ενισχύσεων και το μεγάλο θέμα της απομείωσης του χρέους. <br />
Προώθηση κοινωνικών αντισταθμίσεων για τους οικονομικά αδύναμους και τις οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.<br />
Αντιμετώπιση των παθογενειών (όπως κλοπή ΦΠΑ, φοροδιαφυγή, υπερτιμολογημένες προμήθειες του δημόσιου τομέα κ.ά.) που θα παράγουν τα ίδια δημοσιονομικά αποτελέσματα δημιουργώντας εμπράκτως τη δυνατότητα να ληφθούν θετικά μέτρα όπως η μείωση του ΦΠΑ στα είδη διατροφής, η μείωση της φορολογίας, η αύξηση των δικαιούχων επιδόματος ανεργίας.<br />
Προώθηση αντιρρόπησης προς τα υφεσιακά μέτρα μέσω της ταχύτατης και βέλτιστης διαχείρισης των αυξημένων ευρωπαϊκών πόρων με την παραγωγή αποτελεσμάτων σε επενδύσεις, θέσεις εργασίας και εισοδήματα.<br />
Διεκδίκηση μεγάλων πρωτοβουλιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο όπως η αντιμετώπιση της ανεργίας , της φτώχειας και των προσφυγικών ροών .<br />
<br />
Επιπροσθέτως δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι υπάρχουν σημαντικά ζητήματα που είναι εκτός μνημονίου και στα οπαία μια προοδευτική κυβέρνηση καλείται να ακολουθήσει διαφορετική πολιτική από αυτή του παρελθόντος με χαρακτηριστικά αυτά της διαφθοράς, των πελατειακών σχέσεων, του πολιτικού συστήματος κ.ά.<br />
<br />
Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν μπορεί να υπάρχει κοινό πρόγραμμα διακυβέρνησης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ . Μια τέτοια κυβέρνηση στην ουσία θα αποτελεί επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση.<br />
<br />
Αυτό που χρειάζεται είναι μια κυβέρνηση προοδευτική που θα υπερβεί τη στείρα αντιμνημονιακή επαγγελία και θα μπει στην ουσία του θέματος που είναι η εφαρμογή των μέγιστων δυνατών προοδευτικών λύσεων εντός της κρίσης. <br />
<br />
Πώς όμως αντιμετώπισαν τα κόμματα μια τέτοια προοπτική συγκρότησης προοδευτικής κυβέρνησης; <br />
<br />
Το ΠΑΣΟΚ έτρεξε να δηλώσει ότι θέλει τη Ν.Δ οπωσδήποτε σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, συνεχίζοντας την πολιτική Βενιζέλου. Η ομάδα της ΔΗΜΑΡ, που προσκολλήθηκε στο σχήμα του ΠΑΣΟΚ, αποδέχθηκε αυτή τη θέση παραβιάζοντας όλες τις αποφάσεις που είχε λάβει έως προσφάτως η ΔΗΜΑΡ υπέρ της προοδευτικής διακυβέρνησης.<br />
<br />
Το ΠΟΤΑΜΙ παρά τη χρησιμοποίηση υψηλών τόνων εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ δεν έθεσε ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή του σε κυβέρνηση τη συμμετοχή και της Ν.Δ<br />
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σημαντικά βήματα σε σχέση με το παρελθόν. Στην προεκλογική περίοδο έθεσε το δίλημμα προοδευτική ή συντηρητική κυβέρνηση και κάλεσε όλους τους προοδευτικούς πολίτες ανεξαρτήτως του που βρέθηκαν στο παρελθόν να στηρίξουν την προσπάθεια του. Άνοιξε τη συζήτηση για το ενδεχόμενο σύμπραξης του (αν χρειαστεί) με το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ θέτοντας τον όρο της απαλλαγής τους από τις συντηρητικές πολιτικές. Δεσμεύτηκε για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης που θα λειτουργεί ως κυβέρνηση όλων των Ελλήνων. Έθεσε ρεαλιστικές προσεγγίσεις για την υλοποίηση της συμφωνίας και τις διεκδικήσεις που θα προβάλλει στα ανοικτά θέματα.<br />
<br />
Στο κρίσιμο ζήτημα των μεταρρυθμίσεων μίλησε για την ανάγκη προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών σε όλους τους τομείς. Στον προεκλογικό του λόγο περιόρισε το όλο ζήτημα στο πεδίο της διαπλοκής. Στην πραγματικότητα όμως οι μεταρρυθμίσεις αφορούν όλα τα πεδία του κράτους και της οικονομίας και όχι μόνο την αντιμετώπιση των ισχυρών ελίτ και των παθογενειών που σχετίζονται με αυτές.<br />
<br />
Αφορούν τον επανακαθορισμό της έννοιας του προοδευτικού φορέα όχι μόνο ως προωθητή της αναδιανομής και της διεύρυνσης της πρόσβασης των εργαζόμενων στρωμάτων στο κοινωνικό κράτος αλλά πρωτίστως ως φορέα που μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα στην κοινωνικά δίκαιη έξοδο από την κρίση και σε μια νέου τύπου ανάπτυξη με παραγωγή, θέσεις εργασίας και εισοδήματα που θα μπορούν να σταθούν σε ένα διεθνοποιημένο και ανταγωνιστικό περιβάλλον.<br />
<br />
Αφορούν τον εκσυγχρονισμό, την παραγωγικότητα και την αντιμετώπιση της διαφθοράς και του κομματισμού στο δημόσιο τομέα.<br />
<br />
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ολοκλήρωσε τη στροφή του. Έκανε όμως το μεγάλο βήμα.<br />
<br />
Εμείς οι Δημοκράτες και Ευρωπαϊστές της Αριστεράς δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τις αντιθέσεις και την πραγματική διακύβευση. Ούτε η κριτική μας στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνεται με όρους αποδόμησης κάθε προοδευτικής προσπάθειας. Καθήκον μας είναι να στηρίξουμε κριτικά τη δεύτερη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ που έχει πολύ καλύτερες προοπτικές και να συμβάλλουμε στη συγκρότηση ενός μεγάλου προοδευτικού μπλοκ δυνάμεων για την αλλαγή.<br />
Για αυτό θα ψηφίσω κριτικά, και με βάση τις μέχρι τώρα θέσεις μου, τον ΣΥΡΙΖΑ.<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-69447922953376705202015-05-27T11:20:00.000-07:002015-05-27T11:20:46.190-07:00Ο Nash, η διαπραγμάτευση και ο Βαρουφάκης <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://plus.maths.org/latestnews/sep-dec05/Nobel/Nash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://plus.maths.org/latestnews/sep-dec05/Nobel/Nash.jpg" /></a></div>
<br />
του <i><b>Αντώνη Μιχαλάκη</b></i><br />
<br />
O <span lang="el-GR">τραγικός
θάνατος του </span>John Nash <span lang="el-GR">πριν
από λίγες μέρες σε τροχαίο έγινε άμεσα
γνωστός είτε μέσω διαδικτύου, είτε από
τα ρεπορτάζ της τηλερόρασης. Το κεντρικό
σχόλιο όλων όσων γράφονταν ή λέγονταν,
ήταν για την ταινία – αφιέρωμα στον
</span>Nash “<span lang="el-GR">Α </span>Beautiful Mind”. <span lang="el-GR">Κι
όμως η σχέση της σημερινής ελληνικής
πραγματικότητας με τον μεγάλο μαθηματικό
είναι πολύ καλύτερα δομημένη και ξεπερνά
τα εισιτήρια που έκοψε η ταινία στις
ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.
Ας δούμε όμως γιατί.</span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="el-GR">Το
1928 ένας ιδιοφυής διανοητής ο </span>John von
Neumann, <span lang="el-GR">παρουσίασε μια χρήσιμη
θεωρία σε ανταγωνιστικές καταστάσεις,
με κύρια βλέψη τα παίγνια μηδενικού
αθροίσματος. Με το θεώρημα </span>minimax <span lang="el-GR">έλυσε
αυτό το παίγνιο θεωρώντας ότι οι δύο
παίκτες συμπεριφέρονται “έξυπνα”.
Έτσι μπήκαν οι βάσεις για τη Θεωρία
Παιγνίων. Ο </span>von Neumann <span lang="el-GR">απέτυχε
όμως να δώσει λύση στα παίγνια μη-μηδενικού
αθροίσματος. Κυρίως γιατι δεν μπόρεσε
να λύσει το Πρόβλημα της Απροσδιοριστίας,
δηλαδή το πως να κάνεις τη βέλτιστη
επιλογή εφόσον δεν γνωρίζεις τις επιλογές
των άλλων, οι οποίες επιλογές εξαρτώνται
και από τη δική σου κοκ. Στην πραγματικότητα
το ερώτημα έμπαινε επιτακτικά: Πως
μπορούμε να λάβουμε υπόψη, να αναλύσουμε
και να ποσοτικοποιήσουμε τις προσδοκίες
των “παικτών” ώστε να πάρουμε την
βέλτιστη στρατηγική επιλογή; Σε
πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο αυτό μπήκε
στην συζήτηση από τον Μακιαβέλι, τον
Χομπς, τον Ρουσώ και σε οικονομικό
επίπεδο (ως ισορροπία προσδοκιών) από
τον Σμιθ, τον Ρικάρντο, τον Κέινς. </span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="el-GR"> </span>
</div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="el-GR">Ο </span>Nash
<span lang="el-GR">ξεπερνά την Απροσδιοριστία,
επινοώντας και αποδεικνύοντας μια
“λύση” ως ισορροπία ανάμεσα στις
πράξεις και τις προσδοκίες των παικτών
που τους ώθησαν σε αυτές τις πράξεις. Η
περίφημη ισορροπία </span>Nash <span lang="el-GR">δεν
ασχολείται με το τι σκέφτονται οι άλλοι
παίκτες αλλά ποιές είναι εκείνες οι
επιλογές που δεν θα κάνουν κανένα παίκτη
να μετανιώσει για την αποφάσή του. Με
αυτό τον τρόπο επιβεβαιώνονται οι
προσδοκίες όλων των παικτών. Απεδειξε
δηλαδή ότι κάθε κοινωνικό παίγνιο έχει
τουλάχιστον μια τέτοια λύση.</span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="el-GR">Η
δεύτερη μεγάλη συνεισφορά του </span>Nash
<span lang="el-GR">ήταν η προσέγγισή του στο
διαπραγματευτικό πρόβλημα. Ως
διαπραγματευτικό πρόβλημα μπορούμε να
ορίσουμε το φόβο αθέτησης της συμφωνίας,
την ίδια την ουσία της συμφωνίας, την
διαφορά αντικειμενικών και υποκειμενικών
ωφελειών και τη διαφορετικά σταθμισμένη
βαρύτητά τους ,τη σχετική διαπραγματευτική
ισχύ των μερών. Επειδή όλα αυτά δεν
μπορούσαν να οριστούν επακριβώς, οι
οικονομολόγοι οδηγήθηκαν στην άποψη
ότι το μη επιλύσιμο διαπραγματευτικό
πρόβλημα το λύνει μόνο ο ανταγωνισμός
γιατί ακυρώνει με τον έναν ή τον άλλον
τρόπο τις υποκειμενικότητες των μερών.
Ταυτόχρονα θεωρούσαν πως η αποτυχία
του πρώτου σταδίου διαπραγμάτευσης
αυξάνει την πιθανότητα κατάρρευσης
όλης της διαπραγμάτευσης, λόγω της
σοβαρής σχέσης των προσδοκιών ενός
διαπραγματευτή με τις προσδοκίες των
άλλων.</span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="el-GR"> </span>
</div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="el-GR">Ο </span>Nash
<span lang="el-GR">υπερβαίνει τη λύση σε στάδια
και πηγαίνει κατευθείαν στο αποτέλεσμα
της διαπραγμάτευσης. Όρισε απευθείας
τρεις ιδιότητες της λύσης: α) η λύση
είναι μια ισορροπία </span>Nash. <span lang="el-GR">Η
τούρτα δηλαδή μοιράζεται με τέτοιο
τρόπο ώστε κανείς να μην μετανιώσει για
την επιλογή του, β) η λύση είναι ανεξάρτητη
από το πως τα διαπραγματευτικά μέρη
ορίζουν τις ωφέλειες τους, από την
κλίμακα μέτρησής τους και γ) η λυση δεν
επηρεάζεται από την “απαγόρευση”
εναλλακτικών κατανομών που ούτως ή
άλλως τα διαπραγματευτικά μέρη δεν θα
κατέληγαν ποτέ. Ο </span>Nash <span lang="el-GR">αποδεικνύει
πως υπάρχει μια και μοναδική λύση που
να ικανοποιεί και τις τρεις ιδιότητες.
Είναι η συμφωνία που μεγιστοποιεί το
γινόμενο (εδώ επέρχεται και η
μαθηματικοποίηση του θέματος) των
ωφελειών των διαπραγματευτών.</span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="el-GR">Σε
αυτή τη μαγική στιγμή μπαίνουν στη
συζήτηση όμως η αβεβαιότητα των παικτών
(σε κοινωνικό επίπεδο θα λέγαμε η
ενδεχομενικότητα), η εξέλιξη ενός
παίγνιου στον χρόνο, ο ορισμός του τι
θεωρούμε κάθε φορά ορθολογική συμπεριφορά
και οι πολλαπλές ισορροπίες για σύνθετα
κοινωνικά φαινόμενα. Όλα τα προβλήματα
δηλαδή που δεν παρουσιάζει ο </span>homo
economicus <span lang="el-GR">αλλά είναι παρόντα στο
σύγχρονο πλέγμα κοινωνικών σχέσεων. </span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="el-GR"> </span>
</div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="el-GR">Ο
σημερινός Υπουργός Οικονομικών Γ.
Βαρουφάκης τα γνωρίζει όλα αυτά πάρα
πολύ καλά. Άλλωστε αναφέρει σε ένα βιβλίο
– αφιέρωμα για τον </span>John Nash <span lang="el-GR">και
για την δημιουργική απροσδιοριστία της
ανθρώπινης δράσης (φαντάζομαι ότι
σκέφτεστε την δημιουργική ασάφεια). Ο
παγνιοθεωρητικός υπουργός υποστηρίζει
ότι ο </span>Nash <span lang="el-GR">απέτυχε να δώσει
μια ενιαία κοινωνική λύση μέσω της
Θεωριας Παιγνίων, γιατί ο </span>Nash <span lang="el-GR">ανακάλυψε
τα όρια του μεθοδολογικού ατομικισμού.
Θα συμφωνήσω. Κυρίως γιατί μια
ποσοτικοποιημένη προσέγγιση του θέματος
αφήνει απέξω την ιστορική ενδεχομενικότητα
για τον τρόπο συγκρότησης των κοινωνικών
δεσμών και συμβολαίων. Όμως στην επίμαχη
τωρινή περίοδο διαπραγμάτευσης φαίνεται
ότι ο Βαρουφάκης έχει ξεχάσει τελείως
τις ορθολογικότητες σαν να μην μιλούμε
για μια ολόκληρη χώρα, σαν να μην μιλούμε
για ένα κοινωνικό πλέγμα σχέσεων που
διέπονται από καθημερινές διαμεσολαβήσεις,
σαν να μην μας ενδιαφέρει η επίτευξη
της μίας και μοναδικής λύσης, αλλά μόνο
πως θα “παίξουμε” στο επίπεδο των
προσδοκιών. Και μάλιστα με ένα τρόπο
επικοινωνιακού επαναπροσδιορισμού της
κλίμακας μέτρησης των ωφελειών/χρησιμοτήτων
(αξιοπρέπεια </span>vs <span lang="el-GR">υλικών
αγαθών). </span>
</div>
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-56772527949796436032015-05-07T09:09:00.000-07:002015-05-07T09:09:06.852-07:00'Ωρα αποφάσεων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="field field-name-body field-type-text-with-summary field-label-hidden">
<div class="field-items">
<div class="field-item even">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://images.fineartamerica.com/images-medium-large-5/the-decision-pamela-hill.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://images.fineartamerica.com/images-medium-large-5/the-decision-pamela-hill.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<strong>του <i>Νικόλα Σεβαστάκη*</i> </strong><br />
<br />
<strong>Απότομη προσγείωση, στροφή στον ρεαλισμό, «κυβίστηση».</strong>
Αυτές είναι οι λέξεις που κυριαρχούν στα σχόλια για τη νέα ελληνική
κυβέρνηση και την πορεία της. Εδώ και ένα μήνα και γύρω από το δράμα της
διαπραγμάτευσης για τη λεγόμενη ενδιάμεση συμφωνία εκτυλίσσεται ένα
δεύτερο δράμα με χαιρέκακες δικαιώσεις, αγωνίες διάψευσης, ιδεολογικά
άγχη. Αυτό μάλιστα το δεύτερο δράμα φαίνεται πως θα έχει συνέπειες στη
διαμόρφωση των κοινωνικών προσδοκιών στο επόμενο διάστημα.<br />
<strong>Ηδη πάντως στην Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, </strong>μέσα και έξω
από το κόμμα και στον περίγυρο, η συμφωνία με τους δανειστές
χαρακτηρίστηκε «σοσιαλφιλελεύθερη». Αλλοι μάλιστα θα μιλήσουν για
στρατηγική υποχώρηση της κυβέρνησης και για ανακωχή με στοιχεία πρώτης
ήττας και ασύμμετρης αυτοϋπονόμευσης του σχεδίου ανάσχεσης του
νεοφιλελευθερισμού. Πέρα πάντως από τα μισόλογα ή και τις σιωπές, είναι
προφανές πως ένας κόσμος ανησυχεί και μουρμουρίζει με δυσφορία.<br />
<strong>Ας το πούμε αλλιώς: Η κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» βιώνει ένα σοκ </strong>απομάγευσης του όλου αντιμνημονιακού ριζοσπαστισμού.<strong> </strong>Η
συνάντηση με την πραγματικότητα της διακυβέρνησης μοιάζει με επώδυνη
μαθητεία στις αποχρώσεις μιας πραγματικότητας που είναι αδύνατον να την
περιγράψει το αφαιρετικό ζεύγος Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο. Αυτό ήταν βέβαια
φανερό εδώ και πολύ καιρό, αλλά η ιδεολογία και συγχρόνως τα κέρδη που
εξασφάλιζε στον ΣΥΡΙΖΑ το σύνθημα «εμείς» ή «αυτοί» μπορούσαν να το
κρύβουν.<br />
<strong>Ο αριστερός ριζοσπαστισμός, </strong>στην παράδοξη συμμαχία
του με την εθνικολαϊκή αγανάκτηση, αντιμετωπίζει πια με πιεστικό τρόπο
την πρόκληση για αλλαγές στη σύστασή του, στη δομή των προσδοκιών του. Ο
σκληρός οικονομικός και πολιτικός χρόνος, το επείγον των προβλημάτων,
οι απαιτήσεις διοίκησης ενός προβληματικού κράτους και των θεσμών του,
όλα αυτά δεν δίνουν χρόνο για αναβολή αποφάσεων.<br />
<strong>Υπάρχουν όμως πολλά σοβαρά εμπόδια για τη διαχείριση αυτής της μετάβασης και των αναστατώσεών της.</strong>
Εκτός, βεβαίως, από την εύθραυστη φύση των οικονομικών σχέσεων με την
Ευρώπη και τα σοβαρά χρηματοδοτικά προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχτισε εκλογική
δυναμική και ερείσματα επιμένοντας μονότονα σε μια πολεμική σύλληψη της
κοινωνίας και των διλημμάτων της. Εκανε πολιτική με ισχυρά ηθικά
λεξιλόγια (αξιοπρέπεια), ανασύροντας μια στοιχειώδη ταξική κοινωνιολογία
και ανακυκλώνοντας νοσταλγικά κοιτάσματα από αντιστασιακές στιγμές του
ιστορικού παρελθόντος.<br />
<strong>Στοιχημάτισε πάνω από όλα στην ιδέα ενός καθαρτήριου Κινήματος,</strong>
το οποίο και μόνο με την ύπαρξή του θα αποδεικνυόταν ικανό να κάμψει
τις ανελαστικές κυριαρχίες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αφησε, έτσι, να
καλλιεργηθεί η εικόνα του λαού στους δρόμους, ενός λαού που επιτελεί τη
«λαϊκή εξουσία» και του οποίου η παρέμβαση στο θέατρο της πολιτικής θα
ακύρωνε τυπικές δεσμεύσεις και θα διέγραφε ουσιαστικά τα κληροδοτημένα
θεσμικά πλαίσια.<br />
<strong>Μετά τις τελευταίες εξελίξεις όμως το τοπίο διαφέρει:</strong>
το ερώτημα είναι αν μπορεί να υπάρξει ένας ριζοσπαστισμός της σύνεσης
δίχως τη φαντασμαγορία της ρήξης και μιας θεαματικής σύγκρουσης με τους
«φορείς του κακού». Αν υποθέσουμε πως στον πυρήνα κάθε ριζοσπαστισμού
βρίσκεται η φαντασίωση της εκκίνησης από «μηδενική βάση», πώς μπορεί να
γίνει αποδεκτή δίχως σοβαρούς τριγμούς η ιδέα για μερική (έστω) συνέχεια
και προέκταση παλαιότερων σχέσεων και ρυθμίσεων; Μένει λοιπόν η εξής
απορία: Μήπως η χώρα είναι καταδικασμένη να ζήσει σε μια ομιχλώδη
προσαρμογή, σε μια γκρίζα ζώνη μεταξύ ευρωπαϊκής νομιμοφάνειας και
ασκήσεων ανυπακοής;<br />
<strong>Κανένας παρατηρητής δεν θα ήταν σε θέση να γνωρίζει εκ των προτέρων την κατεύθυνση των πραγμάτων.</strong>
Η μετάβαση από τη λογική της ριζοσπαστικής βουλησιαρχίας σε έναν
παραγωγικό πραγματισμό που θα παιχτεί στις λεπτομέρειες δεν είναι
εύκολη. Κάποιος πρέπει να αναζητήσει αυτή τη μετάβαση, να την έχει ήδη
προετοιμάσει ή έστω να την έχει υπόψη του προγραμματικά και ως μία
εύλογη προοπτική. Σε ποια κατεύθυνση μπορεί να κινηθεί εφεξής η
κυβέρνηση;<br />
<strong>Πίσω από τις δυσκολίες της φάσης την οποία διανύουμε υπάρχει για μένα ένας συγκεκριμένος κίνδυνος: </strong>οι
συμβιβασμοί ως προς το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και το σφιχτό
δημοσιονομικό πλαίσιο να «αντισταθμιστούν» (ή μάλλον να γίνει προσπάθεια
να καλυφθούν) από εθνικιστικές εκφωνήσεις ή από πρόχειρους και
ασύντακτους θεσμικούς πειραματισμούς. Αυτό θα συνιστούσε όμως μία
αρνητική εκδοχή «προσαρμογής στον ρεαλισμό»: θα έδειχνε απλώς ότι
μαθαίνουν και αυτοί οι καινούργιοι τα πιο συμβατικά κόλπα του ρηχού
πολιτικού θεάματος και της λαϊκής ικανοποίησης.<br />
<strong>Θα ήταν αντιθέτως ένδειξη χρήσιμου αριστερού ρεαλισμού μια άλλη επιλογή: </strong>η
απομάγευση της αντιμνημονιακής «φάσης» να δώσει ώθηση στην εκκοσμίκευση
της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, σε μια κάποια υπέρβαση των
σκληρών «θεολογικών» της καθηλώσεων σε εξαντλημένα και ανεδαφικά
παραδείγματα. Μιλώ έτσι για μια ωρίμαση με όρους αλήθειας και διαυγούς
εξήγησης των δυσκολιών της καινούργιας φάσης.<br />
<strong>Σε αυτή την περίπτωση, ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ</strong> πρέπει να
αφήσει πίσω του τα σύνδρομα ηθικής δικαίωσης, τη ρητορική του κοινωνικού
πολέμου και τους πειρασμούς για εθνική ενοχοποίηση των αντίθετων
επιχειρημάτων ή των διαφορετικών ερμηνειών της κατάστασης. Χρειάζεται να
αφήσει πίσω του το ευνουχιστικό φάντασμα της νέας Βάρκιζας, της
«παράδοσης των όπλων» και της ταπεινωτικής οπισθοχώρησης, όλη αυτή την
εσχάτως νεκραναστημένη ψευδοστρατιωτική ρητορική που διαβάζει κανείς εδώ
κι εκεί ως συμβουλές αδιαλλαξίας και σθεναρής στάσης.<br />
<strong>Μια τολμηρή πολιτική της αλήθειας στο κοινωνικό ζήτημα</strong>
μαζί με τη συνειδητοποίηση ότι μεταρρύθμιση δεν μπορεί να σημαίνει την
επιστροφή σε νόμους του 1985 ή σε ρυθμίσεις του 2000 θα ήταν στιγμές
αφύπνισης που μπορεί να σώσουν την κατάσταση. Στην αντίθετη περίπτωση, η
απομάγευση του αντιμνημονιακού ριζοσπαστισμού θα δώσει τη θέση της στην
πικρόχολη απογοήτευση από την Αριστερά. Κι ακόμα χειρότερα, θα ωθήσει
τμήματα του λαού στον πολιτικό κυνισμό και στον αντιδημοκρατικό
μηδενισμό.<br />
<strong>Αυτό που νομίζω πως δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ είναι ένα παιχνίδι</strong>
των λέξεων δίχως ευθύνη για αντίστοιχες κυβερνητικές πράξεις πολιτικής:
τόσο οι λεονταρισμοί των «όχι» (των «nein» του Μίκη Θεοδωράκη) όσο και
μια επιδερμική «μεταρρυθμιστική» φρασεολογία που συνυπάρχει με πράξεις
πισωγυρίσματος. Πιστεύω ότι το παιχνίδι με τις λέξεις, τόσο τις δήθεν
ανατρεπτικές όσο και τις ψευδώς «ρεαλιστικές», έχει πλέον τεράστιο
κόστος. Γι’ αυτό και η απόφαση για το ποιος δρόμος θα επιλεγεί με
συνέπεια και ποιες λογικές θα πρέπει να εγκαταλειφθούν ως επιζήμιες
είναι η κατεξοχήν πολιτική απόφαση της συγκυρίας: μια απόφαση για
περισσότερη πολιτική και λιγότερη επικοινωνία, ακόμα και αν αυτοί οι δύο
ταλαιπωρημένοι όροι του συρμού συνδέονται στενά στις σύγχρονες
δημοκρατίες.<br />
<em>* Συγγραφέας και καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ</em><br />
<br />
<em>ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών </em><br />
</div>
</div>
</div>
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-54208947526379186092015-04-14T12:21:00.001-07:002015-04-14T12:21:47.424-07:00Στο μεταίχμιο Ανατολής-Δύσης. Για το βιβλίο του François Vallejo «Μεταμορφώσεις» (μετάφραση: Γιάννης Στρίγκος)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.aixmi.gr/wp-content/uploads/2014/10/25e33-multiculti.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.aixmi.gr/wp-content/uploads/2014/10/25e33-multiculti.jpeg" height="205" width="320" /></a></div>
<em>του '<b>Ακη Παπαντώνη</b></em><br />
<div class="field-items">
</div>
<em> </em><br />
<br />
<em>«Πού είσαι Αμπντελκρίμ Γιουσέφ; Σήκω πάνω</em><br />
<em>κι έλα μαζί μου, Αμπντελκρίμ Γιουσέφ!» (σ. 242)</em><br />
Στη Γαλλία των έντονων φυλετικών ζυμώσεων, των (και) πρόσφατων
ταραχών στα μπανλιέ, των αναπάντεχων (;) ποσοστών δημοφιλίας της
ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν, η έκδοση του πιο πρόσφατου βιβλίου του Μισέλ
Ουελμπέκ, «Υποταγή», στο οποίο η Μουσουλμανική Αδελφότητα έχει αναλάβει
τις τύχες της χώρας, δεν συνιστά την πρώτη προσπάθεια αποτύπωσης της
σύγχρονης πραγματικότητας με επίκεντρο τον εγχώριο μουσουλμανικό
πληθυσμό.<br />
Για παράδειγμα, ο ίδιος ο Ουελμπέκ στην «Πλατφόρμα» (Εκδ.
Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 2002) «θυσιάζει» την πρωταγωνίστρια του βιβλίου
στο πλαίσιο ενός τρομοκρατικού χτυπήματος, ενώ στο ανά χείρας βιβλίο
(πρώτη έκδοση, στα γαλλικά, το 2012) του πολλάκις βραβευμένου <strong>Φρανσουά Βαλεζό</strong>
επιχειρείται κάτι αντίστοιχο: μια προσέγγιση στο ολοένα συχνότερο
φαινόμενο του προσηλυτισμού στο ριζοσπαστικό παρακλάδι του Ισλάμ.<br />
Στο βιβλίο η πλοκή περιστρέφεται γύρω από την Αλίξ Τεζέ, ετεροθαλή
αδελφή του Αλμπάν Ζοζέφ, ή Αμπντελκρίμ Γιουσέφ μετά τον προσηλυτισμό
του, συντηρήτρια έργων τέχνης και εξ ανάγκης «σωσίβια λέμβος» του
αδελφού της.<br />
Εκείνος είναι υποψήφιος διδάκτορας με ερευνητικό αντικείμενο τη
Χημεία, απομακρυσμένος από τους γονείς του –οι οποίοι διατηρούν
ταξιδιωτικό γραφείο και είναι ευλαβικά αφιερωμένοι στην εργασία τους–,
ενώ ο πρότερος στενός δεσμός με την αδελφή του έχει από καιρό ατονήσει.<br />
Ο συγγραφέας, δε, επιλέγει να προσδώσει στην αφήγηση και στοιχεία
αστυνομικής πλοκής: γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, ανατροπές,
παρακολουθήσεις, ύποπτες παρεμβάσεις «αφ’ υψηλού».<br />
Ομως κάθε πραγματολογικό στοιχείο της πλοκής, όπως αυτά που
αναφέρονται πιο πάνω, δεν είναι παρά επιχρίσματα της αφήγησης. Ο Βαλεζό
στην πραγματικότητα επιχειρεί κάτι πολύ πιο φιλόδοξο λογοτεχνικά.<br />
Αφ’ ενός, λοιπόν, επιθυμεί να ψηλαφίσει το «γαλλικό τραύμα», όπως
αυτό ενδεχομένως ορίζεται από την αδυναμία οργανικής ενσωμάτωσης των
μουσουλμάνων και από τη διείσδυση ακροδεξιών, ρατσιστικών ιδεολογιών σε
ένα ολοένα μεγαλύτερο μέρος του γαλλικού πληθυσμού.<br />
Αφ’ ετέρου, αποφεύγει να φορτίσει –είτε θετικά είτε αρνητικά– το
φαινόμενο της μεταστροφής προς το Ισλάμ. Με θαυμαστή ενάργεια και
νηφαλιότητα ο Γάλλος συγγραφέας παραθέτει στοιχεία του φανατισμού που
κρύβεται και στις δύο πλευρές, με το να στήνει μια διαρκή διελκυστίνδα
μεταξύ αποδοχής-απόρριψης όλων των κλισέ που συνοδεύουν μια τέτοια
ιστορία.<br />
Για παράδειγμα, συχνά η άθεη Αλίξ εμφανίζεται πιο φανατική στη
συμπεριφορά της από τον «προσηλυτισμένο φανατικό» αδελφό της, ενώ εξίσου
συχνά ο αδελφός της αναλώνεται στο να αναπαράγει «στεγνά» υποδείγματα
μουσουλμανικού καθοδηγητισμού.<br />
Ο Βαλεζό όμως επιχειρεί και κάτι ακόμα – μια μορφική εμμονή στην
αφήγησή του που, τουλάχιστον σε πρώτη ματιά, καθρεφτίζεται και στην ίδια
τη θεματική του βιβλίου. Κοντολογίς, ο συγγραφέας αφήνεται σε μια
χειμαρρώδη πρωτοπρόσωπη αφήγηση, από την οποία αφαιρεί ακόμα και
τυπογραφικές διαφοροποιήσεις που θα επέτρεπαν τη διάκριση φωνών και των
αναφορών σε άλλες φωνές από την αφηγήτρια, τη νεαρή Αλίξ.<br />
Ετσι λοιπόν, καθώς η Αλίξ ψάχνει, βρίσκει, ξαναχάνει και ξαναβρίσκει
τον αδελφό της, καθώς ξενυχτά κι ανησυχεί, καθώς συζητά ή σιωπά και
εργάζεται σαν υπνωτισμένη, καθώς διαλέγεται μαζί του ψύχραιμα ή φωνάζει
υστερικά, η δομή της αφήγησης παραμένει μονολιθικά αναλλοίωτη.
Κυμαίνεται μεταξύ εσωτερικής, σχεδόν ημερολογιακής, καταγραφής της κάθε
ημέρας από την πρωταγωνίστρια και πολυφωνικής μίξης όλων των χαρακτήρων
του βιβλίου μέσα από το αφηγηματικό φίλτρο της Αλίξ.<br />
Ωστόσο, και μέσω της καλής (και με λιγοστές αστοχίες) μετάφρασης,
αυτή η «δομική» επιλογή του Βαλεζό φορές φορές μπερδεύει τον αναγνώστη ή
ίσως τον επαναφέρει σε πιο αργό ρυθμό ανάγνωσης που όμως, σε πολλά
σημεία, δεν συμβαδίζει με εκείνον της αφήγησης.<br />
Τέλος, οφείλει κανείς να πιστώσει στον Βαλεζό το ότι καταπιάνεται με
ένα ζέον θέμα της καθημερινότητας, χωρίς να καταφεύγει διαρκώς σε
«δημοσιογραφικά» κλισέ (χωρίς πάντως να τα αποφεύγει εξ ολοκλήρου) και,
κυρίως, χωρίς να οχυρώνεται πίσω είτε από αντι-ισλαμικά είτε από
εθνολαϊκιστικά επιχειρήματα.<br />
Μάλιστα, όσο ενδιαφέρον παρουσιάζει η «μεταμόρφωση» του νεαρού Γάλλου
επιστήμονα, κοινωνιολογικά και ως ψυχογράφημα, άλλο τόσο ενδιαφέρουσες
είναι οι διαρκείς μεταμορφώσεις της αδελφής του – η οποία καλείται να
αντιπαρατεθεί στον εαυτό της, ο οποίος εν τέλει αντιπροσωπεύει τον
«δυτικό κόσμο» σοκαρισμένο μπροστά στην τρέχουσα πολιτική
πραγματικότητα.<br />
Κι έτσι, με τον τρόπο αυτό, ο συγγραφέας αμφισβητεί το παρόν μοντέλο
ειρηνικής συνοίκησης στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού κράτους και
προειδοποιεί –γιατί η λογοτεχνία δεν οφείλει να προσφέρει λύσεις, αλλά
να υπενθυμίζει ή να ξαναθέτει ερωτήματα– για την ανάγκη μιας
διαφορετικής διαχείρισης της έντασης, της Πίστης, της αποδοχή του
«άλλου».<br />
<br />
ΠΗΓΗ: <i>Εφημερίδα των Συντακτών </i><br />
<br />
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-14526835263004221642015-04-14T11:58:00.001-07:002015-04-14T12:17:03.028-07:00Οι δυο δημοκρατίες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://sydneydemocracynetwork.org/wp-content/uploads/2014/04/Democracy2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://sydneydemocracynetwork.org/wp-content/uploads/2014/04/Democracy2.jpg" height="111" width="320" /></a></div>
του <i><b>Νικόλα Σεβαστάκη </b></i><br />
<br />
Υπάρχει ως γνωστόν μια παλαιά γραμμή κατάκρισης της δημοκρατίας και
των δημοκρατικών ατόμων. Στο στόχαστρο βρέθηκε η «υπερβολικά χαλαρή»
κατάσταση των κοινωνικών ηθών κι άλλοτε πάλι μια καταστροφική για τις
πολιτικές και πνευματικές ιεραρχίες, συνθήκη. Ο Γάλλος ριζοσπάστης
φιλόσοφος Ζακ Ρανσιέρ ισχυρίζεται πως από τους πλατωνικούς διαλόγους
μέχρι τους σύγχρονους διανοητές που εξοργίζονται με την ασυδοσία των
επιθυμιών, το βλέμμα των ελίτ διαμορφώνεται κατά βάση ως <i>μίσος για τη δημοκρατία<a href="http://dimartblog.com/2015/04/14/democracies-k2/#_ftn1" name="_ftnref1"><b>[1]</b></a></i>.
Υιοθετώντας διάφορα λεξιλόγια κατάκρισης –διατείνεται ο Ρανσιέρ- οι
ελίτ αμφισβητούν τις εμπειρίες και τους τρόπους πρακτικής χειραφέτησης
των απλών και καθημερινών ανθρώπων.<br />
Το επιχείρημα είναι, παρόλα αυτά, μια εμφανώς μονόπλευρη και
εσφαλμένη κατασκευή. Και είναι λάθος έστω και αν παραδεχτούμε ότι
στηρίζεται σε ένα αναντίρρητο δεδομένο: ότι διαχρονικά υφίστανται
ποικίλες εκδοχές αντιδημοκρατικού ελιτισμού και ολιγαρχικών εμμονών. Για
παράδειγμα μέχρι τον εικοστό αιώνα σε πολλούς σημαντικούς λόγιους και
συγγραφείς είναι ευδιάκριτη η επίδραση ενός αφελούς «πολιτικού
πλατωνισμού»: η άποψη ότι η αυθεντική πολιτική γνώση προσιδιάζει σε μια
μειονότητα αμερόληπτων ειδημόνων οι οποίοι και πρέπει να κυβερνούν δίχως
να λογοδοτούν σε συμβατικές κοινοβουλευτικές ή άλλες «περιττές»
διαδικασίες.<br />
Ο Φλομπέρ, ο Έλιοτ ή ο Τζορτζ Στάινερ κάτι τέτοιο θα θεωρούσαν
λυτρωτικό ως αντίδοτο στη μαζική δημοκρατική κοινοτοπία. Παρόμοιες ιδέες
ενδέχεται να επιβιώνουν και τώρα σε διανοούμενους που έχουν
κατατρομάξει από την άνοδο των ανορθολογικών και λαϊκιστικών τάσεων στις
σύγχρονες κοινωνίες. Υπάρχει πράγματι ένα νήμα που συνδέει την κριτική
του πολιτισμού με σχήματα πεφωτισμένης ολιγαρχίας.<br />
Καλό είναι όμως να αποδίδουμε δικαιοσύνη στα φαινόμενα παρατηρώντας
και την άλλη πλευρά. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια γύρω από τη
λέξη δημοκρατία εκτυλίχτηκε ένα δράμα ιδεολογικής χρήσης και
κατάχρησης. Κάποιοι ταύτισαν αυθαίρετα τη δημοκρατία με τη φαντασίωση
της άμεσης ή αδιαμεσολάβητης έκφρασης του λαού και των αναγκών του.
Άλλοι πάλι αναφέρονται κατ’ επανάληψη στη λαϊκή κυριαρχία προϋποθέτοντας
ότι το περιεχόμενο των εθνικών και λαϊκών δικαίων είναι κάτι διάφανο
και προκαθορισμένο. Διαδίδεται εντέλει ένας δημόσιος λόγος στον οποίο ο
λαός, η κοινωνία, το έθνος και η δικαιοσύνη φτιάχνουν μια σχεδόν
μυστικιστική ενότητα σημαινόντων. Ο λαός μετατρέπεται σε ηθικό
υποκείμενο ενώ η αγανάκτηση/ αντίσταση προβιβάζεται σε μοναδική εκδοχή
ευαίσθητης κριτικής.<br />
Στον ορίζοντα της νεωτερικής εποχής, όμως, η δημοκρατία οριοθετεί
πάντα ένα πεδίο εντάσεων και αμφίβολων εκβάσεων. Δεν είναι μια απλή
έννοια αλλά μια σύνθετη εμπειρία: συνδέεται αφενός με την αρχή της
λαϊκής κυριαρχίας περιλαμβάνει όμως και τη μέριμνα για τις εγγυήσεις
δικαίου, τον πλουραλισμό και την προστασία του ατόμου. Η επέκταση των
ελευθεριών και η φροντίδα για μείωση των μεγάλων ανισοτήτων είναι οι
δυο ψυχές της δημοκρατικής δυναμικής. Είναι όμως και πηγή πολλών από τις
έριδες της ιστορίας της.<br />
Ζούμε όμως μια ρητορική που συγχέει την αγαθότητα των προθέσεων με
τις «πολιτικές» μιας περιστασιακής πολιτικής πλειοψηφίας. Και αυτή η
ρητορική μαρτυρά περισσότερο επιστροφή σε κακέκτυπα ιακωβινισμού παρά
ανανέωση της δημοκρατικής σκέψης. Ο λαϊκίστικος εθνικισμός συνέχει την
κυρίαρχη ελληνική ιδεολογία της τρέχουσας περιόδου.<br />
Από την άλλη πλευρά όσοι ταυτίζουν τη δημοκρατία με έναν δογματικό
εξισωτισμό και την άρνηση κάθε αυθεντίας προωθούν μια επιπλέον σύγχυση:
αντιλαμβάνονται ως δημοκρατική μία πολύ ιδιαίτερη, αναρχική αντίληψη για
την κατάργηση κάθε κοινωνικής και διανοητικής ιεραρχίας. Σε αυτή την
περίπτωση, η αναφερόμενη «δημοκρατία» δεν έχει βέβαια σχέση με τη
φιλελεύθερη δημοκρατία αλλά με τη ρομαντική αναπαράσταση της κοινότητας
των ίσων. Έχουμε λοιπόν τη μια ή άλλη εξιδανίκευση της μικρής συνέλευσης
η οποία υποθετικά ενσαρκώνει την αγνότητα της δημοκρατικής βούλησης.<br />
Είτε έτσι είτε αλλιώς θα έλεγε κανείς ότι ζούμε την επέκταση του
πεδίου των συγχύσεων, για να παραφράσω τον Ουελμπέκ. Ο ριζοσπαστισμός
αποδεικνύεται ανίκανος να γειώσει ή να εκλεπτύνει την κριτική στις
υπαρκτές παθολογίες των φιλελεύθερων δημοκρατιών. Αυτή του η αδυναμία
τρέπει συχνά τους φορείς του στη νοσταλγία για κάποια απατηλά «καθαρή»
δημοκρατία η οποία θα έλυνε με μιας τόσο το κοινωνικό ζήτημα όσο και την
κρίση εμπιστοσύνης στους πολιτικούς θεσμούς.<br />
Η επιστροφή όμως στη μια ή άλλη μυθικο-εκστατική ιδέα «λαϊκής»
δημοκρατίας είναι το τίμημα που πληρώνουμε για δύο εκτροπές των
προηγούμενων χρόνων: τόσο για την υψηλόφωνη ηθικολογία της αγανάκτησης
που δημιούργησε μορφές τύφλωσης όσο και για την προσφυγή σε μια
τεχνοκρατική ατζέντα μεταρρύθμισης η οποία δεν πήρε στα σοβαρά το ζήτημα
των ανισοτήτων.<br />
Οι συζητήσεις για τη δημοκρατία θα είχαν πιθανότητες να γεννήσουν
αποκρίσεις αν αφήναμε πίσω αυτές τις συμπληρωματικές αυταπάτες…<br />
<a href="http://dimartblog.com/2015/04/14/democracies-k2/#_ftnref1" name="_ftn1">[1]</a> Ζακ Ρανσιέρ, Το μίσος για τη δημοκρατία. Πολιτική, δημοκρατία, χειραφέτηση, (μετ: Βίκυ Ιακώβου), εκδόσεις Πεδίο, 2010.<br />
<br />
ΠΗΓΗ: <i>dimartblog.com </i></div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-61495176575309647982015-04-14T11:46:00.000-07:002015-04-14T11:46:13.645-07:00Σοσιαλδημοκρατία: Έτσι ή αλλιώς; <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFZ1krtZM0fFESuf1lZc0LMttIIUVkoOnOjYpnJezreT7vbyTGJ-3xeM4Sf1H7ap_bkmtATL_LUUEKGGWSv_8Qxh09qmQNpytsn3LFhdHQYHru3mPpzHM0eQMtK5nl32yX64vxVLlaVB8O/s1600/%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%B5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFZ1krtZM0fFESuf1lZc0LMttIIUVkoOnOjYpnJezreT7vbyTGJ-3xeM4Sf1H7ap_bkmtATL_LUUEKGGWSv_8Qxh09qmQNpytsn3LFhdHQYHru3mPpzHM0eQMtK5nl32yX64vxVLlaVB8O/s1600/%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%B5.jpg" /></a></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
του <i><b>Αντώνη Μιχαλάκη </b></i></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Για την
σοσιαλδημοκρατία πολλά έχουν γραφτεί
και πολλά έχουν λεχθεί και αναλυθεί,
γιατί σ' αυτήν ακόμη αναφέρονται πολλοί
πολίτες της χώρας μας αλλά και της
Ευρώπης. Ένα ακόμη κείμενο με αναφορά
σε αυτό το μεγάλο ιδεολογικό και πολιτικό
ρεύμα είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Εντούτοις, υπάρχει πάντα η ανάγκη να
εκφραστούν σκέψεις και διαθέσεις, χωρίς
κανένα ίχνος καθοδήγησης ή μηδενισμού
της ιστορικής διαδρομής.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Αναμφισβήτητα
το σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα σκέψης
έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εγκαθίδρυση
της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής
δημοκρατίας ως το πιο αποτελεσματικό
πολίτευμα στον δυτικό κόσμο. Με ισχυρούς
δεσμούς με το κοινωνικό κράτος και την
συλλογική διαβούλευση, ενίσχυσε περαιτέρω
την πολιτική ωρίμανση κοινωνιών που
ήταν χτυπημένες από τις μεγάλες
καταστροφές των ολοκληρωτισμών.
Ταυτόχρονα λειτούργησε προωθητικά για
την ευημερία των ευρωπαϊκών κοινωνιών
και αφού στόχευσε στην υλοποίηση
υλιστικών αιτημάτων, προχώρησε στην
ικανοποίηση των μεταϋλιστικών αναγκών
που δημιουργήθηκαν στη σύγχρονη εποχή. </div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Η αναζήτηση στην
δεκαετία του '90 ενός οράματος διαφορετικού
από το ηγεμονικό ρεύμα του νεοφιλελευθερισμού,
ώθησε την σοσιαλδημοκρατία σε μια
παράταιρη ώσμωση με οικονομικές πολιτικές
που οδηγούσαν σταδιακά στην αποδιάρθρωση
του κράτους πρόνοιας και στην αποδόμηση
της ιδέας της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η προσπάθεια για επανεγγραφή της
αριστερής ευρωπαϊκής ατζέντας κατέληξε
πολλές φορές σε απρόσκοπτη υιοθέτηση
νεοφιλελεύθερων οπτικών. Στην σημερινή
εποχή είναι σαφές ότι αυτό δεν μπορεί
να συνεχιστεί.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Αν θεωρήσουμε
ως βασικές αξίες την κοινωνική δικαιοσύνη,
την ελευθερία, την ισότητα, την ευρωπαϊκή
συμπόρευση, τον οικολογικό μετασχηματισμό,
την λογοδοσία, τότε η σύγχρονη
σοσιαλδημοκρατία έχει πολύ δρόμο να
διανύσει για να ξανααγκαλιάσει όλη αυτή
την ιδεολογική χορογραφία. Γίνεται
αναγκαία η περιγραφή μιας κοινωνικής
Ευρώπης και στην Ελλάδα η περιγραφή
μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας. Γίνεται
αναγκαία η επανασύνδεση με το κοινωνικό
γίγνεσθαι και ο επαναπροσδιορισμός των
πολιτικών συμμαχιών. Ικανός όρος για
την αναζωογόνηση του σοσιαλδημοκρατικού
ρεύματος σκέψης είναι η ριζοσπαστικοποίησή
του. Όχι φυσικά εκμεταλλευόμενο το
λαϊκιστικό <span lang="en-US">momentum </span>αλλά
μέσα από ειλικρινή κριτική για τα λάθη
και τις παραλείψεις που οδήγησαν σε μια
διαπλεκόμενη και ηττημένη σοσιαλδημοκρατία.
Αναγκαίος όρος η κοινωνική γείωση. Η
αναφορά στο λαϊκό χωρίς ελιτίστικες
προθέσεις και χωρίς διάθεση καθοδήγησης.
Αλλά συμπορευόμενη με την εμπειρία που
δίνει η ιστορία των ευρωπαϊκών λαών.
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Στην Ελλάδα τα
πολιτικά οχήματα μεταφοράς της
σοσιαλδημοκρατίας είναι φθαρμένα.
Προφανώς μαζί τους και οι οδηγοί των
οχημάτων. Θεωρώντας ότι στόχος για τη
χώρα είναι η επιστροφή στην κανονικότητα
– όχι με πισωγύρισμα αλλά με βήματα
μπροστά – ο επαναπροσδιορισμός των
πολιτικών σχεδίων και των συμμαχιών
είναι το απαραίτητο πρώτο στάδιο. Και
οι πρώτες συγκρούσεις ή ωσμώσεις μπορούν
να γίνουν σε αυτό το πεδίο. Ας ειπωθούν
λοιπόν τα σχέδια ξεκάθαρα και ειλικρινά.
</div>
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-85961509479718046792015-02-11T07:45:00.001-08:002015-02-11T07:45:19.928-08:00Σταδιακή βελτίωση και όχι καταστροφικοί ηρωισμοί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://beyoudaily.com/wp-content/uploads/2014/12/consulting_performance-improvement_our-services.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://beyoudaily.com/wp-content/uploads/2014/12/consulting_performance-improvement_our-services.jpg" height="151" width="320" /></a></div>
Του <i><b>Αλέξανδρου Παπουτσή </b></i><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Βρισκόμαστε στην
τρίτη εβδομάδα μετά τις εκλογές τις 25<sup>ης</sup> Ιανουαρίου και τη νίκη του
ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό το διάστημα έχουν γίνει πολλά. Οι δράσεις έφεραν αντιδράσεις, η
αεικινησία της νέας κυβέρνησης διεθνοποίησε ξανά το πρόβλημα της Ελλάδας μετά
το 2010 και τις ανάλογες τότε προσπάθειες, χωρίς όμως καμία βεβαιότητα
αποτελεσματικότητας μέχρι στιγμής. Η αρχική εντύπωση υποστήριξης των ελληνικών
αιτημάτων υποχώρησε καθώς μετά την απομάκρυνση της ελληνικής αντιπροσωπίας από τις πρωτεύουσες, διαδοχικά οι εταίροι επανέλαβαν
τις πάγιες θέσεις τους για συνέχιση μεταρρυθμίσεων και συνεργασία με την
τρόικα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όλη αυτή η προσπάθεια από ελληνικής
πλευράς πήγε χαμένη καθώς υπήρξε μία σημαντική διαφορά σε σχέση με την
προηγούμενη κυβέρνηση. Αντιστράφηκε το δόγμα «πρώτα υλοποιώ και μετά
διαπραγματεύομαι», παρουσιάστηκε η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας με τρόπο
πιο ρεαλιστικό από το «<span lang="EN-US">success</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">story</span>»,
το κοινωνικό ζήτημα μπήκε στο επίκεντρο των προσπαθειών και αμφισβητήθηκε
ανοιχτά η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική λιτότητας. <b>Με μια πρώτη ματιά η νέα
ελληνική κυβέρνηση φάνηκε να σπάει μία άρρητη συμφωνία των ευρωπαϊκών
κυβερνήσεων. Με αφέλεια και θάρρος παραδέχεται και υπογραμμίζει ότι ο βασιλιάς
είναι γυμνός και πως πρέπει να υπάρξει αλλαγή πολιτικής. Η ευρωζώνη ήταν και
παραμένει ο βασικός αποσταθεροποιητικός παράγοντας για την παγκόσμια ανάπτυξη.</b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν όμως
και αρνητικές πλευρές της προσπάθειας αυτής. Εμφανίζεται η ελληνική κυβέρνηση να
ζητάει χρόνο μέσω ενός προγράμματος γέφυρα, μέχρι να παρουσιάσει ένα
ολοκληρωμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και δημοσιονομικών ισοδυνάμων που θα
αντικαταστήσει το μνημόνιο. Θεμιτή, λογική απαίτηση λέμε εμείς εντός Ελλάδας αλλά
άλλοι το βλέπουν ως αθέτηση συμφωνιών και ασυνέχεια του κράτους και δυσφορούν. Επιπλέον,
ένα λογικό ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί τα 2-3 χρόνια αξιωματικής
αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ετοίμαζε ένα τέτοιο σχέδιο ώστε σήμερα να είναι σε
θέση να το παρουσιάσει. Εάν είχε έτοιμο ένα στοιχειώδες πρόγραμμα προοδευτικών μεταρρυθμίσεων,
ένα στοιχειώδες σχέδιο δημοσιονομικών ισοδύναμων μέτρων, ένα στοιχειώδες πλάνο
διαπραγμάτευσης με πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις και στόχους, με εντοπισμό των
πιο αδύναμων, άδικων, αναποτελεσματικών σημείων του μνημονίου, με συγκεκριμένες
απαιτήσεις θεσμικού τύπου ( π.χ κατάργηση της Τρόικα), με προτάσεις διαχείρισης
του δημοσίου χρέους συμβατές με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, σήμερα θα βρίσκονταν
σε πιο πλεονεκτική θέση. <b> Ένα σχέδιο
ρεαλιστικό, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό που θα πατάει πάνω σε δίκαια αιτήματα αλλά
και σε επίπονες και άβολες αλήθειες, που δεν θα βασίζεται σε έναν άκρατο και
μονομερή βολονταρισμό, με κέντρο τον ελληνικό εξαιρετισμό θα μπορούσε
ενδεχομένως να προκαλέσει μεγαλύτερα ρήγματα στην γερμανικής εμπνεύσεως
οικονομική πολιτική της λιτότητας.</b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b>Σε κάθε
περίπτωση όμως η νέα κυβέρνηση πρέπει να έχει την απαραίτητη ευελιξία ώστε να
μπορέσει να αποφύγει τη διεθνή και ευρωπαϊκή απομόνωση. Να μην τυφλωθεί από την μεγάλη εσωτερική
υποστήριξη που απολαμβάνει διότι αυτό δεν είναι ασφαλές κριτήριο ορθότητας – το
διδάσκει η ελληνική Ιστορία πλείστες όσες φορές. Να επιδιώξει τη βάσανο της
καθημερινής και σταδιακής βελτίωσης και όχι την καταστροφική γοητεία ηρωικών
ενεργειών.</b> Οι προγραμματικές δηλώσεις αρχικά δημιούργησαν ανησυχία όχι γιατί
ήταν ριζοσπαστικές αλλά γιατί δεν φάνηκε να γεφυρώνουν το χάσμα με την κυρίαρχη
πολιτική των εταίρων – δείγμα και αυτό της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Μια
αμοιβαία επωφελής συμφωνία και ένας κοινός τόπος για τα μετέπειτα φαίνεται
παρόλα αυτά να διαμορφώνεται οδεύοντας στο <span lang="EN-US">eurogroup</span>. Εάν ξεπεραστεί ο σκόπελος της επί της αρχής συμφωνίας
ακολουθεί μαραθώνιος για κυβέρνηση και ελληνική κοινωνία. </div>
<br />
<i>ΠΗΓΗ</i>: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 11/02/2015</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-86600071555765808722015-02-10T08:26:00.001-08:002015-02-10T08:26:29.826-08:00Το έθνος, το μνημόνιο και η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="itemIntroText">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.caresearch.com.au/caresearch/portals/0/Life%20Hope%20Reality/Life-hope-reality.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.caresearch.com.au/caresearch/portals/0/Life%20Hope%20Reality/Life-hope-reality.JPG" height="320" width="226" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Του <i><b>Ανδρέα Γιάνναρου </b></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι προγραμματικές δηλώσεις της
κυβέρνησης εδράζονταν σε τρεις άξονες. Πρώτον, να τηρηθούν οι
προεκλογικές δεσμεύσεις και οι εξαγγελίες για αντιμετώπιση της
ανθρωπιστικής κρίσης, δεύτερον να κρατηθούν ανοικτές οι θύρες της
Ευρώπης και οι αντίστοιχες δεσμεύσεις και τρίτον να διαμορφωθεί μια νέα
εθνική συλλογική ταυτότητα με ιδιαίτερες αναφορές την ενότητα, την
αντίσταση, τον σεβασμό στον σύνταγμα και στις θυσίες των πολιτών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="itemFullText">
<div style="text-align: justify;">
Ο Α. Τσίπρας επιχείρησε να υπερβεί το
δίπολο ανάμεσα στις δεσμεύσεις και τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα από την
Ευρώπη και το φιλόδοξο οικονομικό σχέδιο που εκπονήθηκε στην
Θεσσαλονίκη προτάσσοντας άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε με κενά και
επικλήσεις εθνικών συμβόλων μια δέσμη βασικών θέσεων που θα αποτελούσαν
την βάση της νέας διακυβέρνησης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το σπάσιμο των προεκλογικών εξαγγελιών
σε δύο χρονικές περιόδους, η δέσμευση για μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, η
καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και η μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης
έκλειναν ουσιαστικά το μάτι προς την πλευρά της Ευρώπης και την
διαμόρφωση ενός πλαισίου συνεννόησης. </div>
<div style="text-align: justify;">
Επίσης η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς
για διαγραφή του χρέους, άρσης των ιδιωτικοποιήσεων ή κατάργησης της
τρόικας ήταν το πεδίο συνάντησης της κυβέρνησης με τις απαιτήσεις των
εταίρων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από την άλλη η δέσμευση ότι θα
καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, ότι θα επανακτηθούν οι συλλογικές συμβάσεις και ο
κατώτατος μισθός και ότι θα επιστραφεί ο 13ος μισθός των συνταξιούχων,
οι επαναπροσλήψεις όσων απολύθηκαν στο δημόσιο, έστω όλα αυτά σταδιακά,
αποτύπωναν ουσιαστικά και την προσπάθεια της κυβέρνησης να δείξει ότι
τηρεί τις προεκλογικές της εξαγγελίες και δείχνει συνέπεια των λόγων
της. Η μη ευκρινής ωστόσο περιγραφή του πλαισίου πάνω στο οποίο θα
υλοποιηθούν αυτές οι δεσμεύσεις αναδείκνυαν και τις αντιφάσεις αυτής της
στρατηγικής.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://cdn.desktopwallpapers4.me/wallpapers/fantasy/1920x1200/1/4075-man-on-a-bridge-1920x1200-fantasy-wallpaper.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://cdn.desktopwallpapers4.me/wallpapers/fantasy/1920x1200/1/4075-man-on-a-bridge-1920x1200-fantasy-wallpaper.jpg" height="200" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Το πρόγραμμα γέφυρα που έχει αναδειχθεί
ως ο βασικός μοχλός διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους εταίρους προς
το παρόν δεν φαίνεται να αποσπάει συναινέσεις, μένει να εξειδικευθεί
και να περιγράφει συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η επίκληση ωστόσο του Α. Τσίπρα ότι η
προηγούμενη κυβέρνηση δεν πήρε εξάμηνη παράταση ήταν και μια έμμεση
παραδοχή για την αναγκαιότητα της παράτασης και ενδεχομένως μια
προσαρμογή της κυβέρνησης στις νέες συνθήκες σε περίπτωσης απόρριψης των
προτάσεών της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όσον αφορά μερικές από τις χθεσινές
εξαγγελίες, εντύπωση προκάλεσε η αναφορά για μείωση των κρατικών δαπανών
και κατάργηση προνομίων που αφορούν περουσιακά στοιχεία του κράτους
αλλά και δημοσίων λειτουργών. Μια κίνηση που πέρα από τους πολιτικούς
και οικονομικούς και επικοινωνιακούς συμβολισμούς, επιχειρεί να
ξεκλειδώσει την οργή ενός μεγάλου τμήματος πολιτών για την διαφθορά του
πολιτικού συστήματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στα θετικά η απόδοση ιθαγένειας, η
αδειοδότηση από την αρχή των καναλιών, η διατήρηση της εθνικής
εξωτερικής πολιτικής που έχει οικοδομηθεί εδώ και χρόνια (Κύπρος,
Σκοπιανό), στα αρνητικά η οπισθοχώρηση όπως φαίνεται στην εκπαίδευση
(τράπεζα θεμάτων, συμβούλια ιδρύματος), η παντελής έλλειψη για κάποιου
είδους διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας (η κόκκινη γραμμή όπως φαίνεται της
συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ), η επιστράτευση και πάλι των εξεταστικών
επιτροπών για το μνημόνιο που φαίνεται ότι αποτελεί και διάθεση της
κυβέρνησης να συντηρήσει τουλάχιστον φρασεολογικά την ιδιότυπη κόντρα με
τους πολιτικούς της αντιπάλους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος οι αναφορές του Α.Τσίπρα σε πολλά
σημεία της ομιλίας του, για την αναγκαιότητα της χαμένης εθνικής
κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, αν και ξένισαν τα παραδοσιακά ακροατήρια
της αριστεράς, είχαν σκοπό να ξεδιπλώσουν μια νέα μορφή διασύνδεσης της
αριστεράς με το έθνος και την διαμόρφωση μιας νέας εθνικής συλλογικής
ταυτότητας.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://8c4625.medialib.glogster.com/media/5d88793f7cf4cc1d62ce399aca19ad763d48391daf02388f8e54ce63f5243dfa/save-me-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://8c4625.medialib.glogster.com/media/5d88793f7cf4cc1d62ce399aca19ad763d48391daf02388f8e54ce63f5243dfa/save-me-1.jpg" height="208" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Οι επικλήσεις για κυβέρνηση κοινωνικής
σωτηρίας αντί για κυβέρνηση αριστεράς, για ανάκτηση της εθνικής
αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας, αναδεικνύουν και την μεγάλη αυτή στροφή
της κυβέρνησης προς ένα εθνικό ακροατήριο με έναν λόγο πιο
συναισθηματικό, πιο ψυχολογικό, πιο αιχμηρό.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<b>
</b><div style="text-align: justify;">
<b>Αν δεν αποσαφηνιστεί όμως ο νέος αυτός
αριστερός πατριωτισμός και δεν διαχωριστεί από τον εθνολαϊκισμό στην
βάση υπαρκτών διλημμάτων, μνημόνιο αντιμνημόνιο χθες, με την κυβέρνηση ή
με τους ξένους σήμερα, μπορεί να δημιουργήσει αντίρροπες δυνάμεις και
να ενισχύσει αντιθεσμικές συμπεριφορές και νοοτροπίες.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο δια ταύτα, διάθεση συνεννόησης,
ασάφειες και κενά, ρητορική έντονου εθνικού στοιχείου. Οι επόμενες
ημέρες θα δείξουν τα περιθώρια, τις αντοχές και τις πιθανές προσαρμογές
αυτού του σχεδίου...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ΠΗΓΗ : www.o-klooun.com</div>
</div>
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-84793613087743668732015-02-09T10:40:00.001-08:002015-02-09T10:40:29.809-08:00«Όπως αργεί το ατσάλι να γίνει κοφτερό...» <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;"><a href="http://www.peugeot.com/images/FICHES_PRODUITS/1-Produits_Services/6-Peugeot_Design_Lab/Studio/Peugeot-Design-Lab-DL121-01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.peugeot.com/images/FICHES_PRODUITS/1-Produits_Services/6-Peugeot_Design_Lab/Studio/Peugeot-Design-Lab-DL121-01.jpg" height="179" width="320" /></a></span></span></div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Του <i><b>Ρωμανού Οικονομίδη</b></i></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Λένε
ότι ο χειρότερος εφιάλτης είναι να
πραγματοποιηθεί το όνειρό σου. Έτσι κι
εγώ, μεγαλωμένος σε ένα «αριστερό
σπίτι», ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα έγραφα
αυτές τις γραμμές, με τον τρόπο που θα
τις γράψω, για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και
την ταυτόχρονη εξαΰλωση του δικού μου
κόμματος, της ΔΗΜΑΡ. </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Ωστόσο,
το συγκεκριμένο κείμενο δε γράφεται
ούτε ως αποδοκιμασία του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε
ως επικήδειος της ΔΗΜΑΡ. Γράφεται για
να μεταφέρω τις δικές μου εμπειρίες,
αυτές που αποκόμισα από τη συμμετοχή
μου σε ένα διαφορετικό κόμμα της Αριστεράς
και πώς βίωσα –σαν εξωτερικός παρατηρητής-
την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας να
εκφράσω κι άλλους της γενιάς μου. </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Όπως
αποδείχθηκε περίτρανα, στη σημερινή
κυβέρνηση το αντιμνημονιακό μένος
επιβλήθηκε του αριστερού και ευρωπαϊκού
προσανατολισμού, οι οποίοι θα μπορούσαν
να συνδυαστούν και να κυβερνήσουν.
Λογικό από τη μία, αφού η ρητορική και
οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, δεν άφηναν τέτοια
περιθώρια. Μοιραίο σφάλμα από την άλλη,
για ένα νέο και ισχυρό κόμμα που φιλοδοξεί
να διαμορφώσει συνειδήσεις. </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Η
αλήθεια είναι ότι η λαϊκή εντολή δεν
ήταν κυβέρνηση της Αριστεράς, ούτε καν
κυβέρνηση με αριστερό χαρακτήρα. Οι
ψηφοφόροι αντάμειψαν τα κόμματα που
επέδειξαν αντιμνημονιακή συνέπεια και
σίγουρα πολλές ήταν οι ψήφοι οργής. Όσο
εύκολα κερδήθηκαν αυτές οι ψήφοι, τόσο
εύκολα μπορούν να χαθούν. Κι αυτό, γιατί
ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παίδευσε ποτέ το λαό και
αριστερή κυβέρνηση χωρίς αριστερή
παιδεία, δε γίνεται. </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Εκ
διαμέτρου αντίθετα, τη νύχτα των εκλογών,
τα συναισθήματα για όσους συντρόφους
έμειναν στη ΔΗΜΑΡ και ήπιαν όλο το πικρό
ποτήρι μέχρι τέλους. Ο κύκλος της
Δημοκρατικής Αριστεράς κλείνει με το
χειρότερο ίσως τρόπο. Κουρασμένη,
απαξιωμένη και περιθωριοποιημένη
οδηγήθηκε σε ένα ταπεινωτικό αποτέλεσμα
που θα γραφτεί με μαύρα γράμματα στην
ιστορία της Ανανεωτικής Αριστεράς. </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Από
τη στιγμή που το κόμμα μετατράπηκε σε
ιδιοκτησία, γεμίσαμε «μισθοφόρους και
πραιτοριανούς» και ακόμα και η αξιοπρέπεια
έγινε ζητούμενο. Δε θα πω ότι θα
ξανασυναντηθούμε με όσους σμίξαμε. Το
</span></span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">timing</span></span></span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">
χάθηκε, οι ιδέες, οι προτάσεις και το
αξιόλογο πολιτικό προσωπικό δόθηκαν
προίκα αλλού. </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Ας
μη δώσουμε υποσχέσεις που δε θα κρατήσουμε.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.s2rdesigns.com/img/slide1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.s2rdesigns.com/img/slide1.jpg" height="166" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Παρόλα
αυτά, η ΔΗΜΑΡ αποτέλεσε τεράστιο κεφάλαιο
για τη χώρα και τη νέα γενιά σε μια
δύσκολη περίοδο. Έφερε στο προσκήνιο
ιδέες που αργότερα έγιναν πλειοψηφικές.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Ναι,
ποτέ δεν κατάφερε να αποτυπώσει το
παραπάνω γεγονός σε ποσοστά, αλλά
θυμηθείτε:</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">*Μίλησε
για δίκαιη λιτότητα και κατανομή των
βαρών, όταν οι μεν έλεγαν ότι είναι
αδύνατη η διαπραγμάτευση και οι δε
μιλούσαν για καταγγελίες. </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">*Διακήρυξε
ότι η Αριστερά δεν μπορεί να μένει στον
απορριπτικό λόγο, αλλά και να προτείνει
ρεαλιστικές λύσεις.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">*Εισήγαγε
στην ελληνική κοινωνία την έννοια των
δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων εν μέσω
κρίσης, όταν οι κυβερνήσεις ισοπέδωναν
ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και οι
αντιπολιτεύσεις αρνούνταν οποιαδήποτε
αλλαγή.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Σταθμό
στην πορεία της, βέβαια, αποτέλεσε η
γενναία συμμετοχή της στην κυβέρνηση,
εκεί όπου κόπηκε ο ομφάλιος λώρος και
οι προσδοκίες για κάτι μεγαλύτερο από
αυτό που αρχικά σκεφτήκαμε φούντωσαν.
Τα πράγματα, όμως, ήταν πολύ πιο δύσκολα
σε σχέση με αυτά που από αφέλεια νομίσαμε.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Δεν
ήταν λίγες οι φορές που ένιωσα ότι τα
όπλα που είχε στη φαρέτρα του το κόμμα
της Ανανεωτικής Αριστεράς, ήταν πολύ
πιο αδύναμα από αυτά των πολιτικών του
αντιπάλων. Με αποτέλεσμα πολλές φορές
να δοκιμαστούν τα όρια της Αριστεράς
και να καταλήξουμε η γραμμή μας να είναι
το σύνολο των δισταγμών μας.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Για
τους νέους που οργανωθήκαμε ανιδιοτελώς,
αυτή η Αριστερά ήταν κάτι παραπάνω. Ένα
δεύτερο σχολείο, θα έλεγα.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Ανησυχώ
βλέποντας το φανατισμό και την ελαφρότητα
πολλών «νεοαριστερών», οι οποίοι εύκολα
περιπέφτουν σε αυθαίρετους μανιχαϊσμούς
και υποκύπτουν στο λαϊκισμό. Κι εδώ,
είναι μεγάλη και ιστορική η ευθύνη του
ΣΥΡΙΖΑ για το όνομα της Αριστεράς, το
οποίο θα παραδώσει στις επόμενες γενιές.
Δεν έχει το μονοπώλιο όμως.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Εμάς,
η δική μας Αριστερά, μας έμαθε για τον
Μπερλίνγκουερ, τον Αγιέντε, τους δικούς
μας Λεωνίδα Κύρκο, Μιχάλη Παπαγιαννάκη
και πολλούς άλλους. Μορφές της που
ένωναν, δεν αναβίωναν πάθη του παρελθόντος,
ούτε δίχαζαν. </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Καταλάβαμε
ότι εκτός από τους κοινωνικούς αγώνες,
υπάρχουν και οι κοινωνικοί συμβιβασμοί,
οι οποίοι είναι αναγκαίοι για την ομαλή
λειτουργία της Δημοκρατίας, ειδικά σε
περιόδους κρίσης. </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Πέρα
από τούτες τις ιδέες, έχουν μείνει δύο
βαθύτερες αξίες, που αποτελούν εφόδιο
ζωής. </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Το
πρώτο, είναι να αγωνίζεσαι για τις ιδέες
σου, όσο μόνος κι αν είσαι, γιατί μόνο
τότε είσαι ελεύθερος. Και το δεύτερο,
να υπομένεις όταν σε λοιδορούν ή σε
περιθωριοποιούν.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Κάναμε
πράξη το πρώτο, τώρα ήρθε η ώρα για το
δεύτερο. Μεγαλώσαμε με πρότυπα ανθρώπους
της μεταπολίτευσης, οι οποίοι δεν
ενέδωσαν στις σειρήνες του ΠΑΣΟΚ. Δε θα
υποκύψουμε τώρα εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ. </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Το
όλο εγχείρημα της δημιουργίας της
Δημοκρατικής Αριστεράς, θα μπορούσα να
το συμπυκνώσω στο ερώτημα που μου έθεσε
ένας σύντροφος και συμπατριώτης σε μια
συνομιλία μας έξω από το 3</span></span><sup><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">ο</span></span></sup><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">
Συνέδριο:</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">«Μήπως
έπρεπε να μείνουμε και να παλέψουμε για
τις ανανεωτικές μας ιδέες μέσα από ένα
ευρύτερο σχήμα της Αριστεράς;»</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Για
να απαντήσει ο ίδιος αμέσως: «Όχι ρε
γαμώτο! Δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου
ότι έκανα λάθος τότε που έφυγα!»</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Η
Δημοκρατική Αριστερά, μέσα από τις ιδέες
και τις πράξεις της, κλόνισε πολλά από
τα κακώς κείμενα της Αριστεράς και
αμφισβήτησε ιδεολογήματα και μυθεύματα.
Η ανάγκη της αμφισβήτησης όμως δεν
«πνίγεται» εύκολα.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Πέρα
από την κρίση, η γενιά μου έχει κάτι πολύ
πιο δύσκολο να αντιμετωπίσει. Την έλλειψη
μιας ουτοπίας, στην οποία θα αφοσιωθεί
και θα παλέψει για να τη δει να
πραγματώνεται.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Είμαστε
καταδικασμένοι να κοιμόμαστε με όνειρα
και να ξυπνάμε με ρεαλισμό.</span></span></b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Όσοι
νέοι κάνουμε την επιλογή να μην
ακολουθήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και να μείνουμε
σε μια δική μας, διαφορετική Αριστερά,
είμαστε ηττημένοι και νικητές μαζί. Ηττημένοι
για τους σημερινούς θριαμβευτές, αλλά
και νικητές γιατί ανοίγουν νέοι δρόμοι
στο διάβα μας.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: small;">Θα
αγωνιστούμε για το σήμερα, αλλά θα
κάνουμε και υπομονή για το αύριο. Ακριβώς
όπως έγραψε ο Άρης Αλεξάνδρου: «Όπως
αργεί το ατσάλι να γίνει κοφτερό και
χρήσιμο μαχαίρι, έτσι αργούν κι οι λέξεις
ν’ ακονιστούν σε λόγο. Σκοπός μας το
μαχαίρι».</span></span></div>
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-89201798655633725752015-01-31T15:06:00.002-08:002015-01-31T15:06:45.584-08:00Ο δρόμος έως την υπουργοποίηση ήταν 3 ½ δηλώσεις δρόμος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX7hdPqT_aU9yJuQ_pgxkDn17w_qlUayUVa9RUjXwWJyX6fQIn8oDX184FiDd6Csz4cq9jVQPqbOyxXhBrQnnGYqte351gsuIrhba1MrXs7JsQv3CVuur2edNQsJxwP-m1pIyGSHSGSV6X/s1600/++.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX7hdPqT_aU9yJuQ_pgxkDn17w_qlUayUVa9RUjXwWJyX6fQIn8oDX184FiDd6Csz4cq9jVQPqbOyxXhBrQnnGYqte351gsuIrhba1MrXs7JsQv3CVuur2edNQsJxwP-m1pIyGSHSGSV6X/s1600/++.jpg" height="201" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;">Της <b><i>Ιωάννας Γρηγοριάδου</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;">«Φοβάμαι τους ανθρώπους</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;">που με καταλερωμένη τη φωλιά</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;">πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες
στη δική σου»</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μανόλης Αναγνωστάκης</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δύο ημέρες</b> πριν από τις εκλογές, στις 23 Ιανουαρίου 2015, ο κ.
Γιάννης Πανούσης (μέχρι πρότινος βουλευτής της ΔΗΜΑΡ) αφιέρωσε στη ΔΗΜΑΡ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άρθρο του με τίτλο : <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">«Πολιτικό παντοπωλείο»</b>.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο υπ’ αριθμ. 2 υστερόγραφο αναφέρει
: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Η ΔΗΜΑΡ, ως μικροπαντοπωλείο της
γειτονιάς, ξεπούλησε τα πάντα σε φτηνές τιμές. Τώρα το μόνο που ελπίζει είναι
να την εξ-αγοράσει ένα </i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">super</span><span lang="EN-US"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">market</span>. Αυτό κι αν είναι η «υπεραξία» της Ανανεωτικής
Αριστεράς!!». </i></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 357.3pt; text-align: justify;">
<a href="http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/politiko-pantopoleio">http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/politiko-pantopoleio</a></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 357.3pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-element: para-border-div; padding: 0cm 0cm 31.0pt 0cm;">
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 31.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
Ο κ.
Πανούσης, βουλευτής <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και μέλος της
Εκτελεστικής και Κεντρικής<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Επιτροπής της
ΔΗΜΑΡ για αρκετά χρόνια, αναφέρθηκε απαξιωτικά στη ΔΗΜΑΡ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χαρακτηρίζοντάς την «μικροπαντοπωλείο». Ίσως
επειδή ο ίδιος <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αποφάσισε να ψωνίζει μόνο
από μεγάλα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">super</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">markets</span>.
</div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 31.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
Θα είχε
ενδιαφέρον <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ωστόσο να μας πει με ποια
ιδιότητα ο ίδιος μετείχε στο «μικροπαντοπωλείο».Με την ιδιότητα εκείνου που
μετείχε στο μικροπαντοπωλείο και ξεπούλησε τα «εμπορεύματά» του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ή με εκείνη του «εμπορεύματος»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που εξ-αγοράστηκε από το<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">super</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">market</span>;<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> </b></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 31.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 31.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
Σήμερα<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> </b>μετά την υπουργοποίησή του, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι δηλώσεις και τα άρθρα που το τελευταίο
διάστημα είχε υπογράψει ως βουλευτής της ΔΗΜΑΡ<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αποκτούν τη σημασία τους. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt;">Δηλώσεις του κ. Πανούση από το καλοκαίρι
του 2014 έως τον Ιανουάριο του 2015</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">1). «Συγκρότηση της Κεντροαριστεράς με τη ΔΗΜΑΡ αυτόνομη και όχι
εντασσόμενη στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΠΑΣΟΚ»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
(καλοκαίρι 2014)</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">11/7/2014</b>, με δήλωσή του περί της συγκρότησης της κεντροαριστεράς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αναφέρει : <i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: black;">«<span style="background: white;">Όλοι οι
επιμέρους χώροι της κεντροαριστεράς, Λοβέρδος, ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, ένα
κομμάτι της Λούκας Κατσέλη, θα ήθελαν τον Φώτη Κουβέλη αρχηγό αυτής της κίνησης</span></span></i><span style="background: white; color: black;">.» </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background: white; color: black;">Ερωτώμενος για το τι πρέπει να πράξει η ΔΗΜΑΡ απάντησε πως <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«η ΔΗΜΑΡ ούτε πρέπει να συγχωνευτεί με τον
ΣΥΡΙΖΑ<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> </b>αυτή τη στιγμή, ούτε πρέπει
να μείνει μόνη της σε μια γωνιά. Πρέπει να δυναμώσει η ίδια, να δυναμώσει την
κεντροαριστερά και όταν συμβεί αυτό μετεκλογικά και εφόσον ο ελληνικός λαός,
απ’ ότι φαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις, δώσει στο ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη θέση,
τότε η ΔΗΜΑΡ να συμβάλλει σε αυτό που λέει κυβερνώσα αριστερά». </i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;"><a href="http://left.gr/news/g-panoysis-o-fotis-koyvelis-tha-prepei-na-orisei-diadoho">http://left.gr/news/g-panoysis-o-fotis-koyvelis-tha-prepei-na-orisei-diadoho</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;">Στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">24/7/2014</b>, δύο βδομάδες μετά,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δημοσίευσε άρθρο του με<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πρόταση<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>για την ίδρυση νέου πολιτικού φορέα στον οποίο θα μετάσχει η ΔΗΜΑΡ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«υ<span style="background: #FCFCFC;">πεύθυνα, αυτόνομα και με καθαρή στρατηγική».</span></i><span style="background: #FCFCFC;"> Σε ότι αφορά δε στο πρόσωπο που θα ηγείται του νέου
πολιτικού φορέα δήλωσε: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«είτε προσωρινή
τριμελής επιτροπή νέων προσώπων, είτε μεταβατικός πρόεδρος».</i> </span>Και το
όνομα αυτού : «ΣΟΔΗΑ» (Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά) με έμβλημα του νέου
πολιτικού<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φορέα :<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένα δεμάτι στάχυα. Στο άρθρο του μάλιστα σημείωνε
πως : <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Αν πάει να ενταχθεί η ΔΗΜΑΡ στο</i></span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΠΑΣΟΚ, θα εξαφανιστεί».</i> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;"><a href="http://archive.efsyn.gr/?p=219868"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">http</span>://<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">archive</span>.<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">efsyn</span>.<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">gr</span>/?<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">p</span>=219868</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;">Σε
διευκρινιστικές του δηλώσεις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">29/7/2014</b><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αναφέρεται<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>στη ΣΟΔΗΑ <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«ως φορέα-«ομπρέλα» και
άλλων κομμάτων και φορέων που εφόσον πετύχει θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ για
την κυβερνώσα Αριστερά»</i>. <u>Δεν αμελεί να πει πως <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«η ΣΟΔΗΑ θα αποτελεί την ενοποίηση του χώρου που ονομάζεται
κεντροαριστερά»</i></u><i style="mso-bidi-font-style: normal;">.</i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;"><a href="http://tvxs.gr/news/ellada/mia-kali-sodia-gia-tin-kybernosa-aristera">http://tvxs.gr/news/ellada/mia-kali-sodia-gia-tin-kybernosa-aristera</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black;">2). <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αντίο Κεντροαριστερά… Ήρθε η ώρα της
Αριστεράς! Η ΔΗΜΑΡ με ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ!» * </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;">(Νοέμβριος
2014)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;">Στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">14/11/2014</b> σε συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό
σταθμό «Κόκκινο» αναφέρει:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background: white; color: #292929;">«ο χώρος της κεντροαριστεράς ολοκλήρωσε τον κύκλο του και
πλέον είναι η ώρα της αριστεράς, για την οποία σημείωσε πως δε μπορεί να
κυβερνήσει δίχως τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ»*.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;"><a href="http://news247.gr/eidiseis/politiki/panoushs-h-dhmar-den-epistrefei-sthn-kyvernhsh-na-eksetasoyme-synergasia-me-syriza-kai-kke.2503053.html">http://news247.gr/eidiseis/politiki/panoushs-h-dhmar-den-epistrefei-sthn-kyvernhsh-na-eksetasoyme-synergasia-me-syriza-kai-kke.2503053.html</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;">*Αυτή
του η δήλωση <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον κατέστησε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πολιτικά<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>συμπαθή ή απλώς ανεκτό για την<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Αριστερή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πλατφόρμα του κ.
Λαφαζάνη, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που ως γνωστόν δεν επιθυμούσε
και δεν επιθυμεί οποιαδήποτε συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ με ΔΗΜΑΡ. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;"><a href="http://www.skai.gr/news/politics/article/272033/aristeri-platforma-ahristi-kai-epikinduni-i-eklogiki-sunergasia-suriza-dimar/">http://www.skai.gr/news/politics/article/272033/aristeri-platforma-ahristi-kai-epikinduni-i-eklogiki-sunergasia-suriza-dimar/</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black;">3). «Η ΔΗΜΑΡ να μην κατέβει στις εκλογές, να
στηρίξει ΣΥΡΙΖΑ!»</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;">(τέλη
Δεκεμβρίου 2014)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;">Μετά
την άκαρπη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τρίτη ψηφοφορία στη Βουλή
(29/12/2014) για την εκλογή ΠτΔ και ενώ οδεύουμε σε Εθνικές εκλογές ο κ.
Πανούσης κάνει εκ νέου δηλώσεις. Ζητά<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>από τη ΔΗΜΑΡ να μην κατέλθει στις εκλογές,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να
στηρίξει ΣΥΡΙΖΑ.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;"><a href="http://news247.gr/eidiseis/politiki/panoushs-na-mhn-katevei-h-dhmar-stis-ekloges.3224432.html">http://news247.gr/eidiseis/politiki/panoushs-na-mhn-katevei-h-dhmar-stis-ekloges.3224432.html</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u><span style="color: black;">Και η <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>½ δήλωση αφού πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις
αυτοακυρώθηκε… </span></u></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black;">«Εγώ είμαι δάσκαλος, δεν είμαι πολιτικός.
Αποσύρομαι από την πολιτική»*.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: black;">(Ιανουάριος
2015)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="background: white; color: black;">«Η δική μου στάση είναι
δηλωμένη εδώ και ενάμιση χρόνο και βέβαια ενισχύθηκε και με τα τελευταία
γεγονότα. Είμαι δάσκαλος, δεν είμαι πολιτικός. Οπότε σε οποιαδήποτε μορφή δεν
κατεβαίνω, είτε αν η ΔΗΜΑΡ αποφασίσει να κατέβει μόνη της, είτε αν είχε συνεργαστεί
- συγχωνευθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, <u>ή οποιοδήποτε άλλο σενάριο θα γινόταν,</u> <u>εγώ
θα είχα αποσυρθεί έτσι και αλλιώς»<span class="apple-converted-space"> </span></u></span><u><span style="color: black;"></span></u></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://www.tanea.gr/news/politics/article/5195030/panoyshs-h-hgesia-ths-dhmar-den-exei-katalabei-poy-pataei-kai-poy-brisketai/">http://www.tanea.gr/news/politics/article/5195030/panoyshs-h-hgesia-ths-dhmar-den-exei-katalabei-poy-pataei-kai-poy-brisketai/</a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-element: para-border-div; padding: 0cm 0cm 0cm 0cm;">
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
*Μετά από
αυτήν τη δήλωση ήρθε η υπουργοποίηση. Αλλά <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«πώς
τα φέρνει η ζωή»</i>,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είπε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κατά την τελετή – παραλαβή στο Υπουργείο Προστασίας
του Πολίτη, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«…τώρα είμαι εδώ για να
διδάξουμε μαζί ήθος, πίστη στους θεσμούς</i>, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">σεβασμό στο νόμο»</i>.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο κ.
καθηγητής της Εγκληματολογίας, πρέπει να βρει<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>χρόνο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να διδάξει και τι σημαίνει
«εκ προμελέτης», τι σημαίνει «δόλος», πώς συντελείται η «απόσβεση ενοχών», τι
σημαίνει «σύμβαση έργου» και τι είναι η «μεσιτεία».Τα τρία τελευταία αφορούν το
Αστικό Δίκαιο αλλά είμαστε βέβαιοι πως οι γνώσεις του είναι επαρκείς και επ’ αυτού,
πέραν του Ποινικού. </div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
------------------------------------------------</div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
Οι πολιτικές
μεταγραφές της τελευταίας εκλογικής μάχης ήταν πέρα από όσα έχουμε συνηθίσει να
βλέπουμε. Βουλευτές και στελέχη κομμάτων πρόταξαν την επιδίωξή τους πρώτα να
βρουν κόμμα που να τους εξασφαλίσει τη βουλευτική έδρα και μετά να εφεύρουν
τους λόγους για τη μετακίνησή τους.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
Στην
περίπτωση του Γ. Πανούση υπάρχουν διαφορές.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η επιδίωξή του δεν ήταν η εξασφάλιση της βουλευτικής έδρας. Ήταν η
εξασφάλιση του πολιτικού ρόλου και η συμμετοχή του στη νέα κυβέρνηση. Επιπλέον
κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει πως πρώτα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>υπουργοποιήθηκε και μετά επέλεξε να στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Στήριξε
συστηματικά και ανοιχτά τον ΣΥΡΙΖΑ (ενόσω ήταν βουλευτής της ΔΗΜΑΡ)<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και η υπουργοποίηση επήλθε ως αποτέλεσμα της
στάσης του αυτής.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
Αυτή η
επιβράβευση δεν αφορά μόνο τον κ. Πανούση. Αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί από όσα
στελέχη έφυγαν από τη ΔΗΜΑΡ προς τον ΣΥΡΙΖΑ ή παρέμειναν στη ΔΗΜΑΡ και με
αποφασιστικότητα και σταθερότητα εργάστηκαν για την Πολιτική Αλλαγή με ρεαλισμό
και όραμα (αποχώρηση από την κυβέρνηση Σαμαρά, μη ψήφιση ΠτΔ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και απόρριψη κάθε πρότασης για επανείσοδο της
ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση Σαμαρά παρ’ όλη την ανοίκεια επίθεση από το σύνολο των ΜΜΕ
που είχαν αποφασίσει πως η ΔΗΜΑΡ πρέπει να εξαφανιστεί)<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο ΣΥΡΙΖΑ προέκρινε ως άξια «ανταμοιβής» με τη
θέση του υπουργού, τη στάση εκείνου που έδρασε ως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απλός διαφημιστής του και ως δυσφημιστής για
το κόμμα με το οποίο εξελέγη βουλευτής συμβάλλοντας με τη στάση του και όσο του
αναλογούσε στην πολιτική εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ. Και μάλιστα ως βουλευτής που δεν
ανεξαρτοποιήθηκε από τη ΔΗΜΑΡ αλλά παρέμεινε σε αυτήν έως τη διάλυση της Βουλής,
αποδεχόμενος ακόμη και προσκλήσεις από <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΜΜΕ προκειμένου να συνεχίσει να υποστηρίζει
την μη κάθοδο της ΔΗΜΑΡ στις εκλογές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και
την στήριξή του στον ΣΥΡΙΖΑ.</div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
Ούτως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ή άλλως η ΔΗΜΑΡ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το «έργο» αυτό το είδε να παίζεται και μετά
την αποχώρησή της από την κυβέρνηση Σαμαρά, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από όλους εκείνους (βουλευτές και στελέχη της)
που εκπροσωπούσαν στα ΜΜΕ τη ΔΗΜΑΡ<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>…κατηγορώντάς την για την αποχώρησή της από την<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κυβέρνηση Σαμαρά. Ε! έμελλε να<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το δει κι από <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα «αριστερά» της. Έχει τροφοδοτήσει με πολλά
στελέχη και βουλευτές της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ποτάμια,
πράσινους ήλιους, και πράσινες ελιές, ελπίδες που σχηματίζουν κυβέρνηση αλλά
και γαλάζιες κεντροαριστερές… </div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
Τελικά στον
τηλεοπτικό χρόνο που αναλογούσε στη<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ΔΗΜΑΡ χτίστηκαν πολλές πολιτικές καριέρες. </div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Υ.Γ.1</b> Ο κ. Πανούσης σε εκπομπή του Σκάι
στις 30/1/2015 απαντώντας σε ερώτηση των δημοσιογράφων της εκπομπής «Οι
αταίριαστοι» είπε πως δεν υπήρχε προσυνεννόηση με τον ΣΥΡΙΖΑ για την
υπουργοποίησή του. Προς «απόδειξη» μάλιστα ανέφερε: «Έγινε μια πρόταση
αναπάντεχη, πραγματικά αναπάντεχη. Τον κ. Τσίπρα του έχω πει μια φορά καλημέρα
στη Βουλή. Δεν τον ξέρω, ούτε ζήτησα ποτέ τίποτα κλπ» … </div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
Είπε
κάποιος πως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο χαιρετισμός του με τον
Αλέξη Τσίπρα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ή κάποιο ραντεβού του με
στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ τον έκανε υπουργό;<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> Η
στάση που επέδειξε ο κ. Πανούσης <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>(όπως
αυτή περιγράφεται στο παρόν κείμενο) ήταν από μόνη της ένας διαρκής χαιρετισμός
και στήριξη από πλευράς του προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξαιτίας αυτής της στάσης
υπουργοποιήθηκε και όχι γιατί συνάντησε ή δεν συνάντησε τον κ. Τσίπρα. </b></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<a href="http://www.skai.gr/player/TV/?MMID=256300">http://www.skai.gr/player/TV/?MMID=256300</a></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
(από το
1.15΄)</div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Υ.Γ.2</b> </div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
«Άντε να
λύσουμε, να ξεκινήσουμε</div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
και τους
βαρέθηκα, δεν τους μπορώ…»</div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://ytimg.googleusercontent.com/vi/LXuXhQIraVo/0.jpg" src="http://www.youtube.com/embed/LXuXhQIraVo?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-67065911006521448892014-12-29T06:57:00.002-08:002014-12-29T06:58:35.295-08:00Ούλριχ Μπεκ: «Πρέπει να αλλάξει η αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://socius.sosiologi.org/wp-content/uploads/sites/4/2014/03/1904069_10153901294480051_876062467_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://socius.sosiologi.org/wp-content/uploads/sites/4/2014/03/1904069_10153901294480051_876062467_n.jpg" height="213" width="320" /></a></div>
<div>
Ο κόσμος ήταν ανέκαθεν γεμάτος κινδύνους, συχνά θανατηφόρους. Ο
Ούλριχ Μπεκ είναι ο πρώτος κοινωνιολόγος που εκπόνησε ένα σύστημα
αντιμετώπισής τους βασισμένο στην ίδια τη λογική των κινδύνων
- διατυπωμένο στην περίφημη θεωρία του περί κοινωνίας του ρίσκου. Ο
πυρήνας της θεωρίας είναι ότι το ρίσκο διαφέρει σαφώς από την
καταστροφή: το ρίσκο είναι απλώς η πρόληψη μελλοντικών καταστροφών και η
προβολή τους στο παρόν με στόχο την έγκαιρη ματαίωσή τους - μέσω της
θεωρίας των πιθανοτήτων, ασφαλιστικών ρυθμίσεων και ποικίλων προληπτικών
μέτρων. Η αρχική μορφή της θεωρίας ωστόσο, που εκπονήθηκε τη δεκαετία
του '80, δεν ανταποκρίνεται πλέον στις σημερινές ανάγκες που είναι η
αντιμετώπιση όλο και περισσότερων παγκόσμιων ρίσκων, όπως η κλιματική
αλλαγή, η «νέα εξαθλίωση» εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων ή οι
χρηματιστικές κρίσεις. Γι' αυτό και ο κ. Μπεκ την εμπλουτίζει συνεχώς με
νέους όρους-κλειδιά: «μεταμόρφωση», «κοσμοπολιτικοποίηση»,
«απελευθερωτικός καταστροφισμός», «κοσμοπολιτικός ρεαλισμός», και πάει
λέγοντας. Μερικούς από αυτούς τους εξηγεί στην παρακάτω συνέντευξη. </div>
<div>
<b><br />
- Ο κόσμος μας δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο πολύπλοκος, το λεγόμενο
«πλανητικό χωριό» μοιάζει με κουβάρι. Για το ξετύλιγμά του χρειάζονται
προφανώς καινούργιες έννοιες. Μία από αυτές, η «μεταμόρφωση»,
Verwandlung, είναι δική σας επινόηση. Αυτή ακούγεται πολύ ποιητικά
- έχει όμως και επιχειρησιακή αξία;</b></div>
<div>
«Νομίζω, ναι. Η μεταμόρφωση είναι έννοια που συνδυάζει την
κατάρρευση μιας παλιάς τάξης πραγμάτων με το κανονιστικό πλαίσιο μιας
υπό εκκόλαψη καινούργιας. Για τις κοινωνικές επιστήμες, η νέα τάξη
πραγμάτων δεν είναι μονόπλευρη αλλά αμφίσημη. Παράδειγμα, η αλλαγή του
κλίματος: Η αναζήτηση γρήγορων πολιτικών λύσεων δεν οδήγησε ως τώρα
πουθενά - προκαλεί μόνο αμφιβολίες, για να μην πω απόγνωση. Αν όμως
εγκαταλείψουμε την εμμονή σε εύκολες λύσεις και αποδεχθούμε ότι η
κλιματική αλλαγή αποτελεί παγκόσμιο ρίσκο, που εμπεριέχει ταυτόχρονα τη
δυνατότητα πρόληψης της καταστροφής, θα διαπιστώσουμε πως η αλλαγή αυτή
δεν απειλεί μόνο το μέλλον μας αλλά έχει αλλάξει και το παρόν μας. Η
ιδέα της μεταμόρφωσης αλλάζει εδώ και τώρα τις προϋποθέσεις για την
απόκρουση της καταστροφής. Στη θέση του παλιού κανονιστικού ορίζοντα
μπαίνει ένας καινούργιος. Στη βάση του μπορούμε να αναζητήσουμε κατόπιν
λύση για το κλιματικό πρόβλημα παίρνοντας υπόψη τα συμφέροντα των φτωχών
χωρών και οργανώνοντας με νέο τρόπο την κατανάλωση και τον
καπιταλισμό». </div>
<div>
<b><br />
- Στο Βερολίνο γίνεται αυτή την εποχή μια έκθεση με τον τίτλο
«Anthropocene» («Εποχή του ανθρώπου»), που δείχνει ότι ο άνθρωπος έχει
γίνει πλέον η σπουδαιότερη αιτία των γεωλογικών αλλαγών και ότι
διαμορφώνει τη Γη κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν του...</b></div>
<div>
«Το ξέρω, επειδή συμμετείχα στην επιστημονική προετοιμασία της έκθεσης».</div>
<div>
<b><br />
- Πολλοί επισκέπτες αποκομίζουν την εντύπωση ότι η καταστροφή του
περιβάλλοντος είναι πλέον τόσο γενικευμένη που η κλιματική αλλαγή
αποτελεί δευτερεύουσα λεπτομέρεια. </b></div>
<div>
«Ως λεπτομέρεια τη χρησιμοποίησα κι εγώ, για να δείξω ότι
συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε τη ροή του κόσμου ως γραμμική εξέλιξη. Αυτό
προκαλεί όμως απαισιοδοξία, επειδή υποβάλλει την ιδέα ότι πάμε συνεχώς
από το κακό στο χειρότερο, με αναπόφευκτο τέλος την καταστροφή. Οσο όμως
είμαστε ανίκανοι να καταλάβουμε ότι αυτό που πρέπει να αλλάξει δεν
είναι ο κόσμος αλλά η αντίληψη που έχουμε φτιάξει για τον κόσμο, όπως
υπαγορεύει η έννοια της μεταμόρφωσης, θα βρισκόμαστε στην κατάσταση μιας
κάμπιας, η οποία πιστεύει ότι όλα γύρω της διαλύονται, δεν βλέπει όμως
αυτό που βλέπουν όλοι οι άλλοι - ότι θα μπορούσε να μετατραπεί σε
πεταλούδα». </div>
<div>
<b><br />
- Σε τι διαφέρει η μεταμόρφωση από τα ως τώρα βασικά εργαλεία της
κοινωνιολογικής ανάλυσης, όπως η κοινωνική αλλαγή ή η επανάσταση;</b></div>
<div>
«Η κοινωνική αλλαγή λαμβάνει χώρα εντός μιας σταθερής δομής, που
είναι η ταξική κοινωνία. Τέτοια αλλαγή αναπαράγει απλώς την κοινωνική
δομή, γι' αυτό και είναι πάντα περιορισμένη. Η επανάσταση, πάλι, είναι
δογματική: Λέει "αυτό πρέπει να γίνει"! Η μεταμόρφωση, αντίθετα, απλώς
"συμβαίνει" - είναι το αποτέλεσμα αμέτρητων παράπλευρων αλλαγών στις
οργανώσεις, στους θεσμούς και στην καθημερινή ζωή. Για αυτήν δεν ισχύει,
όπως στην περίπτωση της επανάστασης, το διαζευκτικό "ή το ένα ή το
άλλο", αλλά το συμπλεκτικό "και το ένα και το άλλο". Γι' αυτό και εν
όψει των παγκόσμιων ρίσκων προσφέρει περισσότερες δυνατότητες για τη
διάγνωση μιας κατάστασης και την πρόληψη της καταστροφής». </div>
<div>
<b><br />
- Σε έναν «μεταμορφωμένο» κόσμο ανθούν και άλλες καινούργιες έννοιες,
όπως η κοσμοπολιτικοποίηση. Εχει σχέση με τον κοσμοπολιτισμό;</b></div>
<div>
«Ο κοσμοπολιτισμός είναι θεωρητική κατασκευή, που ανάγεται στην
αρχαία ελληνική φιλοσοφία και χρησιμοποιήθηκε στη νεότερη εποχή από
όλους τους μεγάλους διαφωτιστές - από τον Ιμάνουελ Καντ ως τον Γιούργκεν
Χάμπερμας. Μόνο που ο όρος έχει ένα ψεγάδι: εκείνο της θαυμάσιας αλλά
όχι ρεαλιστικής ιδέας. Η κοσμοπολιτικοποίηση, ως πρακτική διαδικασία,
δεν έχει σχέση με τον κοσμοπολιτισμό. Με την έννοια αυτή θέλω να δείξω
ότι στις αρχές του 21ου αιώνα ζούμε σε μια πραγματικότητα στην οποία δεν
έχουν πλέον εφαρμογή οι μέχρι πρότινος ισχύουσες αρχές της συμβίωσης
μεταξύ κρατών και ηπείρων. Επιγραμματικά, κοσμοπολιτικοποίηση σημαίνει
τον εγκλεισμό των αποκλεισμένων - κάτι που συχνά γίνεται με
καταναγκαστικό τρόπο. Ενα παράδειγμα για αυτό είναι τα εκατομμύρια άτομα
από χώρες του Τρίτου Κόσμου, που για να επιζήσουν αναγκάζονται να
πουλάνε σωματικά τους όργανα, όπως νεφρά, μάτια, ή συκώτι, σε πλούσιους
ασθενείς στη Δύση. Το αποτέλεσμα είναι μια μοντέρνα μορφή συμβίωσης: η
συγχώνευση δύο άνισων κόσμων μέσω της ιατρικής τεχνολογίας. Στα σώματα
των ατόμων συνενώνονται ήπειροι, ράτσες, τάξεις, έθνη και θρησκείες.
Μουσουλμανικά νεφρά καθαρίζουν χριστιανικό αίμα, άσπροι ρατσιστές
αναπνέουν με πνεύμονες μαύρων. Ετσι προκύπτει ο λεγόμενος "βιοπολιτικός
κοσμοπολίτης". Τέτοια λιγότερο φρικιαστικά δείγματα εγκλεισμού του
αποκλεισμένου βλέπουμε άπειρα στην καθημερινή ζωή, για παράδειγμα, στα
ράφια των καταστημάτων, που είναι γεμάτα με προϊόντα, που προέρχονται
από την αδυσώπητη εκμετάλλευση των κατοίκων του Τρίτου Κόσμου από
δυτικές επιχειρήσεις. Και αυτό αποτυπώνεται στα παγκόσμια ρίσκα, που
εφορμούν στη ζωή μας: κλιματική αλλαγή, φτώχεια, πυρηνικά όπλα,
χρηματιστική κρίση».</div>
<div>
<b><br />
- Πώς επιδρά πολιτικά η κοσμοπολιτικοποίηση στην ευρωζώνη; </b></div>
<div>
«Η κατάσταση στην Ελλάδα επηρεάζεται άμεσα από τις αποφάσεις που
λαμβάνουν οι χρηματιστές σε άλλα μέρη του κόσμου. Αλλά και εδώ ισχύει η
αμφισημία: από τη μία βλέπουμε ανθρώπους, όπως τους τραπεζίτες, να δρουν
διακρατικά και να επηρεάζουν τη μοίρα εκατομμυρίων κατοίκων άλλων
χωρών, από την άλλη όμως πολλά από τα "θύματά" τους να αντιδρούν
ταυτιζόμενα είτε με τις δημοκρατικές δομές και την εθνική κυριαρχία της
χώρας τους είτε με ευρωσκεπτικιστικά κινήματα». </div>
<div>
<b><br />
- Σας φοβίζει η PEGIDA;</b> (σ.σ.: το ρατσιστικό κίνημα «Ευρωπαίοι
πατριώτες εναντίον του εξισλαμισμού της Εσπερίας» που κάνει τελευταία
θραύση στην Ανατολική Γερμανία)</div>
<div>
«Οχι. Το φόντο του κινήματος είναι ότι μετά το 1989 οι
Ανατολικογερμανοί αισθάνονταν μειονεκτικά έναντι των Δυτικογερμανών. Το
συναίσθημα αυτό εκτονώνεται τώρα, ιδίως από εκείνους που δεν είχαν την
ευκαιρία να ανέβουν επαγγελματικά και κοινωνικά. Από την άλλη όμως δεν
έχει εμφανιστεί κάποιος διανοούμενος που θα έδινε φωνή και φτερά στο
κίνημα. Γι' αυτό και νομίζω ότι σύντομα θα ξεθυμάνει - όπως και τόσα
άλλα ως σήμερα». </div>
<div>
<b><br />
-Τι ρόλο παίζει η κυβέρνηση Μέρκελ στην άνοδο του ευρωσκεπτικισμού;</b></div>
<div>
«Πολύ άσχημο. Η γερμανική πολιτική της αποταμίευσης δίνει φτερά
στους ευρωσκεπτικιστές όλων των χωρών, συμπεριλαμβανομένης της
Γερμανίας. Η λεγόμενη "τυχαία αυτοκρατορία" ("accidental empire") της
γερμανικής αποταμιευτικής ορθοδοξίας έχει καταστρεπτικές συνέπειες στην
Ευρωπαϊκή Ενωση: αυξανόμενα ποσοστά αυτοκτονίας στις χώρες του Νότου,
τεράστια ανεργία στη νεολαία, αποσύνθεση των μεσαίων στρωμάτων,
αυξανόμενη αντιγερμανική έχθρα σε Ελλάδα, Γαλλία και Ιταλία. Η "Ευρώπη
των πολιτών", που θα συμπεριελάμβανε τους Ρώσους, είναι προς το παρόν
ξένη στο Βερολίνο». </div>
<div>
<b><br />
- Αναφορικά με την τρέχουσα διαμάχη μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, έχω την
εντύπωση ότι οι ρίζες της βρίσκονται στο 1989, όταν ο Μιχαήλ
Γκορμπατσόφ μιλούσε για «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» και πολλοί γερμανοί
πολιτικοί δήλωναν σύμφωνοι μαζί του. Δεν θα ήταν πολύ καλύτερο για τη
Γερμανία να είχε προχωρήσει αυτή η ιδέα αντί να αντικατασταθεί από την
ασταθή «στρατηγική συμμαχία» των δύο χωρών, που κατέρρευσε σαν πύργος
από τραπουλόχαρτα μόλις ξέσπασε η πρώτη σοβαρή κρίση, εκείνη της
Ουκρανίας;</b></div>
<div>
«Με την τελευταία διαπίστωσή σας συμφωνώ, όχι όμως με τον τρόπο με
τον οποίο τη θεμελιώνετε. Περί το 1989 υπήρχαν όντως δύο ιδέες που
ηλέκτριζαν την Ευρώπη: η μία ήταν να μπει η Ρωσία στο ΝΑΤΟ, η άλλη να
μπει στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Για μένα ήταν θαυμάσιες και οι δύο. Και αυτό
επειδή και μόνο μια τέτοια συμμετοχή θα ανάγκαζε τη Ρωσία να αλλάξει
εσωτερικά προς όφελος της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δυσκολεύομαι να πω ποιος φταίει για την αποτυχία και των δύο. Προς το
παρόν όμως βιώνουμε μιαν άλλη κατάσταση, η οποία προκύπτει από τη
σύγκρουση δύο αντιθετικών αντιλήψεων αναφορικά με το έθνος: Από τη μία
εκείνη της Μόσχας, η οποία εμμένει στο παραδοσιακό "εθνικό έθνος", από
την άλλη αυτή του Βερολίνου, που προτάσσει το "ανοιχτό στον κόσμο έθνος"
εν όψει της αβέβαιης τύχης όλων των εθνών. Η πρώτη αντίληψη στηρίζεται
στην "αρχή της ανεξαρτησίας", που θέλει να βγει και μιλιταριστικά "από
πάνω", η δεύτερη στην "αρχή της αμοιβαίας εξάρτησης", που αποβλέπει στη
συνεργασία και στην πτώση των "τειχών". Είναι φανερό ότι οι δύο αυτές
αντιλήψεις, που κατάγονται από διαφορετικούς αιώνες, είναι ασύμβατες.
Αδηλο ποια θα επικρατήσει τελικά». </div>
<div>
<b><br />
- Οι υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, βρίσκονται τα
τελευταία χρόνια σε ένα άτυπο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης. Οι κυρίαρχοί
τους θα έπρεπε να είναι, κατά τον Καρλ Σμιτ, οι εκάστοτε κυβερνώντες. Το
αντίθετο όμως συμβαίνει. Οι κυβερνώντες είναι υποχείρια της τρόικας. Με
την υποβάθμιση της εθνικής κυριαρχίας υποβαθμίζεται και η κυριαρχία
τους επί του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης. Δεν είναι και αυτό μια
επιπλέον απόδειξη ότι χρειαζόμαστε καινούργιες έννοιες για την κατανόηση
της κρίσης; </b></div>
<div>
«Απολύτως. Η αντίληψη του Καρλ Σμιτ έχει ως κεντρικό σημείο
αναφοράς το εθνικό κράτος. Η λογική της όμως τίθεται εκτός λειτουργίας
λόγω της κρίσης. Η λογική των παγκόσμιων ρίσκων λέει ότι οι κυβερνώντες
των προβληματικών χωρών δεν διαθέτουν πλέον εκείνη την κυριαρχία που θα
τους επέτρεπε να βρουν την απάντηση στην κρίση. Η εθνική κυριαρχία, αλλά
και η εθνική περηφάνια, μπορεί να προκύψει μόνο από τη συνεργασία
μεταξύ των εθνών και πρέπει να στηρίζεται στην αρχή της αμοιβαιότητας. Η
εθνική "παράγκα" του Καρλ Σμιτ δεν ενδείκνυται για αυτό». </div>
<div>
<b><br />
- Είστε ευχαριστημένος με την ευρωπαϊκή πολιτική των Σοσιαλδημοκρατών
στο πλαίσιο του κυβερνητικού συνασπισμού τους με τους
Χριστιανοδημοκράτες; </b></div>
<div>
«Οχι. Η ευρωπαϊκή γραφή των Σοσιαλδημοκρατών δεν είναι αναγνωρίσιμη
στην κυβερνητική πολιτική. Κυριολεκτικά θάβεται. Θα ήταν καλό αν ένας
από τους σοσιαλδημοκράτες υπουργούς παρουσίαζε ένα ευρωπαϊκό όραμα για
την Ελλάδα ή για μια κοινωνική Ευρώπη. Τίποτε παρόμοιο όμως δεν
συμβαίνει - και πρέπει να πω ότι αυτό με έχει απογοητεύσει». </div>
<div>
<b><br />
-Τελευταία, αν και όχι με μεγάλη ένταση, έχει αρχίσει ξανά η συζήτηση
για το Grexit, την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Θεωρείτε πιθανό
τέτοιο ενδεχόμενο;</b></div>
<div>
«Οχι. Κατ' αρχάς δεν υπάρχει καμία νομική βάση για αυτό. Υστερα δεν
πρόκειται να γίνει ποτέ πράξη χωρίς την ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας.
Εξάλλου η Ευρωπαϊκή Ενωση θα πρέπει να αναλάβει την πλήρη αποκατάσταση
για την Ελλάδα των ζημιών που θα προέρχονταν από τυχόν έξωση. Απορώ πώς
μπορεί να γίνεται λόγος για τόσο εξωπραγματικά σενάρια, πέρα από το ότι
δεν βλέπω κάποιον στη Γερμανία να τα υποκινεί». </div>
<div>
<b><br />
- Η συζήτηση γίνεται με αναφορά σε ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση πρόωρων εκλογών...</b></div>
<div>
«Η ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας καθορίζεται από τους
Χριστιανοδημοκράτες και τους Σοσιαλδημοκράτες. Τα δύο αυτά μεγάλα
κόμματα συνεργούν στη διατήρηση της ενότητας της Ευρώπης ακόμη και όταν
δεν συνεργάζονται στην κυβέρνηση. Και μόνο αυτό το γεγονός αποκλείει την
έξωση. Εξάλλου η Ανγκελα Μέρκελ δήλωσε πρόσφατα σαφώς ότι η Ευρώπη και
κατ' επέκταση η Γερμανία εξαρτώνται άμεσα από την ύπαρξη της Ελλάδας. Η
διατήρησή της στην ευρωζώνη υπηρετεί και τα γερμανικά συμφέροντα. Η
έξωση είναι λοιπόν αδιανόητη. Ολα τα άλλα είναι φλυαρίες». </div>
<div>
</div>
<div>
<i>Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ </i></div>
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-80288190053303878142014-12-17T03:11:00.003-08:002014-12-17T03:11:55.173-08:00"Βιώσιμες πόλεις" στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKUPr6KmI04HpIZCdqJKmxqkGXMJIetmHC3SwxPuAlGtWE5YL7Z5Ew5NfFFmm688mX502XJyMV4u-NN5EzqqI1Fk63QxfFD9iXFFutAhLt2p_jE7JMCYSaro4VRmwDeGmS0J6RIdAL1F0/s1600/smart+cities.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKUPr6KmI04HpIZCdqJKmxqkGXMJIetmHC3SwxPuAlGtWE5YL7Z5Ew5NfFFmm688mX502XJyMV4u-NN5EzqqI1Fk63QxfFD9iXFFutAhLt2p_jE7JMCYSaro4VRmwDeGmS0J6RIdAL1F0/s1600/smart+cities.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Της </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"><b>Ευαγγελίας Αθανασίου*</b></span><br />
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Επίκουρη Καθηγήτρια, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Θεσσαλονίκης</span></div>
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Η
εισήγηση αναδεικνύει πτυχές της σχέσης ανάμεσα στη συνθήκη της
οικονομικής κρίσης και τον στόχο της αστικής βιωσιμότητας. Όπως και η
έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης, η έννοια της αστικής βιωσιμότητας
στοιχειοθετήθηκε, στις αρχές της δεκαετίας του '90, ως μία πραγματιστική
έννοια διαχείρισης και σχεδιασμού των πόλεων στο πλαίσιο του υπάρχοντος
μοντέλου ανάπτυξης και όχι ως εναλλακτική, κοινωνικά μεταρρυθμιστική
πρόταση. Είκοσι χρόνια αργότερα, η βιωσιμότητα συρρικνώνεται στη
'πράσινή' της συνιστώσα και ενσωματώνεται στη κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη
ρητορική ως μία διάσταση της αστικής ανταγωνιστικότητας. Η 'πράσινη'
στρατηγική των πόλεων, παρουσιάζεται ως μία σειρά τεχνικών επιλογών, που
δεν συνδέονται με τις πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες που
συγκροτούν, αναπαράγουν και εμπεριέχονται στο αστικό περιβάλλον.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Στην
Ελλάδα, τα χρόνια της κρίσης, η περιβαλλοντική προστασία τίθεται με
όρους αντιφατικούς και αποκλίνοντες στη δημόσια σφαίρα: αφ' ενός
παρουσιάζεται ως εμπόδιο στον στόχο της ανάπτυξης, αφ' ετέρου
ενσωματώνεται στην ρητορική της 'πράσινης ανάπτυξης', ως στοιχείο
προσέλκυσης επενδύσεων. Ειδικότερα, η σχέση της οικονομικής κρίσης με
την αστική βιωσιμότητα υλοποιείται σε πολλαπλές χωρικές κλίμακες. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Εθνικές
πολιτικές που νομιμοποιούνται στο πλαίσιο των υποχρεώσεων των Μνημονίων,
όπως ο νόμος για τις fast track επενδύσεις, η πολεοδομική μεταρρύθμιση,
η 'αξιοποίηση' της δημόσιας γης υπονομεύουν βασικές διαστάσεις του
παραδείγματος της βιώσιμής πόλης. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Τοπικές
πρακτικές για την πόλη, όπως οι ήπιες παρεμβάσεις του Δήμου Θεσσαλονίκης
στο δημόσιο χώρο και η διεκδίκηση του τίτλου της European Green Capital
2014, επενδύουν στην ρητορική της 'πράσινης πόλης'. Ταυτόχρονα,
παραχωρήσεις εδάφους και ευθύνης σε ιδιώτες, η επικείμενη ιδιωτικοποίηση
φυσικών πόρων, όπως το νερό, υπονομεύουν βασικές διαστάσεις της
κοινωνικής βιωσιμότητας και απογυμνώνουν την πόλη από το πολιτικό της
περιεχόμενο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"></span></div>
<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><br />
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><b>1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Η
εισήγηση εστιάζει στην κλίμακα της πόλης και επιχειρεί να φωτίσει πτυχές
της σχέσης ανάμεσα στη συνθήκη της οικονομικής κρίσης και τον στόχο της
αστικής βιωσιμότητας. Η σχέση διερευνάται στο επίπεδο των συντεταγμένων
πολιτικών και της ρητορικής τους, και όχι των παράπλευρων επιπτώσεων
της μείωσης των οικονομικών πόρων, στην περιβαλλοντική συμπεριφορά των
πολιτών, που είναι πολλές και ποικίλες.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">2.</span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Η σχέση
ανάμεσα στην οικονομική ανάπτυξη και την προστασία του φυσικού
περιβάλλοντος είναι αντικείμενο συζήτησης τουλάχιστον από τις αρχές της
δεκαετίας του 1970, όταν διοργανώθηκε από τον ΟΗΕ στη Στοκχόλμη, η πρώτη
διάσκεψη κορυφής με θέμα την παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση και την
ανάγκη παγκόσμιας συνεργασίας για την αντιμετώπισή της . Οι ηγέτες των
φτωχών χωρών του κόσμου εμφανίστηκαν τότε δύσπιστοι σε οποιαδήποτε
συνεργασία για το περιβάλλον, που απειλούσε να υπονομεύσει τις δικές
τους δυνατότητες για ανάπτυξη, στο όνομα της πλανητικής ισορροπίας. Η
επίκληση της οικουμενικότητας των περιβαλλοντικών προβλημάτων, του
κοινού πλανητικού συμφέροντος και της κοινής ευθύνης για την αναστροφή
των περιβαλλοντικών προβλημάτων έγινε αντιληπτή ως μία ακόμη προσπάθεια
χειραγώγησής των φτωχών χωρών από τις πλούσιες βιομηχανικές χώρες της
Δύσης - από εκείνες δηλαδή που ήταν υπεύθυνες για την περιβαλλοντική
κρίση. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Καμία
συμφωνία δεν επετεύχθη και το ζήτημα της φτώχειας αναδείχθηκε στο κέντρο
του ενδιαφέροντος. «Δεν είναι η φτώχεια και η ανάγκη οι χειρότερες
αιτίες ρύπανσης;» έλεγε η πρωθυπουργός της Ινδίας Ίντιρα Γκάντι στην
εναρκτήρια ομιλία της. Η αντίδραση εκείνη των φτωχών μπορεί να ενταχθεί
στην παραδοσιακή άποψη που θεωρεί την περιβαλλοντική προστασία ένα
«μετα-υλιστικό» ζητούμενο, που διατυπώνεται σε κοινωνίες που έχουν ήδη
αναπτυχθεί επαρκώς ώστε να έχουν λύσει τα προβλήματα επιβίωσης και να
ανησυχούν πλέον για ζητήματα ποιότητας ζωής. Η προστασία του
περιβάλλοντος γίνεται αντιληπτή ως εμπόδιο στην οικονομική ανάπτυξη. Στο
αντίποδα της παραδοσιακής αυτή προσέγγισης, οι Martinez-Alier και Guha
(1997) θεωρούν ότι το ενδιαφέρον για τους φυσικούς πόρους και το
περιβάλλον είναι συχνά μέρος της ίδιας της στρατηγικής επιβίωσης των
κοινωνιών και επομένως όχι «μετα-υλιστικό» ζητούμενο, αλλά αναγκαία
συνθήκη. Τεκμηριώνουν την άποψή τους παρουσιάζοντας περιβαλλοντικά
κινήματα που εκδηλώθηκαν σε φτωχές χώρες, όχι με στόχο την βελτίωση της
ποιότητας ζωής αλλά την ίδια την επιβίωση παραδοσιακών κοινοτήτων που
εξαρτώνται από τους τοπικά διαθέσιμους φυσικούς πόρους και αγωνίζονται
για την διατήρησή τους.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Κατά τη
διάρκεια της δεκαετίας του 1980, διατυπώθηκαν τα οικονομικά του
περιβάλλοντος που προώθησαν την ιδέα ότι η περιβαλλοντική προστασία, όχι
μόνο δεν είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη αλλά μπορεί και να αποτελέσει
εφαλτήριο. Οι θεωρητικοί των οικονομικών του περιβάλλοντος προτείνουν
την ένταξη της περιβαλλοντικής προστασίας στους μηχανισμούς της αγοράς
και όχι στον έλεγχο του κράτους. Με την απόδοση χρηματικής αξίας στα
μέχρι τώρα 'κοινά' περιβαλλοντικά αγαθά, όπως το καθαρό νερό, η ποιότητα
της ατμόσφαιρας ή η θέα ενός όμορφου τοπίου (Pearce, Markandya,
Barbier, 1989) η περιβαλλοντική υποβάθμιση μπορεί να γίνει ασύμφορη και
να προωθήθει τη προστασία του περιβάλλοντος χωρίς να είναι αναγκαία η
ρυθμιστική παρέμβαση και ο έλεγχος του κράτους. Τα οικονομικά του
περιβάλλοντος προετοίμασαν το έδαφος για την μετέπειτα κυριαρχία της
έννοιας της βιώσιμης ανάπτυξης. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Η
βιώσιμη ανάπτυξη, απαντώντας στο αδιέξοδο της Στοκχόλμης, και αφήνοντας
πίσω την κοινωνικά μεταρρυθμιστική ατζέντα του '70, δεν ασκεί κριτική
στο ισχύον πρότυπο ανάπτυξης. Απενοχοποιεί την ανάπτυξη και θεωρεί ότι
περαιτέρω οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη είναι απαραίτητη ώστε να
καλυφθούν οι ανάγκες των φτωχών του κόσμου. Έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί
και η συνεργασία τους στο όνομα του πλανήτη. Χωρίς αποκλίσεις από το
ισχύον καπιταλιστικό μοντέλο, η οικονομική ανάπτυξη συνδυάζεται με
ταυτόχρονη προώθηση της περιβαλλοντικής προστασίας και της κοινωνικής
ισότητας. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Η
βιώσιμη ανάπτυξη είναι ένας ασαφώς ορισμένος όρος και, ως τέτοιος, έγινε
κοινά αποδεκτός. Κυριάρχησε στη συζήτηση για το περιβάλλον από τη
δεκαετία του '90 και μετά, ενώ για κάποιους κριτικούς δεν περιείχε καμία
μεταρρυθμιστική δυναμική. Αντιθέτως λειτούργησε ως προπέτασμα καπνού,
αφού πρόσφερε νομιμοποίηση σε μία business as usual πρακτική για το
περιβάλλον. Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990,
αναπτύχθηκε η θεωρία του οικολογικού εκσυγχρονισμού (Hajer 1995,
Spaargaren, 1997 κ.α.) που υποστήριξε ότι η οικονομική και τεχνολογική
ανάπτυξη αποτελούν διέξοδο από την περιβαλλοντική κρίση, υιοθέτησαν τον
ρόλο της αγοράς και τον συμπληρωματικό ρόλο του κράτους, και
δημιούργησαν τη βάση για την διατύπωση της 'πράσινης ανάπτυξης'. Στη
κυρίαρχη συζήτηση για το περιβάλλον, η περιβαλλοντική προστασία και η
οικονομική ανάπτυξη δεν θεωρούνται πλέον αντιφατικοί στόχοι, αλλά
αλληλοτροφοδοτούμενοι.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><b>2.1 ΑΠΟ ΤΗ 'ΒΙΩΣΙΜΗ ΠΟΛΗ' ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΑΝΤΕΧΕΙ ΚΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Στις
αρχές της δεκαετίας του 1990, η αστικοποίηση είχε γίνει πλέον πλανητικό
φαινόμενο και οι πόλεις αναγνωρίστηκαν ως μέρος του περιβαλλοντικού
ζητήματος αλλά και, για πρώτη φορά ως μέρος της λύσης. Από τη Διάσκεψη
του Ρίο το 1992 και έπειτα, η αστική διάσταση της περιβαλλοντικής κρίσης
υπάρχει σε όλες τις διακηρύξεις και συμφωνίες για το περιβάλλον. Όπως
και η έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης, με την οποία συνδέεται
εννοιολογικά, η έννοια της αστικής βιωσιμότητας στοιχειοθετήθηκε στις
αρχές της δεκαετίας του 1990, ως μία πραγματιστική έννοια διαχείρισης
και σχεδιασμού των πόλεων στο πλαίσιο του υπάρχοντος μοντέλου ανάπτυξης
και όχι ως εναλλακτική, κοινωνικά μεταρρυθμιστική πρόταση. Η αρχική της
θεωρητική συγκρότηση εμπεριείχε την περιβαλλοντική προστασία, την
οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη ως τρεις αλληλένδετες
διαστάσεις της βιώσιμης πόλης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Ο στόχος
της βιώσιμης αστικής ανάπτυξης έχει πλέον ενσωματωθεί στα εθνικά
πλαίσια του πολεοδομικού σχεδιασμού στις χώρες της Ευρώπης και είναι
κυρίαρχος στο σκεπτικό αστικών στρατηγικών, διαγωνισμών, μεμονωμένων
παρεμβάσεων και στην ρητορική των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης για
τις πόλεις. Η αστική βιωσιμότητα, με μία συρρικνωμένη και μονοδιάστατη
έκφανσή της αυτή των καλοσχεδιασμένων πάρκων, των πεζοδρομημένων κέντρων
με τα υπαίθρια καφέ, της καθαρής ατμόσφαιρας και της βιώσιμης
κινητικότητας, μπορεί να συμβάλει στην προβολή μίας ανανεωμένης και
ελκυστικής εικόνας της πόλης στον κόσμο των επενδυτών, των επιχειρήσεων
και των τουριστών. Περιθωριοποιείται η κοινωνική της διάσταση,
συρρικνώνεται σε μια τεχνική και επιφανειακή 'πράσινη' συνιστώσα και
ενσωματώνεται στη νεοφιλελεύθερη αστική πολιτική ως μία διάσταση του
κυρίαρχου δόγματος της αστικής ανταγωνιστικότητας. Από το 2010, κάθε
χρόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση απονέμει τον τίτλο της Ευρωπαϊκής Πράσινης
Πρωτεύουσας' (2) ενώ το Economist Intelligence Unit του περιοδικού
Economist, που έχει ως αντικείμενο να βοηθά τους επενδυτές να
αναγνωρίζουν επενδυτικές ευκαιρίες, αξιολογεί και κατατάσσει τις πόλεις
του κόσμου ως προς την περιβαλλοντική τους βιωσιμότητα (3). Το πρόγραμμα
αυτό χρηματοδοτείται από τη Siemens. Η βιώσιμη πόλη γίνεται 'πράσινη'
και ανταγωνιστική.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Η πιο
πρόσφατη έννοια της αστικής ανθεκτικότητας (urban resilience) μπορεί να
θεωρηθεί ως μία μετεξέλιξη της αστικής βιωσιμότητας. Αναφέρεται στην
δυνατότητα των </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">πόλεων
να αντιμετωπίσουν μία κρίση που προέρχεται είτε από φυσικά αίτια
παραδείγματος χάριν έναν σεισμό ή μία πλημμύρα είτε από ανθρωπογενή
αίτια παραδείγματος χάριν ένα τρομοκρατικό χτύπημα ή ακόμη και μία
μεγάλη οικονομική κρίση (Vale και Campanella 2005). Κεντρική στη νέα
συζήτηση είναι η δυνατότητα ανάκαμψης από τις πιθανές επιπτώσεις της
κλιματικής αλλαγής (OECD, 2010). Η αστική ανθεκτικότητα αξιολογώντας
θεσμούς και υποδομές περιθωριοποιεί τις σημαντικές διαφοροποιήσεις στις
επιπτώσεις των κρίσεων μέσα στην ίδια πόλη, σε διαφορετικές κοινότητες
και διαφορετικές περιοχές και αποδίδει τεχνικό, μη πολιτικό χαρακτήρα
επείγοντος στη διαχείριση των αστικών ζητημάτων. Γρήγορα, και η
ανθεκτικότητα συνδέθηκε με την ανταγωνιστικότητα, καθώς μία ανθεκτική
πόλη προετοιμασμένη για την οποιαδήποτε αλλαγή προσφέρει σταθερό
περιβάλλον για επενδύσεις. Η ανθεκτική πόλη, μια πόλη τεχνικά
προετοιμασμένη για την επικείμενη αλλαγή, είναι μία ανταγωνιστική πόλη.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Συνολικά,
οι στρατηγικές για την «πράσινη» ανάπτυξη και την ανθεκτικότητα των
πόλεων παρουσιάζονται ως μία σειρά τεχνικών, μη πολιτικών επιλογών, που
επιβάλλονται από μία επιστημονικά τεκμηριωμένη, και αδιαμφισβήτητη
επείγουσα αναγκαιότητα φυσικής - και άρα ανώτερης - προέλευσης (βλ.
Swyngedouw, 2009). Η αναγκαιότητα των πόλεων να αποκριθούν στα δεινά της
περιβαλλοντικής υποβάθμισης και να προλάβουν τις καταστροφικές
επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, αποσυνδέει τις πόλεις από τις
πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες που συγκροτούν, αναπαράγουν και
εμπεριέχονται σε όλες τις διαστάσεις του αστικού περιβάλλοντος. Σε
συνδυασμό με το, επίσης αδιαμφισβήτητο, ζητούμενο της αστικής
ανταγωνιστικότητας στη παγκόσμια οικονομία, η αστική πολιτική γίνεται
ζήτημα τεχνικής διαχείρισης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><b>3. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Στην
Ελλάδα, τα χρόνια της κρίσης και του προγράμματος οικονομικής
αναπροσαρμογής ο στόχος της περιβαλλοντικής προστασίας γενικά τίθεται με
όρους αντιφατικούς και αποκλίνοντες στη δημόσια σφαίρα: παρουσιάζεται
αφ' ενός ως εμπόδιο στον στόχο της ανάπτυξης και της επανάκαμψης της
οικονομίας αφ' ετέρου ενσωματώνεται στην ρητορική της 'πράσινης
ανάπτυξης' της χώρας ως στοιχείο οικονομικής μεγέθυνσης και προσέλκυσης
επενδυτικών κεφαλαίων.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Η
ρητορική της σύγκρουσης ανάμεσα στην ανάπτυξη και την περιβαλλοντική
προστασία αναπτύχθηκε ρητώς στις αρχές του 2011, την περίοδο που η τότε
υπουργός Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής προωθούσε το
Νομοσχέδιο για την προστασία της Βιοποικιλότητας που τελικά ψηφίστηκε με
τροποποιήσεις. Μέσα από το νόμο αυτό, ανάμεσα σε άλλα, επιχειρήθηκε η
αύξηση της αρτιότητας των εκτός σχεδίου οικοπέδων μόνο σε περιοχές που
εντάσσονται μέσα στο ευρωπαϊκό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών Natura
2000. Η αντιδράσεις ήρθαν από όλα τα κόμματα και εστίασαν σε ζητήματα
κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά κυρίως στο επιχείρημα ότι μία τέτοια κίνηση
θα περιόριζε περαιτέρω την ανάπτυξη που είχε ήδη πληγεί από την κρίση
(4).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Υπόρρητα,
ειδικοί νόμοι και διατάξεις σε «πολυνομοσχέδια» των τελευταίων ετών
επιχειρούν να προωθήσουν την πολυπόθητη ανάπτυξη παρακάμπτωντας ή
περιορίζοντας την περιβαλλοντική προστασία. Ο νόμος 3894/2010 για την
Επιτάχυνση και Διαφάνεια Υλοποίησης Στρατηγικών Επενδύσεων, γνωστός και
ως fast track, είναι ο κεντρικός νόμος που στοχεύει στην βελτίωση του
επενδυτικού κλίματος και την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων. Σ' αυτή τη
κατεύθυνση και με στόχο την μείωση της γραφειοκρατίας ο νομός επιτρέπει,
ανάμεσα στ' άλλα, την τροποποίηση όρων δόμησης στις εντός σχεδίου
περιοχές καθώς και άλλων δεσμεύσεων που προκύπτουν από τα θεσμοθετημένα
Γενικά Πολεοδομικά Σχέδια και τις Πολεοδομικές Μελέτες. Στις εκτός
σχεδίου περιοχές επιτρέπει την μετακίνηση της γραμμής του αιγιαλού για
την παραχώρηση της χρήσης της παραλίας στους επενδυτές και την κατασκευή
κτιρίων στη ζώνη του αιγιαλού, με τον όρο ότι η ιδιοκτησία τους θα
παραχωρηθεί στο ελληνικό δημόσιο από το οποίο ο επενδυτής θα τα
νοικιάζει. Στη πράξη, η κεντρική πολιτική υιοθετεί με τρόπο σαφή την
προσέγγιση που θεωρεί την προστασία του περιβάλλοντος εμπόδιο στην
ανάπτυξη, όπως αυτή είχε διατυπωθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1970
και κυριάρχησε στη συζήτηση της πρώτης διάσκεψης του ΟΗΕ για το
περιβάλλον. Η άρση των περιβαλλοντικών ελέγχων και περιορισμών συνδέεται
με την δημιουργία ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος και την ώθηση στην
οικονομική ανάπτυξη. Η περιβαλλοντική προστασία γίνεται πολυτέλεια στο
όνομα της οικονομικής μεγέθυνσης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Ταυτόχρονα,
η έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης ενεργοποιείται για να νομιμοποιήσει
πολιτικές και έργα αποδίδοντάς τους «πράσινη» χροιά. Διατυπώνεται εδώ
μία αποκλίνουσα ρητορική που δεν βλέπει σύγκρουση ανάμεσα στην
περιβαλλοντική προστασία και την οικονομική ανάπτυξη, αντιθέτως θεωρεί
ότι τα δύο μπορούν να συνδυαστούν και να αλληλοϋποστηριχτούν. Στο πνεύμα
της θεωρίας του οικολογικού εκσυγχρονισμού και της περιβαλλοντικής
οικονομίας, η βιώσιμη διαχείριση των αποβλήτων, η μετακίνηση της
παραγωγής ενέργειας προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η προστασία
ενός ευαίσθητου οικοσυστήματος μπορούν να τροφοφοδοτήσουν μία 'πράσινη'
ανάπτυξη. Σ' αυτή την κατεύθυνση, μεγάλης κλίμακας επενδύσεις για
εγκαταστάσεις εκμετάλλευσης αιολικής και ηλιακής ενέργειας, και νέου
τύπου τουριστικές εγκαταστάσεις που εντάσσονται στις διαδικασίες του
νόμου για τις fast track επενδύσεις, επενδύονται με πράσινο μανδύα. Με
περιορισμένους περιβαλλοντικούς ελέγχους, αμφισβητούμενα οικονομικά
οφέλη, κατανάλωση γης, αισθητική και λειτουργική υποβάθμιση ευαίσθητων
τοπίων, εξάντληση των υδατικών πόρων και με την αντίδραση των τοπικών
κοινωνιών , ο περιβαλλοντικός χαρακτήρας τέτοιων έργων παραμένει μόνο ως
μέσο νομιμοποίηση της επένδυσης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><b>3.1 ΒΙΩΣΙΜΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Η σχέση
της οικονομικής κρίσης με την αστική βιωσιμότητα υλοποιείται σε
πολλαπλές χωρικές κλίμακες που καλύπτουν όλο τα φάσμα ανάμεσα στη διεθνή
σκηνή των συμφωνιών για τα πλανητικά περιβαλλοντικά προβλήματα μέχρι
τις τοπικές στρατηγικές που υιοθετούνται από την τοπική αυτοδιοίκηση.
Παρατηρείται επιστροφή στην υιοθέτηση μίας συγκρουσιακής σχέσης ανάμεσα
στην οικονομική ανάπτυξη και την αστική βιωσιμότητα στο επίπεδο των
πολιτικών, είτε αυτές αφορούν άμεσα το αστικό περιβάλλον είτε έμμεσα.
Την ίδια στιγμή, προωθείται μία ρητορική συνεργασίας ανάμεσα στην
«πράσινη» αστική ανάπτυξη και την αστική ανταγωνιστικότητα, κυρίως όσον
αφορά τοπικές αστικές παρεμβάσεις στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Εθνικές
πολιτικές που νομιμοποιούνται στο πλαίσιο των υποχρεώσεων των Μνημονίων
όπως ο νόμος για τις fast track επενδύσεις, η «αξιοποίηση» δημόσιας γης
από το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου και οι
απανωτές «τακτοποιήσεις» αυθαιρέτων συνθέτουν το ευρύτερο πλαίσιο της
αστικής ανάπτυξης, θέτουν υπό αμφισβήτηση βασικές διαστάσεις του
παραδείγματος της βιώσιμης πόλης και έχουν συγκεκριμένες χωρικά
προσδιορισμένες επιπτώσεις σε διαφορετικά αστικά περιβάλλοντα.
Αντιμετωπίζουν το κτισμένο χώρο ως ανεξάντλητο πεδίο παραγωγής
εισοδήματος, ενώ ακυρώνουν κάθε προηγούμενη θεσμική προσπάθεια
περιορισμού της αστικής διάχυσης και προστασίας του τοπίου. Το μοντέλο
της συμπαγούς πόλης που από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 υιοθετήθηκε
από πολεοδομικές μελέτες και ρυθμιστικά σχέδια ως βιώσιμη αστική μορφή
και για την ελληνική πόλη, κυρίως όσον αφορά τον περιορισμό της αστικής
διάχυσης και την ανάμιξη των χρήσεων γης, εγκαταλείπεται στην πράξη μέσα
από πολλαπλές πολιτικές που επιχειρούν να εξάγουν αξία από το τοπίο και
να μετατρέψουν τη γη σε ευέλικτο υποδοχέα της ανάπτυξης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Η
δρομολογημένη πολεοδομική μεταρρύθμιση, που προέκυψε ως υποχρέωση της
κυβέρνησης από το δεύτερο Μνημόνιο και έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί το
τρίτο τρίμηνο του 2012, αφορά ειδικότερα τις πόλεις και το πλαίσιο που
ρυθμίζει την ανάπτυξή τους . Σύμφωνα με το Μνημόνιο, η πολεοδομική
μεταρρύθμιση, που περιλαμβάνεται στα «Λοιπά μέτρα για τη βελτίωση του
επιχειρηματικού περιβάλλοντος», θα πρέπει να εξασφαλίσει «μεγαλύτερη
ευελιξία στην αξιοποίηση των ιδιωτικών ακινήτων και να απλοποιήσει και
να επιταχύνει τα χωροταξικά σχέδια». Οι θεσμοί, τα ρυθμιστικά πλαίσια
και τα σχέδια όπως έχουν διαμορφωθεί στην Ελλάδα από την δεκαετία του
1980 μέχρι σήμερα, παρουσιάζονται ως εμπόδιο στην αξιοποίηση της
ιδιωτικής περιουσίας, ως πολύπλοκος μηχανισμός καθυστέρησης της
εφαρμογής των χωροταξικών σχεδίων και άρα ως περιοριστικό πλαίσιο στην
ανάπτυξη. Στο πλαίσιο της στρατηγικής οικονομικής ανάκαμψης της χώρας, η
λογική το δεύτερου Μνημονίου υπαγορεύει την μετάλλαξη των στόχων της
πολεοδομίας: από την προώθηση της κοινωνικής ισότητας και της
περιβαλλοντικής ποιότητας μέσα από την ρύθμιση της laissez faire αστικής
ανάπτυξης, στην άρση των περιορισμών της ανάπτυξης της ιδιωτικής
πρωτοβουλίας, την ευελιξία στην αξιοποίηση της γης και την επιτάχυνση
των διαδικασιών μέσα από την μείωση των ελέγχων και της κοινωνικής
συμμετοχής. Δεν είναι βέβαια η μετάλλαξη αυτή ελληνική ιδιαιτερότητα,
όπως δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα το σύνολο των νεοφιλελεύθερων
πολιτικών που δοκιμάζονται μέσω του Μνημονίου στην Ελλάδα, όπως έχουν
δοκιμαστεί σε άλλες χώρες του κέντρου και της περιφέρειας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Στο
επίπεδο των εθνικών πολιτικών που αφορούν έμμεσα ή άμεσα την αστική
ανάπτυξη υιοθετείται ενεργά η ρητορική της σύγκρουσης της βιώσιμης
αστικής ανάπτυξης με την οικονομική μεγέθυνση. Οι διαδικασίες του
πολεοδομικού σχεδιασμού εμφανίζονται ως γραφειοκρατικά εμπόδια και οι
στόχοι του, ως περιττή πολυτέλεια. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Αντίθετα,
στο επίπεδο των τοπικών πολιτικών συχνά επιλέγεται η ρητορική της
συνεργασίας και της αλληλοϋποστήριξης των δύο στόχων. Τοπικές πρακτικές
για την πόλη και τον δημόσιο χώρο, επενδύουν στην ρητορική της 'πράσινης
πόλης' και της βιώσιμης αστικής ανάπτυξης ως στρατηγικές που
βελτιώνουν, όχι μόνο την ποιότητα του περιβάλλοντος για τους πολίτες
αλλά και την εικόνα της πόλης και άρα την ελκυστικότητα της στις
επενδύσεις. Ως παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί ο διαγωνισμός Re-think
Athens για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας, που προκηρύχθηκε από το
Ίδρυμα Ωνάση. Ο διαγωνισμός είχε ως στόχο, αφ' ενός την βελτίωση της
εικόνας και την </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">«προώθηση
μίας υγιούς μελλοντικής εικόνας μιας ζωντανής μητρόπολης που συνεχίζει
να εξελίσσεται» αφ' ετέρου την περιβαλλοντική αναβάθμιση του κέντρου.
Είναι σαφές ότι οι δύο στόχοι θεωρούνται αλληλένδετοι. Συγκεκριμένα,
όπως διατυπώνεται στην ιστοσελίδα του διαγωνισμού επιδιώκεται «η
βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη με τη διαμόρφωση προϋποθέσεων
περιβαλλοντικής αναβάθμισης, τη βελτίωση του μικροκλίματος με φυτεύσεις
και στέγαστρα, την καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη με οικολογικά μέσα
μαζικής μετακίνησης που θα μειώσουν τους παραγόμενους ρύπους και θα
είναι φιλικά στον πεζό και τους ποδηλάτες. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με
ευρύτερα κίνητρα, θα οδηγήσουν στην αντιστροφή του κλίματος κοινωνικής
και οικονομικής υποβάθμισης, στην αποκατάσταση και την επαναλειτου7ργία
των κτιρίων, και στο ζωντάνεμα των πιο κεντρικών περιοχών της πόλης»
(7).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Όπως
διατυπώνεται στην ιστοσελίδα του Re-think Athens, η λειτουργία του
δημόσιου χώρου που προωθείται είναι „το πρωί για την οικονομική και
εμπορική δραστηριότητα και το βράδυ για την ψυχαγωγία και το δημιουργικό
ελεύθερο χρόνο'. Στην ανταγωνιστική πόλη της νεοφιλελεύθερης συνθήκης, ο
δημόσιος χώρος μετατρέπεται σε προνομιακό 'πράσινο' και καλοσχεδιασμένο
υποδοχέα μοναδικών εμπειριών κατανάλωσης και ελεύθερου χρόνου. Όπως
συμβαίνει και σε άλλες πόλεις του κόσμου, στη περίπτωση του κέντρου της
Αθήνας, ο φορέας που προωθεί και εγγυάται την καλή λειτουργία και την
ελκυστική εικόνα του δημόσιου χώρου δεν είναι το κράτος και η τοπική
αυτοδιοίκηση, αλλά ένας ιδιωτικός οργανισμός.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Την ίδια
λογική συνεργασίας και αλληλλοϋποστήριξης ανάμεσα στην αστική
βιωσιμότητα και την οικονομική μεγέθυνση υιοθετεί και το διαμορφούμενο
νέο πρότυπο παρεμβάσεων στο δημόσιο χώρο του Δήμου Θεσσαλονίκης. Τα
τελευταία τρία χρόνια καταγράφεται ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τον
δημόσιο χώρο. Έχουν προκηρυχθεί τέσσερις διαγωνισμοί για διαμόρφωση νέων
πλατειών στην πόλη και τον επανασχεδιασμό των υπαρχόντων χώρων ενώ
ολοκληρώνεται και η δεύτερη φάση της ανάπλασης της Νέας Παραλίας. Στις
προκηρύξεις των διαγωνισμών, η βελτίωση των περιβαλλοντικών συνθηκών
συνδυάζεται με τον στόχο της αύξησης της ανταγωνιστικότητας και αποτελεί
κριτήριο αξιολόγησης των προτάσεων. Επιπλέον, έχει υλοποιηθεί ένας
αριθμός μικρής κλίμακας παρεμβάσεων του Δήμου στο δημόσιο χώρο με σαφή
και διατυπωμένη κατεύθυνση την ανάκτηση χώρου από το ιδιωτικό αυτοκίνητο
προς όφελος των πεζών και των ποδηλατών, και την αύξηση του πρασίνου
στην πόλη. Τέλος, ο Δήμος Θεσσαλονίκης σε μια προσπάθεια διεθνοποίησης
της εικόνας της πόλης, επένδυσε στη προωθούμενη πράσινη εικόνα της και
διεκδίκησε τον τίτλο της European Green Capital 2014, τον οποίον όμως
δεν κατάφερε να κατακτήσει. Είναι σαφές ότι στο επίπεδο των αστικών
παρεμβάσεων η βιωσιμότητα, με την περιορισμένη έκφανσή της, της αύξησης
του πρασίνου και της βιώσιμης κινητικότητας αποτελεί κυρίαρχη ρητορική.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Η
«πράσινη» αυτή στροφή επενδύει σε μία διάσταση της βιωσιμότητας, την
περιβαλλοντική με τρόπο αποσπασματικό και επιφανειακό. Η σημαντική
αποθάρρυνση του ιδιωτικού αυτοκινήτου στο κέντρο της πόλης και η μικρή
αύξηση του πρασίνου περιορίζονται στα κεντρικά και περισσότερο ορατά
σημεία της πόλης και δεν αφορούν τους αθέατους χώρους των γειτονιών που
ασφυκτιούν από την πυκνή δόμηση, την απουσία ανοικτών χώρων πρασίνου και
τα ιδιωτικά αυτοκίνητα. Δεν αφορούν δηλαδή, τουλάχιστον μέχρι τώρα,
τους πιο επιβαρυμένους περιβαλλοντικά χώρους, όπου ξετυλίγονται οι
καθημερινές ζωές των κατοίκων της πόλης, αλλά την εικόνα της. Οι
παρεμβάσεις επίσης, περιορίζονται στη αποθάρρυνση του ΙΧ και την
δενδροφύτευση ενώ δεν ασχολούνται με ζητήματα διαχείρισης του νερού στον
αστικό ιστό, διαχείρισης των απορριμμάτων και των υλικών, αποκατάστασης
των φυσικών διαδικασιών στο π</span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">εριβάλλον
της πόλης. Τα σημειακά περιβαλλοντικά οφέλη των παρεμβάσεων εντάσσονται
σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που καθορίζεται από τις τοπικές εκφάνσεις των
εθνικών πολιτικών, όπως οι πρόσφατες εκχωρήσεις δύο στρατοπέδων της
Δυτικής Θεσσαλονίκης στο ΤΑΓΠΕΔ και η δρομολογούμενη ιδιωτικοποίηση της
Εταιρείας Ύδρευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) που έχει επίσης περιληφθεί στην
προς αξιοποίηση δημόσια περιουσία του ΤΑΓΠΕΔ.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Η
«πράσινη» στροφή του Δήμου Θεσσαλονίκης θα πρέπει να ειδωθεί στο πλαίσιο
άλλων πρωτοβουλιών του Δήμου που αφορούν την διαχείριση του δημόσιου
χώρου. Πρωτοβουλίες, που νομιμοποιούνται στο όνομα της κρίσης και της
συρρίκνωσης των οικονομικών πόρων του δήμου, υπονομεύουν τον δημόσιο
χαρακτήρα του δημόσιου χώρου και αμφισβητούν καθοριστικές του
διαστάσεις. Τέτοιες πρακτικές των τελευταίων τριών χρόνων είναι η
εκχώρηση ευθύνης για τη συντήρηση δημόσιων χώρων σε ιδιώτες, οι χορηγίες
δημόσιων χώρων, οι εντεινόμενες εκκαθαρίσεις δημόσιων χώρων από
ανεπιθύμητους χρήστες όπως είναι οι μετανάστες-μικροπωλητές και οι
χρήστες ναρκωτικών, καθώς και η απαγόρευση πολιτικών συγκεντρώσεων σε
κεντρικές πλατείες στο όνομα της ομαλής λειτουργίας της αγοράς
(Athanassiou, 2013).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Συμπερασματικά,
η αστική βιωσιμότητα όπως και η περιβαλλοντική προστασία τίθενται στη
δημόσια σφαίρα, αφ' ενός ως εμπόδια στην ανάπτυξη που πρέπει να
παρακαμφθούν, αφ' ετέρου ενεργοποιούνται επιλεκτικά ως προωθητική δύναμη
της ανάπτυξης, συνήθως για να παρέχουν νομιμοποίηση σε μεγάλες
επενδύσεις αμφισβητούμενης περιβαλλοντικής ταυτότητας. Η παραπάνω
αντιφατική ενεργοποίηση της προστασίας του περιβάλλοντος και της αστικής
βιωσιμότητας έχει αναδειχθεί με τρόπο έντονο στα χρόνια της κρίσης στην
Ελλάδα. Έχει όμως τις καταβολές της στην ίδια την κυρίαρχη ρητορική για
το περιβάλλον που παραδοσιακά εμφορείται από τεχνοκρατικό ντετερμινισμό
και πίστη σε μία παρωχημένη αντίληψη της επιστήμης. Η έννοια της
αστικής βιωσιμότητας εκκινώντας από μία τέτοια βάση, αποχωρίζεται την
κοινωνική της διάσταση, απογυμνώνει την πόλη από την πολιτική της φύση
και χρησιμοποιείται για νομιμοποίηση αστικών στρατηγικών και παρεμβάσεων
στο πλαίσιο του κυρίαρχου δόγματος της ανταγωνιστικότητας .</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><b>Υποσημειώσεις :</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #252525;">(1)</span><span lang="EN-US">United Nations Sustainable Development Knowledge Platform <u><span style="color: windowtext;"><a href="http://sustamabledevelopment.un.org/mdex.php?menu=1373">http://sustamabledevelopment.un.org/mdex.php?menu=1373</a></span></u></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span lang="EN-US"><u><br />
</u></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span lang="EN-US"><u>(2)</u></span><span style="color: #252525;">http://ec.europa.eu/environment/europeangreencapital/ </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #252525;"><br />
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #252525;">(3)http: //www .siemens.com/entry/cc/en/greencityindex.htm</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #252525;"><br />
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #252525;">(4)</span><span class="FontStyle35">Πληθαράς Α. «Εκτός σχεδίου δόμηση: μια πράξη του πολέμου για το περιβάλλον» </span><span class="FontStyle38">Εφημερίδα Αυγή </span><span class="FontStyle35">Φύλλο 6-2-2011.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="FontStyle35"><br />
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="FontStyle35">(5)</span><span class="FontStyle35">Βλ., παραδείγματος χάριν, τις αντιδράσεις για τη εγκατάσταση αιολικών πάρκων στην Κρήτη στο Ιος, «Φαραωνικά έργα με <span lang="EN-US">fast track </span>και
πράσινο μανδύα: Οι εγκαταστάσεις Βιομηχανικών ΑΠΕ μεταβάλλουν το νησί
σε πηγή ενέργειας για όλη την Ευρώπη, αλλά με βαρύ κόστος για το
περιβάλλον και τους κατοίκους του» </span><span class="FontStyle38">Εφημερίδα των Συντακτών, </span><span class="FontStyle35">Φύλλο 10/2/2013. Διαθέσιμο στο <u><span lang="EN-US"><a href="http://www.efsyn.gr/?p=22550"><span style="color: windowtext;">http://www.efsyn.gr/?p=22550</span></a></span></u><span lang="EN-US"> </span>(τελευταία πρόσβαση 10/10/2013)</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="FontStyle35"><br />
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="FontStyle35">(6)</span><span class="FontStyle35" style="text-indent: 0cm;">Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής, Παράρτημα </span><span class="FontStyle35" style="text-indent: 0cm;"><span lang="EN-US">V_2, </span></span><span class="FontStyle35" style="text-indent: 0cm;">Κεφάλαιο 4.2, (Φεβρουάριος 2012) διαθέσιμο στο </span><span class="FontStyle35" style="text-indent: 0cm;"><u><span lang="EN-US"><span style="color: windowtext;"><a href="http://www.hellenicparliament.gr/">http://www.hellenicparliament.gr</a></span></span></u></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="FontStyle35" style="text-indent: 0cm;"><u><span lang="EN-US"><br />
</span></u></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="FontStyle35" style="text-indent: 0cm;"><u><span lang="EN-US">(7)</span></u></span><u><span lang="EN-US"><a href="http://www.rethinkathens.org/"><span style="color: windowtext;">http://www.rethinkathens.org/</span></a></span></u></span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div align="left" class="Style21" style="text-indent: 0cm;">
<b style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;">ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ</b></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<ul>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Athanassiou,
Evangelia, 2013 "The shifting grounds of public space in Thessaloniki:
'bottom-up' and 'top-down' responses to crisis" στο Spaces of Crisis,
πρακτικά Σεμιναρίου του Αιγαίου, Σύρος, Σεπτέμβριος 2012, (υπό
δημοσίευση).</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">European Commision, Environment, European Green Capital http://ec.europa.eu/environment/europeangreencapital/index_en.htm</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Guha R., Martinez-Alier J. 1997 Varieties of environmentalism: Essays North and South,, Earthscan, London.</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Hajer M.A. 1995 The politics of environmental discourse Ecological modernization and </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">the policy process, Clarendon Press, Oxford. </span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">OECD 2010 Cities and climate change OECD Publishing.</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Pearce D., Markandya, A. Barbier E. 1989 A blueprint for a Green Economy, Earthscan, London.</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Rethink Athens http://www.rethinkathens.org/ (τελευταία πρόσβαση 10 Οκτωβρίου 2013) </span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Siemens http://www.siemens.com/entry/cc/en/greencityindex.htm (τελευταία πρόσβαση 10 Οκτωβρίου 2013)</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Spaargaren
G. 1997 Ecological modernization of production and consumption. Essays
on environmental sociology, Wageningen University, Wageningen.</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Swyngedouw E. 2009 "The antinomies of the post-political city. In search of a democratic </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">politics of environmental production", International Journal of Urban and Regional </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Research, 33, 601-620. </span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">United Nations Environment Programme </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">http://www.unep.org/Documents.Multilingual/Default.asp?documentid=97&articleid=1 </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">503 (τελευταία πρόσβαση 10 Οκτωβρίου 2013) </span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">United Nations Sustainable Development Knowledge Platform </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">http://sustainabledevelopment.un.org/index.php?menu=1373 (τελευταία πρόσβαση 10 </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Οκτωβρίου 2013)</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Vale L, Campanella, T. 2005 The resilient cities: How modern cities recover from disaster, Oxford, Oxford University Press.</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Ιος
2013 «Φαραωνικά έργα με fast track και πράσινο μανδύα: Οι εγκαταστάσεις
Βιομηχανικών ΑΠΕ μεταβάλλουν το νησί σε πηγή ενέργειας για όλη την
Ευρώπη, αλλά με βαρύ κόστος για το περιβάλλον και τους κατοίκους του»
Εφημερίδα των Συντακτών, Φύλλο 10 Φεβρουαρίου 2013 Διαθέσιμο στο
http://www.efsyn.gr/?p=22550 (Τελευταία πρόσβαση 10 Οκτωβρίου 2013)</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Μνημόνιο
Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής,
Παράρτημα V_2 (Φεβρουάριος 2012) διαθέσιμο στο
http://www.hellenicparliament.gr</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Πληθαράς
Α. 2011 «Εκτός σχεδίου δόμηση: μια πράξη του πολέμου για το περιβάλλον»
Εφημερίδα Αυγή, Φύλλο 6 Φεβρουαρίου 2011.
Διαθέσιμο στο
http://archive.avgi.gr/arxweb/avgi/demo/www.nnet.gr/www.greenpeace.org/greece/pre
ss/118523/ArticleActionshow.action?articleID=597422 (τελευταία
πρόσβαση 10 </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Οκτωβρίου 2013)</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">ΦΕΚ Α/ 204/02/12/2010 Νόμος 3894/2010 Επιτάχυνση και Διαφάνεια Στρατηγικών Επενδύσεων.</span></li>
<li><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">ΦΕΚ/Α 60/31.03.2011 Νόμος 3937/2011 «Διατήρηση της Βιοποικιλότητας και άλλες διατάξεις. </span></li>
</ul>
<i><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">*</span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Επίκουρη Καθηγήτρια, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο </span><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Θεσσαλονίκης</span></i><br />
<br />
<i><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;">Πηγή: citybranding.gr </span></i><span style="color: #252525; font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-66109088216736084202014-12-14T06:35:00.000-08:002014-12-14T06:35:25.824-08:00 Το Κράτος Που Δεν Χτίσαμε. Γράφει ο Παντελής Μήτσιου (αναδημοσίευση απο Κλόουν)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="itemIntroText">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYpNZgHos4cMAZdyMYQTdONMBI00apeDrOxQI_d02zle7-zVJUxajVkpGWbhSsHafVQ7BQ62a7O0DDCeb9plbnBK2zBdiT15OeQU9ffi6wCluHf5xjC6v82nNdsTj8nY3sD6RRPj9htAxk/s1600/%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYpNZgHos4cMAZdyMYQTdONMBI00apeDrOxQI_d02zle7-zVJUxajVkpGWbhSsHafVQ7BQ62a7O0DDCeb9plbnBK2zBdiT15OeQU9ffi6wCluHf5xjC6v82nNdsTj8nY3sD6RRPj9htAxk/s1600/%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B7%CF%82.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Από τον Σεπτέμβριο του 2009 που η
«κρίση» ξέφυγε από τα κείμενα των μυημένων και άρχισε να καταλαμβάνει
την καθημερινότητα των ανθρώπων, πολύ πριν μετατραπεί από λέξη σε
δυσβάσταχτο βάρος, πολλοί, θέλοντας να εξευμενίσουν το κακό, έσπευσαν να
διαδηλώσουν παρηγορητικά ότι μπορεί να κρύβει μια ευκαιρία «να χτίσουμε
επιτέλους κράτος».</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Τώρα, μετά πέντε χρόνια καταρρεύσεων,
εκθεμελιώσεων, καταστροφών - ανθρωπίνων ζωών κυρίως και δευτερευόντως
θεσμών και δομών - μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι παρά τα γκρεμίσματα,
κράτος δεν χτίσαμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η <strong>δικαιοσύνη</strong>
εξακολουθεί να κινείται με ρυθμούς χελώνας και να τελεσιδικεί πολλές
φορές κατόπιν εορτής, θέτοντας εν αμφιβόλω το περί δικαίου αίσθημα και
αυξάνοντας την ανασφάλεια και τον βαθμό επικινδυνότητας κάθε
δραστηριότητας, της επιχειρηματικής μη εξαιρούμενης. Πολίτες αποφεύγουν
να διεκδικήσουν νομικά το δίκιο τους επειδή ακριβώς δεν επιθυμούν να
εμπλακούν σε μακροχρόνιες διαδικασίες κατά τις οποίες θα πρέπει να είναι
αποφασισμένοι να χάσουν αρκετές εργατοώρες, καθισμένοι σε θλιβερές
αίθουσες δικαστηρίων, ακούσια παρακολουθώντας τον πόνο κάθε πικραμένου
και περιμένοντας επί ματαίω την εκδίκαση της υπόθεσής τους. Την ίδια
αποτρεπτική δράση ασκεί η διαδικασία απονομής δικαιοσύνης και στο
επιχειρείν. Τι θα σκεφθεί ο επιχειρηματίας που θα ήθελε να διεκδικήσει
δικαστικά το δίκιο του όταν βλέπει να εγγράφονται καθημερινά 30 και
πλέον υποθέσεις στο «πινάκιο» και να συζητιόνται οι 10; Γιατί να
επενδύσει χρήμα και να σπαταλήσει χρόνο σε μια χώρα που δεν σέβεται το
δίκιο και δεν τιμά την δικαιοσύνη;</div>
<div style="text-align: justify;">
Το <strong>φορολογικό σύστημα</strong>
παραμένει το αγαπημένο παιχνίδι κάθε πολιτικού. Συνηθίσαμε να το λέμε
σύστημα ενώ δεν είναι. Είναι απλά ένας μηχανισμός κάλυψης πρόσκαιρων
αναγκών, όπως τις αντιλαμβάνεται ο έχων την διακυβέρνηση της χώρας στα
χέρια του. Είναι μια βρύση για να γεμίζει το ταμείο προκειμένου να
εξυπηρετούνται οι πελάτες του τάδε κόμματος ή του δείνα υπουργού και
βουλευτή. Κανένας στρατηγικός σχεδιασμός, καμιά σοβαρή και μακρόπνοη
πολιτική, κανένας αναπτυξιακός χαρακτήρας. Όλα θυσία στο όνομα της
εκλογής και της επανεκλογής. Εν τω μεταξύ η φορολογία πνίγει την αγορά,
επιδεινώνει την έλλειψη ρευστότητας, αποτρέπει – συνδυαστικά με άλλες
κακοδαιμονίες – την όποια επενδυτική πρωτοβουλία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το <strong>αδειοδοτικό πλαίσιο</strong>
δραστηριοτήτων παραμένει δαιδαλώδες με οριζόντιες και κάθετες
επικαλύψεις αρμοδιοτήτων που έχουν σαν αποτέλεσμα ο πολίτης να γίνεται
έρμαιο υπηρεσιών και παραγόντων, οι διαδικασίες έδαφος ανάπτυξης της
διαφθοράς και κανείς τελικά να μην είναι υπεύθυνος για τίποτα, όταν
έρθει – αν έρθει – η ώρα αναζήτησης ευθυνών. Όσες φορές επιχειρήθηκε η
απλοποίηση των διαδικασιών, έγινε με τόσο πρόχειρο τρόπο ώστε προέκυψε
ψηφιακή γραφειοκρατία η οποία αύξησε το χάος και δημιούργησε χειρότερο
μπλέξιμο από αυτό το οποίο επιχείρησε να λύσει. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα, ο τρόπος που το ΕΒΕΑ χειρίζεται το ΓΕΜΗ (αναζητήστε σχετική
αρθρογραφία).</div>
<div style="text-align: justify;">
Η <strong>δημόσια διοίκηση</strong>
παραμένει αρτηριοσκληρωτική, εχθρική προς τον πολίτη και
αναποτελεσματική με τάση προς το χειρότερο, καθώς οι περικοπές στον
αριθμό των υπηρετούντων έγιναν με τρόπο που επέφερε χειροτέρευση των
υπηρεσιών που παρέχονται στον πολίτη. Βλέπεις, πολλοί πείστηκαν ότι το
λιγότερο κράτος ταυτίζεται με το μικρότερο κράτος. Προκειμένου λοιπόν να
βελτιώσουν την εικόνα στο ταμείο, παρουσιάζοντας πλεονάσματα, αλλά
χωρίς να έχουν το θάρρος να αναλάβουν το όποιο πολιτικό κόστος, άφησαν
τις απολύσεις μέσα από τις ευφάνταστες διαδικασίες της διαθεσιμότητας
και των οριζόντιων περικοπών προσωπικού, εκεί που ήταν εύκολες και όχι
εκεί που ήταν αναγκαίες, στα «χέρια» των κακών της τρόικας. Έτσι,
εξακολουθούμε να έχουμε πενήντα ομοειδείς οργανισμούς που απασχολούν 200
υπαλλήλους και που έχουν πενήντα λογιστές, την στιγμή που θα μπορούσαν
να κάνουν την δουλειά τους με έναν (1) και θεωρούμε λύση να τους
κλείσουμε ή να απολύσουμε το εποχικό τους προσωπικό, αντί να
εξορθολογήσουμε τη λειτουργία τους. Μιλάμε για τέτοια ιδεοληψία και
τέτοιο κρυφτό από τις ευθύνες που συνοδεύουν την πραγματική άσκηση
πολιτικής. Με αυτές τις λογικές, το κράτος γίνεται (και είναι) <em><strong>σαφώς μικρότερο</strong></em> από ότι πριν πέντε χρόνια αλλά <em><strong>δεν είναι καθόλου λιγότερο</strong></em>. Αντίθετα, η σκιά του πέφτει βαριά ακόμα και εκεί που δεν έχει κανένα λόγο να βρίσκεται.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα <strong>μεγάλα αναπτυξιακά έργα</strong>,
όχι εκείνα που προσφέρουν κέρδη σε εργολαβικά συμφέροντα αλλά τα άλλα,
που δίνουν ώθηση στις κοινωνίες, όπως το κτηματολόγιο, το δασολόγιο, τα
επιμέρους κλαδικά χωροταξικά είτε καρκινοβατούν είτε παραμένουν ως
καβάντζες εξαγγελίας για τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Έτσι, ένα
ολόκληρο κράτος εξακολουθεί να λειτουργεί με προσωρινές αποφάσεις και να
ταΐζει το τέρας της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων,
καταπνίγοντας κάθε προσπάθεια δημιουργίας σύγχρονων υποδομών και δομών.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η <strong>παιδεία</strong> αποτελεί το
κατ' εξοχή παιχνίδι στα χέρια πολιτικών μικρού μεγέθους. Όσο θυμάμαι τον
εαυτό μου, οι εξαγγελθείσες «μεταρρυθμίσεις» στην παιδεία πρέπει να
είναι περισσότερες από τους υπουργούς που υπηρέτησαν σε αυτό το έρμο
υπουργείο. Μεταρρυθμίσεις που συνήθως περιορίζονται σε πειραματισμούς
στο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και στις αναθέσεις συγγραφής βιβλίων. Οι
όποιες προσπάθειες πραγματικής μεταρρύθμισης, ακόμα και όταν έγιναν με
αξιοζήλευτα διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αποδομήθηκαν από τους
επόμενους, για να εξυπηρετηθούν αλλότριοι σκοποί και όχι η εκπαίδευση
και η εκπαιδευτική διαδικασία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η <strong>υγεία</strong> και η <strong>κοινωνική ασφάλιση</strong>
είχαν την ίδια τύχη και η προσπάθεια να μην θιγούν τα συμφέροντα
ιατρών, φαρμακοποιών, κλινικαρχών, εμπλεκομένων στο εμπόριο και την
παραγωγή φαρμάκων, οδήγησαν στην καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των
ασθενών και των ασφαλισμένων. Οι τελευταίοι πληρώνουν το βαρύτερο τίμημα
σε έναν χώρο που ναι μεν φέρει τον τίτλο υγεία αλλά νοσεί βαθύτατα. Δεν
παραγνωρίζω το γεγονός ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι πληρώνουν την
ασχετοσύνη (;) των πολιτικών αλλά, ας το παραδεχτούμε, αυτοί που
πλήττονται περισσότερο είναι και οι περισσότερο αθώοι – οι ασθενείς και
οι ασφαλισμένοι - οι οποίοι επιπλέον δεν έχουν δυνατότητα αντίδρασης.
Δεν μπορούν να κηρύξουν απεργία από την ασθένεια, αν και θα το
επιθυμούσαν σφόδρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θα μπορούσα να συνεχίσω τον κατάλογο και
να απαριθμώ κατορθώματα, όπως οι αλλεπάλληλες απορρυθμίσεις αγορών,
π.χ. του γάλακτος, στο όνομα της εξυπηρέτησης του προϋπολογισμού των
πολιτών αλλά δεν θα προσθέσει κάτι στο σκεπτικό μου. Σημασία έχει ότι
επί πέντε χρόνια έχουμε υποστεί πρωτοφανείς επιθέσεις στη ζωή μας και η
παρήγορη σκέψη ότι μέσα από την απίστευτη τραγωδία μας μπορεί να βγει
κάτι θετικό, να χτιστεί επιτέλους κράτος, έχει καταρρεύσει με πάταγο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τώρα, πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, αναζητούμε αυτόν που θα περιγράψει το <strong>Μετά Την Κρίση Κράτος,</strong> που θα ζωγραφίσει τη ζωή μας από άλλη, σαφώς χαμηλότερη, βάση εκκίνησης αλλά θα είναι Εκκίνηση και όχι συνέχεια. <strong>Εκκίνηση προς Νέους Στόχους</strong>
και όχι συνέχεια της στασιμότητας και της μιζέριας ενός παταγωδώς
αποτυχημένου μοντέλου που κάνει τα πάντα προκειμένου να αναπαραχθεί.
Αναζητούμε αυτόν που θα περιγράψει το Αύριο, όχι γκρεμίζοντας για τη
χαρά του γκρεμίσματος αλλά Αλλάζοντας ό,τι νοσεί και Χτίζοντας από την
αρχή με σχέδιο και προοπτική.</div>
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-87856435270794177502014-12-14T04:47:00.000-08:002014-12-14T04:47:38.678-08:00Ζίγκμουντ Μπάουμαν: «Δεν είναι κρίση, είναι αναδιανομή πλούτου» <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzkZPQEU6pCSlt6K1oGaq1KZvU7RBnvEKkjpmq_ozBSKsGcmkwDOtG8HrKYuJ8AQZhvsHdWIJ9mWYEG4Qo6YZTTC0Gu0WxB0w18Eulq76hyphenhyphenUy2AzDkvmatFSIclAYQ5nQU9Meq19fn8R94/s1600/2+%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B1%CE%BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzkZPQEU6pCSlt6K1oGaq1KZvU7RBnvEKkjpmq_ozBSKsGcmkwDOtG8HrKYuJ8AQZhvsHdWIJ9mWYEG4Qo6YZTTC0Gu0WxB0w18Eulq76hyphenhyphenUy2AzDkvmatFSIclAYQ5nQU9Meq19fn8R94/s1600/2+%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B1%CE%BD.jpg" height="212" width="320" /></a></div>
<h3>
</h3>
<h3>
<br />Ο
επίτιμος καθηγητής κοινωνιολογίας Ζίγκμουντ Μπάουμαν μιλά για την
κρίση, τον καταναλωτισμό, τις μορφές αντίστασης, την ανάγκη αλλαγής
νοοτροπίας και το πώς βλέπει το μέλλον.</h3>
<br /><b>Τη συνέντευξη πήραν η Ντίνα Δαβάκη και ο Δημήτρης Μπούκας για την εφημερίδα Η Εποχή.</b><br /><br /><b>Η
Ελλάδα και η Νότια Ευρώπη διέρχονται μια παρατεταμένη οικονομική κρίση
και δέχονται συνέχεια σκληρά μέτρα λιτότητας. Ποια είναι η γνώμη σας για
αυτά που συμβαίνουν;</b><br /><br />Τα μέτρα συνδέονται με τα δάνεια που
ζητούνται. Είναι σημαντικό όμως να δει κανείς για ποιο σκοπό
χρησιμοποιούνται τα δάνεια που δίνονται στην Ελλάδα. Αν χρησιμοποιούνται
για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τότε απλά τρέφεται η ρίζα του
προβλήματος και οι πολιτικές λιτότητας θα συνεχιστούν αμείωτες. Οι
οικονομικές κρίσεις έχουν να κάνουν όχι με καταστροφή του πλούτου, αλλά
με αναδιανομή του. Σε κάθε κρίση υπάρχουν πάντα κάποιοι που κερδίζουν
περισσότερα χρήματα σε βάρος των άλλων. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, μετά
την κρίση έχει παρατηρηθεί μια αργή ανάκαμψη, όμως το 93% του επιπλέον
ΑΕΠ που δημιουργήθηκε, κατέληξε μόνο στο 1% του πληθυσμού.<br /><b>Στα βιβλία σας έχετε πολλές φορές αναφερθεί στον καταναλωτισμό
της σύγχρονης, μετανεωτερικής κοινωνίας. Σε τι βαθμό υπάρχει συμβατότητα
μεταξύ καταναλωτισμού και μέτρων λιτότητας; </b><br />Μέχρι το 1970,
υπήρχε μια κυρίαρχη κουλτούρα αποταμίευσης και οι άνθρωποι δεν ξόδευαν
χρήματα αν δεν τα είχαν προηγουμένως κερδίσει. Μετά το 1970, και με τη
συνδρομή πολιτικών όπως ο Ρέϊγκαν, η Θάτσερ και θεωρητικών όπως ο
Φρίντμαν, το καπιταλιστικό σύστημα αντιλήφθηκε ότι υπήρχε παρθένο έδαφος
που μπορούσε να κατακτηθεί. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν αυτή που είχε πει
ότι ο καπιταλισμός αναζωογονείται μέσω νέων παρθένων περιοχών. Αλλά
προέβλεψε λανθασμένα ότι όταν το σύστημα κατακτήσει όλα τα παρθένα εδάφη
θα καταρρεύσει. Αυτό που δεν προέβλεψε ήταν ότι ο καπιταλισμός θα
αποκτούσε την ικανότητα να δημιουργεί τεχνητές παρθένες περιοχές και να
τις κατακτά. Μία από αυτές είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν χρέη. Έτσι
εφευρέθηκαν οι πιστωτικές κάρτες.<br /><br />Διαμορφώθηκε λοιπόν μια
κουλτούρα διαφορετική από αυτή της αποταμίευσης. Τώρα πλέον μπορούσε
κανείς να ξοδεύει χρήματα που δεν είχε αποκτήσει. Η φάση μεγάλης
οικονομικής ανάπτυξης, που διήρκεσε από τα μέσα της δεκαετίας του ’70
μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα, βασίστηκε σε αυτήν ακριβώς την πίεση για
δανεισμό. Κι όταν κανείς χρωστούσε η αντίδραση των τραπεζών δεν ήταν
όπως παλιότερα, να στείλουν τον κλητήρα, αλλά το αντίθετο: έστελναν ένα
πολύ ευγενικό γράμμα, με το οποίο προσέφεραν ένα νέο δάνειο για να
αποπληρωθεί το προηγούμενο χρέος! Αυτό συνεχίστηκε για τριάντα χρόνια,
μέχρι που ο Κλίντον εισήγαγε τα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου, που
σήμαινε ότι ακόμη και οι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδά
τους με τα έσοδα, μπορούσαν να πάρουν στεγαστικά δάνεια κλπ. Τελικά
αυτή η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και έτσι δημιουργήθηκε η
χρηματοπιστωτική κρίση.<b>Παρόλα αυτά, η καπιταλιστική οικονομία φαίνεται να αντέχει.</b><br /><br />Είχαμε,
για παράδειγμα, το κίνημα «Καταλάβετε τη Wall Street», το οποίο έτυχε
μεγάλης προσοχής από τα ΜΜΕ σε όλον τον κόσμο. Στο μόνο μέρος που δεν
έγινε αισθητό ήταν στην ίδια τη Wall Street, η οποία λειτουργεί με τον
ίδιο ακριβώς τρόπο! Και αυτό είναι το πρόβλημα. Κυριαρχεί η ιδέα, στο
μυαλό της κας Μέρκελ και των άλλων πολιτικών, ότι ο μόνος τρόπος είναι
να υποστηρίζονται οι τράπεζες για να μπορούν να δίνουν περισσότερα
δάνεια. Αλλά αυτή είναι μια πολύ κοντόφθαλμη πολιτική, αφού αυτή η
παρθένα περιοχή του καπιταλισμού έχει πια εξαντληθεί: Οποιοσδήποτε
μπορούσε να χρεωθεί, έχει χρεωθεί! Ακόμα και τα εγγόνια σας είναι ήδη
χρεωμένα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Θα πληρώνουν αυτά τα τριάντα χρόνια
καταναλωτικού οργίου. Κι ενώ στην αρχή η παρθένα περιοχή των ανθρώπων
που χρεώνονται απέφερε τεράστια κέρδη, βαθμιαία τα κέρδη αυτά λιγόστεψαν
και τώρα είναι μηδαμινά, σύμφωνα με το νόμο της φθίνουσας απόδοσης.
Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα τώρα είναι ότι η χώρα επενδύει σε
φαντάσματα, αυτό ακριβώς είναι οι τράπεζες που δίνουν δάνεια!<b>Ποια είναι η διέξοδος, αν, όπως είπατε σε μια ομιλία σας, «έχει το μέλλον Αριστερά»;</b><br />Μού
ζητάτε να απαντήσω ένα ερώτημα το οποίο πολύ πιο έξυπνοι άνθρωποι, όπως
ο Στίγκλιτς, δυσκολεύονται να απαντήσουν.Είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν
ριζικές λύσεις. Κι εκείνο που με ανησυχεί, είναι ότι μεταξύ των
πολιτικών θεσμών που έχουμε στη διάθεση μας, δεν υπάρχει ούτε ένας που
να είναι σε θέση να παράσχει μακροπρόθεσμες λύσεις. Όλες οι κυβερνήσεις
υπόκεινται στους, κατά τον R.D.Laing[1], διπλούς δεσμούς, που στην
περίπτωση των κυβερνήσεων, για να χρησιμοποιήσω μια αναλογία,
συνίστανται στις πιέσεις που δέχονται. Από τη μία για να επανεκλεγούν
πρέπει να αφουγκράζονται τα αιτήματα του λαού, εκούσια ή ακούσια, και να
υποσχεθούν την ικανοποίησή τους. Από την άλλη, όλες οι κυβερνήσεις,
δεξιές και αριστερές, αδυνατούν να τηρήσουν τις προεκλογικές τους
δεσμεύσεις λόγω των χρηματιστηρίων και των τραπεζών. Για παράδειγμα,
όταν η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σαρκοζί συναντήθηκαν μια Παρασκευή να
διαβουλευτούν για το μνημόνιο της Ελλάδας, έλαβαν και κοινοποίησαν
κάποιες αποφάσεις, και έτρεμαν όλο το σαββατοκύριακο μέχρι να ανοίξουν
τα χρηματιστήρια τη Δευτέρα.<br /><br />Δεν ξέρω αν η άποψη του Laing είναι
σωστή ή λάθος ως προς την οικογένεια, αλλά θεωρώ ότι έχω δίκιο όταν
υποστηρίζω πως ισχύει στην περίπτωση των κυβερνήσεων.Ο κόσμος ψηφίζει
από απογοήτευση. Εχουμε ολοένα και πιο συχνές εναλλαγές Δεξιάς και
Αριστεράς. Στα πλαίσια της ίδιας κρίσης, ο αριστερός Θαπατέρο ηττήθηκε
από τον δεξιό Ραχόι στην Ισπανία, ενώ στη Γαλλία ο δεξιός Σαρκοζί
αντικαταστάθηκε από τον σοσιαλιστή Ολάντ. Αυτό ακριβώς εννοώ με τον όρο
διπλοί δεσμοί. Από τη μία η πίεση του εκλογικού σώματος και από την άλλη
το παγκόσμιο κεφάλαιο, χρηματιστήρια, τράπεζες, επενδυτές, που
υπερβαίνουν οποιαδήποτε κυβέρνηση.<br /><br />Μέχρι και οι ΗΠΑ είναι
καταχρεωμένες. Φαντάζεστε να ζητήσουν οι δανειστές της αμερικανικής
κυβέρνησης άμεση εξόφληση του χρέους; Η αμερικανική οικονομία θα
καταρρεύσει εν ριπεί οφθαλμού. Σε συνθήκες διπλών δεσμών, τόσο στην
ψυχολογία όσο και στην μακροοικονομία, δεν υπάρχει επιτυχής διαφυγή.
Πρέπει να αλλάξει το σύστημα εκ βάθρων και αυτό χρειάζεται χρόνο.<br /><br /><b>Ναι,
χρειάζεται ριζική λύση. Ποιά η γνώμη σας για τα κινήματα στη Νότια
Ευρώπη; Εμείς ελπίζουμε πως τα κινήματα βάσης φαίνονται να ενισχύονται
ολοένα. Είναι η πρώτη φορά, που στην Ελλάδα παρατηρούνται ομοιότητες με
τα μέσα της δεκαετίας του ’70, μετά την πτώση της δικτατορίας. Υπάρχει
συσπείρωση των πολιτών και νομίζουμε πως είναι πολύ καλός οιωνός και
ελπιδοφόρος.</b><br />Είναι η μόνη ελπίδα. Στο «Ημερολόγιο μιας κακής χρονιάς» ο
Νοτιοαφρικανός συγγραφέας Κούτσι επανεξετάζει τις βασικές αρχές που
διέπουν τη σκέψη μας, τα θεμέλια του στοχασμού μας, που θεωρούνται
δεδομένα. Ο αρχαίος ελληνικός όρος είναι «δόξα» και υποδηλώνει τις ιδέες
με βάση τις οποίες σκεπτόμαστε, που όμως δεν αμφισβητούμε (ΣτΜ
«δοξασία» στα νέα ελληνικά). Μας διευκολύνουν να κατανοήσουμε τι γίνεται
γύρω μας ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε, αλλά δεν υπόκεινται σε έλεγχο.
Τις αποδεχόμαστε σιωπηρά. Ο Κούτσι τις θέτει σε αμφισβήτηση. Και λέει
λοιπόν: «Αν θέλουμε πόλεμο, τον έχουμε. Αν επιθυμούμε ειρήνη, μπορούμε
να την αποκτήσουμε. Αν αποφασίσουμε πως τα έθνη πρέπει να δρουν σε
καθεστώς ανταγωνισμού και όχι φιλικής συνεργασίας, αυτό θα γίνει».
Επομένως, κάθε αλλαγή είναι εφικτή.<br />Είναι θέμα πολιτικής βούλησης…<br /><br />Στη
θέση των ιδιωτικών επιχειρήσεων, μπορούμε να έχουμε συνεταιρισμούς.
Oταν έκανα τη διατριβή μου για υφηγεσία στο LSE, το θέμα μου ήταν η
κοινωνιολογική ανάλυση του βρετανικού εργατικού κινήματος. Πώς από την
παρακμή του στο τέλος του 19ου αιώνα εδραιώθηκε και απέκτησε ισχύ τον
20ο. Δεν έγινε χάρη στις τράπεζες, ούτε χρηματοδοτήθηκε από ιδρύματα.
Ενισχύθηκε όμως από το συνεταιρισμό καταναλωτών Ροτσντέιλ, που ήταν ο
πρώτος συνεταιρισμός το 19ου αιώνα. Τα μέλη του αποφάσισαν να
σταματήσουν να αγοράζουν από τα μαγαζιά, να μην πληρώνουν τους
κεφαλαιούχους, αλλά να διανέμουν τα έσοδα του συνεταιρισμού στα μέλη του
και στις τοπικές κοινότητες. Ο Ροτσντέιλ δεν ήταν ο μόνος, υπήρχαν κι
άλλοι. Υπήρχαν τα ταμεία αλληλοβοήθειας, που με μια μικρή συνδρομή, τα
μέλη σε περίπτωση δυσκολίας μπορούσαν να δανειστούν χρήματα και να μην
καταφύγουν στην τράπεζα. Αυτά τα ταμεία δεν ήταν κερδοσκοπικά. Επομένως
δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του Κούτσι, αλλά εφικτό το να γίνουν
αλλαγές. Προΰποθέτουν όμως επανάσταση στο επίπεδο της κουλτούρας και
νοοτροπίας.<br /><br />Στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχουν παρόμοιες
πρωτοβουλίες των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, που παρακάμπτουν το
μεσάζοντα και αγοράζουν από τους παραγωγούς και πωλούν σε τιμές κόστους
απευθείας στους καταναλωτές. Μόνο έτσι μπορούν να αντεπεξέλθουν οι
πολίτες , των οποίων η αγοραστική δύναμη έχει μειωθεί στο μισό από τις
αλλεπάλληλες περικοπές. Πρόκειται για έγκλημα…<br />Αν τελικά η αλλαγή νοοτροπίας έχει αρχίσει, είναι μια αργή και
μακροπρόθεσμη διαδικασία, που πρέπει να υπερνικήσει ισχυρότατους
αντιπάλους. Ετσι όταν μιλάμε για λύσεις, το μείζον πρόβλημα δεν είναι το
να βρούμε το τι είναι αναγκαίο να γίνει. Σ’ αυτό εύκολα μπορούμε να
πετύχουμε σύγκλιση απόψεων. Το θέμα είναι το ποιός θα το κάνει.<br /><br /><b>Μήπως οι αγανακτισμένοι πολίτες;</b><br /><br />Σίγουρα
όχι τα πολιτικά κόμματα, οποιασδήποτε απόχρωσης. Ούτε οι κυβερνήσεις,
που δεν ελέγχουν την οικονομία, οι δυνάμεις τις οποίας είναι παγκόσμιες.
Τα κράτη είναι εξ ορισμού υποχρεωμένα να δρουν στα πλαίσια της
επικράτειάς τους. Η οικονομία δεν ασχολείται πλέον με το τοπικό επίπεδο,
τη νομοθεσία του τόπου, τις προτιμήσεις ή σύστημα αξιών των κατοίκων
του. Μόλις διαπιστωθεί σύγκρουση, παίρνουν τα laptop, τα i-pad και
i-phones και μετακομίζουν σε χώρες σαν το Μπανγκλαντές, όπου βρίσκουν
απρόσκοπτη πρόσβαση σε εργατικά χέρια που κοστίζουν 2 δολάρια τη μέρα.
Υπάρχει αυτό που ο Ισπανός κοινωνιολόγος Μανουέλ Καστέλς αποκαλεί «χώρο
των ροών» (space of flows). Εκατομμύρια δολλάρια μεταφέρονται ελεύθερα,
με το πάτημα ενός πλήκτρου στον υπολογιστή. Έτσι λοιπόν, από τη μια
μεριά έχουμε την εξουσία που είναι απελευθερωμένη από τον πολιτικό
έλεγχο, και από την άλλη έχουμε την πολιτική, που συνεχώς πάσχει από
έλλειμα εξουσίας, μια και η εξουσία εξατμίζεται στον χώρο των ροών.<br /><br /><b>Εννοείτε ότι η πολιτική είναι τοπική, ενώ η εξουσία παγκόσμια…</b><br />Ακριβώς.
Και ο πιο αδύναμος κρίκος δεν είναι η κοινότητα, η πόλη ή οποιαδήποτε
άλλη μορφή τοπικότητας, αλλά το ίδιο το κράτος, που είναι παγιδευμένο
μεταξύ δύο πυρών, του έθνους από τη μια και των αγορών από την άλλη. Και
οι πρωτοβουλίες που αναφέρατε γεννιούνται στο υπο-εθνικό επίπεδο. Οι
θεσμοί του εθνικού επιπέδου (κόμματα, κυβέρνηση, βουλή κλπ.) δε μπορούν
να αντεπεξέλθουν στη διπλή αυτή πίεση.<br /><br />Οι πολίτες στην
προσπάθεια τους να προστατευθούν από τις επιπτώσεις αυτών των ανώνυμων
δυνάμεων της αγοράς, αντιδρούν με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή
οργανώνονται με γνωστούς τους, γείτονες, με όλους αυτούς με τους οποίους
αντιλαμβάνονται από κοινού πως η βελτίωση του τόπου τους θα έχει θετικό
αντίκτυπο σε όλους και δεν είναι ανταγωνιστικό παιχνίδι με νικητές και
ηττημένους.<br /><b>Γίνεται στις μέρες μας συχνά λόγος για δίκτυα…</b><br /><br />Ξέρετε,
αντιμετωπίζω τον όρο αυτον με δυσπιστία. Τα δίκτυα έχουν να κάνουν με
την επικοινωνία και η επικοινωνία περικλείει ταυτόχρονα τη δυναμική της
σύνδεσης και τη δυναμική της αποσύνδεσης. Προτιμώ να μιλώ για κοινότητα,
γιατί αυτός ο όρος εμπεριέχει την έννοια της δέσμευσης, κάτι που δεν
ισχύει στην περίπτωση των δικτύων. Σήμερα, μπορεί κανείς να έχει
εκατοντάδες φίλους σε ένα online δίκτυο και απλά κάποια στιγμή να
σταματήσει να επικοινωνεί με κάποιους, χωρίς να χρειαστεί καν να
εξηγήσει γιατί ή να ζητήσει συγγνώμη.<br /><b><br />Στις τελευταίες εκλογές
στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε ποσοστό περίπου 27% για πρώτη φορά στην
ιστορία. Η δέσμευσή του είναι ότι θα σταματήσει την αποπληρωμή του
χρέους και τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί.</b><br /><br />Από μια
άποψη ήταν ευτυχής συγκυρία που η Αριστερά δε μπόρεσε να γίνει
κυβέρνηση. Μπορώ να φανταστώ τη δυσκολία της θέσης της απέναντι σε
πολιτικές που έχουν επιβληθεί, όχι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά από τις
ανώνυμες δυνάμεις της αγοράς. Όσο ισχυρή θέληση και καλή οργάνωση και
να έχουν τα κόμματα, δε νομίζω ότι μπορούν να καταφέρουν κάτι αν δεν
αλλάξει το σύστημα. Όπως ανέφερα, εκείνο που παρατηρείται σήμερα, είναι η
αποκοπή της εξουσίας από την πολιτική.<br /><br />Ως εξουσία αντιλαμβάνομαι
την ικανότητα να κάνει κανείς κάποια πράγματα. Ως πολιτική
αντιλαμβάνομαι την ικανότητα να αποφασίζει κανείς τι πρέπει να γίνει.
Παλιότερα, το ζητούμενο ήταν να επιβάλλει κανείς τη δική του πολιτική
ατζέντα. Ήταν δεδομένο ότι το κράτος θα υλοποιούσε την όποια ατζέντα.
Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν εννοώ ότι το κράτος είναι
τελείως ανίσχυρο, αλλά ότι έχει περιορισμένα περιθώρια ελιγμών. Έτσι,
μπορεί π.χ. να αποφασίσει ποιούς θα φορολογήσει περισσότερο, αλλά δεν
έχει λόγο στα μεγάλα προβλήματα. Όλοι οι πολιτικοί θεσμοί που
δημιουργήθηκαν μεταπολεμικά, βασίζονταν στην αντίληψη ότι το κράτος
είναι ικανό να διαχειριστεί την οικονομία, την άμυνα, όπως και τις
πολιτισμικές νόρμες μιας κοινωνίας. Αλλά τώρα πια η ιδέα της εθνικής
κυριαρχίας αποτελεί αυταπάτη, αφού δεν υπάρχει ούτε ένα έθνος που να
είναι κυρίαρχο. Ακόμη και πολύ θαραλλέοι πολιτικοί, όπως ο Λούλα στη
Βραζιλία, χρειάζεται να παρακολουθούν τις αντιδράσεις των αγορών όταν
υιοθετούν τη μια ή την άλλη πολιτική.Αντίθετα, κυριαρχούν τα χρηματιστήρια που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το
να παρακολουθούν τις ισοτιμίες των νομισμάτων κι όταν εντοπίσουν μια
αδυναμία, να τη διογκώνουν μέχρι να πάρει διαστάσεις τεράστιου
προβλήματος, μέσω των ΜΜΕ και της πληροφορικής, ώστε να οδηγήσουν σε
πτώση των μετοχών και υποτιμήσεις και να δημιουργήσουν συνθήκες
κερδοσκοπίας για το μεγάλο κεφάλαιο.<br /><br /><b>Πώς μπορεί να επέλθει η
αλλαγή; Πώς είναι δυνατόν το σύστημα της αγοράς να παραμένει τόσο
σταθερό σ’ένα περιβάλλον γενικής ρευστότητας, για να χρησιμοποιήσουμε
δικούς σας όρους;</b><br /><br />Όπως σάς είπα, δε βλέπω κάποια αρχή ικανή
να επιβάλει κάτι διαφορετικό και πιστεύω ότι για να υπάρξει θα περάσουν
δεκαετίες, δεν είναι κάτι που θε εμφανιστεί μέχρι τις επόμενες εκλογές. Η
μόνη ριζική λύση που βλέπω είναι να εδραιωθεί ένας τρόπος ζωής, που θα
καταστήσει το υπάρχον σύστημα έκπτωτο. Δηλαδή, να σταματήσει το σκεπτικό
τού να δανείζεται κανείς για την απόκτηση αυτοκινήτου ή σε επίπεδο
κρατών, το να καταφεύγουν σε δανεισμό για να μειώσουν τους φόρους για
τους πολύ πλούσιους, και να υιοθετηθεί ένας τρόπος ζωής, που θα παρέχει
σε κάποιο βαθμό ασφάλεια σε όλους. Σε τέτοιο περιβάλλον οι κερδοσκόποι
δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα.<br /><b><br />Δηλαδή ένας αντικαταναλωτικός τρόπος ζωής.</b><br /><br />Ακριβώς.
Το μισό πρόβλημα είναι ο υπερβολικός καταναλωτισμός της σπατάλης, που
κυριαρχεί. Γι’ αυτό και κανένα επίδοξο κόμμα εξουσίας δεν υπόσχεται
στους ψηφοφόρους πως θα πατάξει τον καταναλωτισμό. Δεν μιλάμε φυσικά για
λιτότητα, αλλά για αλλαγή νοοτροπίας και τρόπου ζωής, με έμφαση στην
ικανοποίηση των αναγκών και όχι την ικανοποίηση των καταναλωτών. Ο
κόσμος τότε δεν θα σπαταλάει χρήματα για την απόκτηση διάφορων gadgets,
όπως για παράδειγμα το να αγοράζεις καινούριο κινητό, χωρίς το παλιό να
έχει βλάβη…<b><br />Αυτό γίνεται γιατί οι κατασκευαστές των gadgets διασφαλίζουν ότι
μόλις εισαχθεί το νέο μοντέλο μιας συσκευής τα παλιότερα θα γίνουν
παρωχημένης τεχνολογίας και αυτό ακριβώς τονίζουν όταν τα διαφημίζουν.
Τέτοια τεχνάσματα χρησιμοποιούν για να παγιδεύουν τους καταναλωτές.</b><br /><br />Φυσικά.
Τα διαφημιστικά κόλπα αρχίζουν από τις διαφημίσεις στην παιδική
τηλεόραση, όταν π.χ. τα νέα μοντέλα αθλητικών παπούτσιών παρουσιάζονται
με τέτοιον τρόπο, που κάνει τα παιδιά να αισθάνονται πως θα γίνουν
ρεζίλι στο σχολείο αν εμφανιστούν με παλιότερα. Μ’αυτόν τον τρόπο
ασκούνται πιέσεις από παντού και απαιτείται θάρρος και αντοχή για να
αντισταθεί κανείς στον καταναλωτισμό. Κάποιοι το κατορθώνουν και
δημιουργούνται μικροί πυρήνες, όπως για παράδειγμα στην Ιταλία υπάρχει
το κίνημα «slow food», που έχει εξαπλωθεί σε 160 χώρες ή το «Cittaslow»,
που αποσκοπεί στην επιβράδυνση του ρυθμού ζωής στα αστικά κέντρα και
στη διασφάλιση της ποιότητας ζωής, αντί για την ποιότητα της
κατανάλωσης. Τέτοιες πρωτοβουλίες αποτελούν «νησάκια» σε ένα
αρχιπέλαγος. Από αυτό το σημείο ως τη ριζική αλλαγή νοοτροπίας είναι
μακρύς ο δρόμος. Με παρηγορεί όμως η σκέψη πως κάθε πλειοψηφία στην
ιστορία ξεκίνησε ως μειοψηφία κι έτσι το ίδιο μπορεί να συμβεί και με
τις κινήσεις που αναφέραμε. Δεν έχω δυστυχώς άλλο όραμα να σας προσφέρω.<br /><br /><b>Ποιός θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος των διανοούμενων σε αυτήν την προσπάθεια;</b><br /><br />Η
διανόηση έχει γίνει κι αυτή ένα προϊόν που πωλείται και αγοράζεται και
αυτό ισχύει για όλους, τόσο συντηρητικούς, όσο και προοδευτικούς.
Παλιότερα, ας πούμε στη δεκαετία του ’30, υπήρχαν διανοούμενοι με κάποιο
όραμα, κομμουνιστικό ή ακόμη και φασιστικό. Σήμερα οι διανοούμενοι με
όραμα είναι πολύ λίγοι. Ο Μισέλ Φουκώ έχει πει ότι δεν υπάρχουν πια
ολοκληρωμένοι διανοούμενοι: οι πανεπιστημιακοί στηρίζουν τα
πανεπιστήμια, οι καλλιτέχνες τα θέατρα, οι γιατροί τα νοσοκομεία, η κάθε
κατηγορία τα δικά της επαγγελματικά συμφέροντα. Λείπουν οι διανοούμενοι
που θα στοχαστούν με πλαίσιο αναφοράς την ανθρωπότητα ολόκληρη.<br /><br /><b>Αυτή η απουσία έχει να κάνει με τη σχετικοποίηση και την εμπορευματοποίηση της γνώσης;</b><br /><br />Οι
διαδικασίες της εμπορευματοποίησης, της απορρύθμισης, του ατομισμού
χαρακτηρίζουν όλες τις πλευρές της σύγχρονης κοινωνίας. Έτσι δεν
υπάρχουν πια «κέντρα βάρους», σημεία συνεύρεσης, και «εργοστάσια
αλληλεγγύης». Όλα είναι σκόρπια, ρευστά. Συνεργαζόμαστε στιγμιαία για
την αντιμετώπιση ενός προβλήματος και στη συνέχεια μεταπηδάμε σε κάτι
άλλο, όταν βαρεθούμε, και όχι όταν το πρόβλημα έχει επιλυθεί. Δεν
υπάρχει αγκυροβόλι.<br /><br /><b>Αν λοιπόν, όπως περιγράφετε και στα
βιβλία σας, ζούμε πια σε ένα μεταμοντέρνο, ρευστό κόσμο, μια ρευστή
μετανεωτερικότητα, ποιά θα είναι η διάδοχη κατάσταση;</b><br /><br />Χρησιμοποιώ,
όπως ίσως ξέρετε, τον όρο interregnum, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη
φορά από τον Τίτο Λίβιο για να περιγράψει την κατάσταση στη Ρώμη μετά το
θάνατο του Ρωμύλου, που βασίλεψε για 37 χρόνια, όσο ήταν τότε ο μέσος
όρος ζωής. Μετά το θάνατό του, ελάχιστοι Ρωμαίοι θυμούνταν τη Ρώμη πριν
το Ρωμύλο. Οπότε επικρατούσε μια κατάσταση τραγικής αβεβαιότητας και
έλλειψης προσανατολισμού, μέχρι να βρεθεί βασιλιάς.<br /><br />Ο Γκράμσι
δανείστηκε τον όρο και τον προσάρμοσε για να περιγράψει μια κατάσταση
όπου οι παλιές πρακτικές δεν είναι πια αποτελεσματικές, ενώ νέοι τρόποι
δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλέψουμε ποιοί
θα είναι αυτοί οι τρόποι. Ίσως σε άλλα σημεία της υδρογείου να έχουν
ήδη βρεθεί και να μην το γνωρίζουμε. Αυτό το μαθαίνουμε πάντα εκ των
υστέρων. Στη διάρκεια του 20ου αιώνα, ούτε ένα από τα γεγονότα που
άλλαξαν τον ρου της ιστορίας δεν είχε προβλεφθεί. Όλα αποτέλεσαν
εκπλήξεις και ο κόσμος δεν μπορούσε να πιστέψει πως συνέβαιναν. Οταν
μελετούσα την ιστορία του εργατικού κινήματος στη Βρετανία και έκανα
έρευνα στα αρχεία της Guardian στο Μάντσεστερ, διαπίστωσα πως ούτε μια
φορά μέχρι το 1870 δεν είχε γίνει αναφορά στην βιομηχανική επανάσταση,
ούτε στην κοιτίδα της, το Μάντσεστερ. Ο κόσμος δεν είχε αντιληφθεί πως
ζούσε τη βιομηχανική επανάσταση. Επομένως, αν τώρα ζούμε μια μετα-ρευστή
επανάσταση, μόνο τα παιδιά σας θα τη συνειδητοποιήσουν.<br /><br /><b><br />Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.</b><br /><br />Ο συμπατριώτης σας
Κορνήλιος Καστοριάδης, όταν λόγω των ριζοσπαστικών του θέσεων ερωτήθηκε
αν στόχος του ήταν να αλλάξει τον κόσμο, απάντησε «Ούτε κατά διάνοια.
Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου να αλλάξω τον κόσμο. Αυτό που επιθυμώ
είναι να αλλάξει η ανθρωπότητα από μόνη της, όπως έκανε τόσες φορές στο
παρελθόν». Αυτή είναι οπτική αισιόδοξου ανθρώπου.<br /><br /><b>Την προσυπογράφετε σε τελική ανάλυση;</b><br /><br />Δεν
θα προλάβω να το δω, γιατί είναι μακροπρόθεσμο. Όμως ελπίζω ο 21ος
αιώνας να είναι αφιερωμένος στην επανασύνδεση εξουσίας και πολιτικής,
μέσα από συλλογική δράση και κοινούς στόχους. Η διάκριση μεταξύ
αισιόδοξης και απαισιόδοξης στάσης κατά τη γνώμη μου είναι λογικά
εσφαλμένη, αφού δεν εξαντλεί όλες τις πιθανότητες. Ποιός είναι ο
αισιόδοξος; Όποιος πιστεύει πως ο κόσμος ως έχει εδώ και τώρα, είναι ο
καλύτερος δυνατός. Ποιός είναι ο απαισιόδοξος; Αυτός που σκέφτεται πως
ίσως ο αισιόδοξος να έχει δίκιο.<br /><br />Υπάρχει και ο Καστοριάδης μεταξύ
των δύο θέσεων, που λέει πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και έλπιζε
πως κάποτε θα πραγματοποιηθεί. Όσον αφορά στο απώτερο μέλλον, η άποψη
του είναι σωστή, όχι όμως όσον αφορά στο άμεσο μέλλον.<br /><br />Όσο για
μένα, είμαι βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξος και μακροπρόθεσμα αισιόδοξος. Δεν
βλέπω ριζοσπαστικές αλλαγές σύντομα, αλλά είμαι σίγουρος, πως είναι στο
πρόγραμμα.<br /><br />[1] Ο ψυχίατρος R.D. Laing, ορίζει ως «διπλούς
δεσμούς», τα διαφορετικά αντιφατικά μηνύματα στα οποία είναι εκτεθειμένα
τα μέλη της οικογένειας λόγω της ταυτόχρονης επιρροής της κοινωνίας και
της οικογένειας και την ανάγκη να απαντήσουν σε πολύ συχνά παράλογες
προκλήσεις για να μην τιμωρηθούν.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiKp1b_x3CSGmwjf07pUQCb-Cbk1obdcgetKIdHa20fk23apFtFv_GSrEZU-azj2FU5HLwBEfqpHdbE2-PpRzoLc1MlSLqfcTDcB3E12mY6p3OyZoUe8raA8o91lmySyJ865hHJn07FeT-/s1600/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B1%CE%BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiKp1b_x3CSGmwjf07pUQCb-Cbk1obdcgetKIdHa20fk23apFtFv_GSrEZU-azj2FU5HLwBEfqpHdbE2-PpRzoLc1MlSLqfcTDcB3E12mY6p3OyZoUe8raA8o91lmySyJ865hHJn07FeT-/s1600/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B1%CE%BD.jpg" /></a></div>
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-30811478651958709042014-12-12T10:28:00.001-08:002014-12-12T10:28:14.216-08:00Διαφορετικοί ορισμοί της ανταγωνιστικότητας μιας χώρας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.creativeclass.com/_v3/creative_class/_wordpress/wp-content/uploads/2008/12/globechess-150x150.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.creativeclass.com/_v3/creative_class/_wordpress/wp-content/uploads/2008/12/globechess-150x150.jpg" height="200" width="200" /></a></div>
<ul style="text-align: left;">
<li> </li>
<li>Η εθνική ανταγωνιστικότητα είναι το πλέγμα εκείνο των παραγόντων, πολιτικών και θεσμών που προσδιορίζουν το επίπεδο της παραγωγικότητας μιας χώρας. Το επίπεδο της παραγωγικότητας, με τη σειρά του, προσδιορίζει το διατηρήσιμο επίπεδο ευημερίας που μπορεί να απολαμβάνει μία οικονομία. Με άλλα λόγια, οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες μπορούν τείνουν να είναι σε θέση να προσφέρουν υψηλότερα επίπεδα εισοδήματος στους πολίτες τους. Το επίπεδο της παραγωγικότητας προσδιορίζει επίσης την απόδοση των επενδύσεων σε μια οικονομία. Καθώς οι αποδόσεις είναι οι καθοριστικοί προσδιοριστικοί παράγοντες στη μεγέθυνση των οικονομιών, μια πιο ανταγωνιστική οικονομία είναι μια οικονομία που πιθανότατα θα αναπτυχθεί ταχύτερα στο μεσο- και μακροπρόθεσμο ορίζοντα. <i>(World Economic Forum 2007: 3)</i></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η ανταγωνιστικότητα των χωρών είναι το πεδίο εκείνο της οικονομικής θεωρίας που αναλύει τα στοιχεία και τις πολιτικές εκείνες που διαμορφώνουν την ικανότητα μιας χώρας να δημιουργεί και να διατηρεί ένα περιβάλλον που υποστηρίζει μεγαλύτερη παραγωγή αξίας για τις επιχειρήσεις και μεγαλύτερη ευημερία για τους πολίτες.(<i>Institute for Management Development 2006)</i></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ανταγωνιστικότητα είναι ο βαθμός στον οποίο ένα κράτος μπορεί, υπό συνθήκες ελεύθερης και δίκαιης αγοράς, να προσφέρει αγαθά και υπηρεσίες που πληρούν τα κριτήρια των διεθνών αγορών, διατηρώντας και αυξάνοντας ταυτόχρονα τα πραγματικά εισοδήματα των ανθρώπων μακροχρόνια. <i>(OECD 1992: 237)</i></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η ανταγωνιστικότητα ενέχει στοιχεία παραγωγικότητας, αποτελεσματικότητας και κερδοφορίας. Αλλά δεν είναι αυτοσκοπός ή απλός στόχος. Είναι ένα ισχυρό μέσο αύξησης του βιοτικού επιπέδου και της κοινωνικής ευημερίας – ένα εργαλείο για την επίτευξη στόχων. Αυξάνοντας την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα στα πλαίσια της διεθνούς εξειδίκευσης, η ανταγωνιστικότητα προσφέρει παγκοσμίως τη βάση για την αύξηση των εισοδημάτων κατά μη πληθωριστικό τρόπο. <i>Competitiveness Advisory (Ciampi) Group, “Enhancing European Competitiveness”. First report to the President of the Commission, the Prime Ministers and the Heads of State, June 1995.</i></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Πρέπει να δούμε την ανταγωνιστικότητα ως το κύριο μέσο αύξησης του βιοτικού επιπέδου, απασχόλησης των ανέργων και εξάλειψης της φτώχειας.<i>Competitiveness Advisory (Ciampi) Group. “Enhancing European Competitiveness”. Second report to the President of the Commission, the Prime Ministers and the Heads of State, December 1995</i></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η ανταγωνιστικότητα είναι η ικανότητα μιας χώρας να πετύχει διατηρήσιμα υψηλούς ρυθμούς αύξησης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ. <i>(World Economic Forum 1996: 19)</i></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η έννοια της ανταγωνιστικότητας περικλείει τόσο την αποδοτικότητα (επίτευξη στόχων με το μικρότερο δυνατό κόστος) όσο και την αποτελεσματικότητα (επιλογή των κατάλληλων στόχων). Αυτή η επιλογή βιομηχανικών στόχων είναι κρίσιμη. Η ανταγωνιστικότητα περιλαμβάνει τόσο τους στόχους όσο και τα μέσα για την επίτευξή τους. <i>(Buckley, et al. 1988)</i></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ανταγωνιστικότητα σημαίνει υποστήριξη της ικανότητας των επιχειρήσεων, κλάδων, περιφερειών, χωρών ή διακρατικών περιοχών να δημιουργούν σχετικά υψηλά επίπεδα εισοδήματος και απασχόλησης των συντελεστών τους, ενώ παραμένουν εκτεθειμένες στο διεθνή ανταγωνισμό. <i>(OECD 1996)</i></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η ανταγωνιστικότητα αναφέρεται στην ικανότητα μιας χώρας να πετύχει τους βασικούς στόχους της οικονομικής της πολιτικής, ιδιαίτερα την αύξηση του εισοδήματος και της απασχόλησης, χωρίς να αντιμετωπίσει προβλήματα στο ισοζύγιο πληρωμών της. <i>(Fagerberg 1996: 355)</i></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η ικανότητά μας να προσφέρουμε αγαθά και υπηρεσίες που πληρούν τα κριτήρια του διεθνούς ανταγωνισμού ενώ οι πολίτες μας απολαμβάνουν ένα βιοτικό επίπεδο που αυξάνεται και είναι διατηρήσιμο. (<i>Tyson 1992)</i></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Μια χώρα θεωρείται ανταγωνιστική αν πουλάει αρκετά προϊόντα και υπηρεσίες, με εισοδήματα για τους συντελεστές συμβατά με τις προσδοκίες και βλέψεις (τρέχουσες και συνεχώς μεταβαλλόμενες) της χώρας, υπό συνθήκες (μακρο-οικονομικές και κοινωνικές) που κρίνονται ως ικανοποιητικές από τους πολίτες.<i> (Aiginger 1996: 141)</i></li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ανταγωνιστικότητα είναι η ικανότητα μιας χώρας ή περιοχής να δημιουργεί ευημερία. <i>(Aiginger 2006: 162) </i></li>
</ul>
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-68118167729810078282014-12-12T08:52:00.003-08:002014-12-12T08:52:48.447-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://annieforschoolboard.com/wp-content/uploads/2014/08/reform.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://annieforschoolboard.com/wp-content/uploads/2014/08/reform.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-59687505827689010582014-12-12T08:39:00.000-08:002014-12-12T08:39:15.163-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUJD8hqe4FS6olIUrBsyRRf1MZm1nKfAqL-mh3Yu0foD4HlH-qecVAs3Lo23-oVCxr_H7QU2N0qsQglVjsx_8ZVr3zkdgFyM7Rc01BmNl-1XlGQkJ3T1aLU-dBoN47c5ANvuDVDP3tQe6E/s1600/17398873-abstract-word-cloud-for-reformism-with-related-tags-and-terms.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUJD8hqe4FS6olIUrBsyRRf1MZm1nKfAqL-mh3Yu0foD4HlH-qecVAs3Lo23-oVCxr_H7QU2N0qsQglVjsx_8ZVr3zkdgFyM7Rc01BmNl-1XlGQkJ3T1aLU-dBoN47c5ANvuDVDP3tQe6E/s1600/17398873-abstract-word-cloud-for-reformism-with-related-tags-and-terms.jpg" height="267" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5443483671239964234.post-10970399308018227292014-12-11T08:57:00.002-08:002014-12-11T08:59:58.193-08:00Εκ νέου πολιτικοποίηση σε όλα τα επίπεδα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://popaganda.gr/wp-content/uploads/popaganda_papagianakis-960x540.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://popaganda.gr/wp-content/uploads/popaganda_papagianakis-960x540.jpg" height="180" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
του <b>Μιχάλη Παπαγιαννάκη </b>*</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Δεν είναι βέβαιο ότι
όλοι λυπούνται ή ανησυχούν από αυτή την
εξέλιξη. Σίγουρα όμως οι περισσότεροι
αναγνωρίζουν στην πολιτική μια δυνατότητα
και έναν ρόλο δημιουργικών παρεμβάσεων
στην οικονομική, κοινωνική, αλλα και
πολιτιστική σφαίρα, όπως και σημαντικές ρυθμίσεις για την
αντιμετώπιση προβλημάτων, ανισοτήτων,
κρίσεων.Το ζήτημα είναι ότι αυτές τις
λειτουργίες και παρεμβάσεις η πολιτική
όλο και λιγότερο τις ασκεί, εδώ και
καιρό. Παλιότερα μπορούσε κανείς να
επιδιώκει πολιτικές για την αύξηση της
απασχόλησης και των εισοδημάτων, για
την ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους,
για την μείωση των ανισοτήτων και των
αποκλεισμών, για την αύξηση των επενδύσεων
για την Παιδεία, για τις παραμερισμένες
κατηγορίες και ομάδες του πληθυσμού
κτλ. κτλ Ηταν η εποχή που μιλούσαν όλοι
για το ευρωπαϊκό ή για το «σοσιαλδημοκρατικό»
κοινωνικό μοντέλο,θεωρώντας το περίπου
ως αυτονόητο.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Η αποτελεσματικότητα
αυτού του μοντέλου (και όχι μόνο στην
Ευρώπη, θυμηθείτε την «ανοιχτή κοινωνία»
στις ΗΠΑ...) σε μια μακρά μεταπολεμική
περίοδο θεωρούνταν δεδομένη και
αποδεικνυόταν από μια σχετικά στα θερή
και υψηλή ανάπτυξη της παραγωγής και
του διεθνούς εμπορίου υπό συνθήκες
περίπου πλήρους απασχόλησης. Όλα αυτά
μπήκαν σε αμφισβήτηση στα μετά την πρώτη
πετρελαϊκή κρίση, την παγκοσμιοποίηση,
την κατάρρευση του διπολικού κόσμου,
την ανάδυση νέων και σημαντικών χωρών
στη συνολική οικονομική σκηνή. Άνοιγμα
των εθνικών οικονομιών σε αυξημένο
διεθνή ανταγωνισμό, δημοσιονομικές
κρίσεις, προσπάθειες περιορισμού των
φορολογιών επιχειρήσεων και πλούτου
και αντίστοιχη πίεση για μείωση των
δημόσιων δαπανών για το κοινωνικό
κρατος, αλλά και για «αθέμιτες»
αναπτυξιακές επενδύσεις, «μετακόμιση»
επιχειρήσεων σε χώρες με μικρότερο
οικονομικό και κοινωνικό κόστος, αύξηση
της ανεργίας, πίεση εις βάρος των
οργανωμένων παρεμβάσεων και αντιστάσεων
των εργαζομένων, όλα αυτά και άλλα
ανάλογα, συχνά και με ιδεολογικό
περιτύλιγμα οικονομικού φιλελευθερισμού
και αναπτυξιακής προσδοκίας από την
ιδιωτική πρωτοβουλία οδήγησαν την
πολιτική να στερηθεί πολλά από τα βασικά
εργαλεία που της επέτρεπαν να παρεμβαίνει,
να ρυθμίζει, να διακυβερνά, με σχετική
αποτελεσματικότητα: φορολογία, νομισματική
πολιτική, δημόσιες επενδύσεις και
οργανισμοί, ευνοϊκές πιστώσεις, επιδόματα,
κίνητρα, διοικητικές παρεμβάσεις...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://ypogeiadiadromi.files.wordpress.com/2012/05/papagiannakis_mix-eyrovouleytis.jpg?w=500&h=127" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://ypogeiadiadromi.files.wordpress.com/2012/05/papagiannakis_mix-eyrovouleytis.jpg?w=500&h=127" height="81" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Βέβαια, τα εργαλεία
αυτά και η χρήση τους δεν παρήγαν στο
παρελθόν πάντοτε τα καλύτερα αποτελέσματα.
Παρήγαγαν και γραφειοκρατια, αυθαιρεσία,
αδιαφανεία, κακή χρήση δημόσιων πόρων.
Αναγνωριζόταν όμως γενικά ότι ήταν
αναγκαία και θεμιτή η πολιτική παρέμβαση
και ρύθμιση στο χώρο της ιδιωτικής
οικονομίας, του ανεξέλεγκτου ανταγωνισμού
και της ασυδοσίας σε οικονομικές,
κοινωνικές, πολιτιστικές και οικολογικές
επιλογές. Αυτή η αποδοχή έδινε το δικαίωμα
και τη δυνατότητα στους πολίτες να
διεκδικήσουν από τη δημόσια εξουσία να
παρέμβει προς αυτή ή εκείνη την κατεύθυνση,
να οργανωθούν σχετικώς, να συζητήσουν,
να αντιπαρατεθούν, να κάνουν σχετικά
διαβήματα, να ψηφίσουν, να τιμωρήσουν
ή να επιβραβεύσουν, να ελπίζουν ότι θα
πετύχουν επιθυμητές αλλαγες. Αυτό δεν
είναι όμως και το νόημα της πολιτικής
συμμετοχής; </div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Εδώ και καιρό εδραιώνεται
στην πεποίθηση των πολιτών ότι η συμμετοχή
δεν οδηγεί σε αποτελέσματα. Εξ ου και η
απαξίωση της πολιτικής την οποία
διαπιστώνουμε. Αρκετοί πιστεύουν ότι
πρόκειται για παροδική κρίση, απ τα
πραγματα θα «διορθωθούν» με αλλαγές σε
ηγεσίες, πρόσωπα, κείμενα, νομικές
ρυθμίσεις. Δεν νομίζω ότι αρκούν.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Απαιτείται μια νέα
«πολιτικοποίηση» της διεθνούς και της
κοινωνικής συμβίωσης, σε άλλα επίπεδα
και με άλλα επίδικα αντικείμενα ώστε
να μπορούν να υπάρξουν εκ νέου δυνατότητες,
εργαλεία, και κίνητρα για συμμετοχή των
πολιτών. Πολιτικοποίηση της διακυβέρνησης
της παγκοσμιοποίησης, με νέες μορφές
ενεργού συμμετοχής, κρατών, κινημάτων
και πολιτών. Ενοποίηση της Ευρώπης και
πολιτικοποίηοη των οικονομικών,
κοινωνικών και οικολογικών λειτουργιών
της. Ανοικοδόμηση του κοινωνικού κρατους
και πολιτικοποίηοη των πόρων του
(αλήθεια, γίνεται χωρίς αποκατάσταση
της φορολογίας ως εργαλείου ανακατανομής
εισοδημάτων, παροχών και κοινωνικών
παρεμβασεων;). Αποκατάσταση των εξουσιών
της νομοθετικής (και κοινοβουλευτικής)
εξουσίας εις βάρος της εκτελεστικής.
Περιφερειακή ανασυγκρότηση του κράτους
και της αυτοδιοίκησης.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Προφανώς πρόκειται
απλώς για απλούς τίτλους ολόκληρων
κεφαλαίων μιας σύγχρονης και επείγουσας
μεταρρύθμισης της ουμβίωσής μας, και
επομένως της πολιτικής.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Φυσικά το κλειδί είναι
ποιες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να
ξεκινήσουν να συζητούν και να μετέχουν
σε μια τέτοια μεταρρύθμιση ιδεών,
προτάσεων και τελικά δράσεων. Η ελπίδα
πολλών μας είναι σε μια ανανεωμένη,
ευρωπαϊστική, οικολογική και μεταρρυθμιστική
Αριστερά. Παντως τα «κεφάλαια» που
προαναφέρθηκαν και άλλα ανάλογα μπορούν
να αποτελέσουν αντικείμενο στοχασμού
και νέων προτασεων όλων των πολιτών και
πολιτικών δυναμεων, πάντα βέβαια στη φιλοδοξία της εκ
νέου πολιτικοποίησης της συμβίωσης μας
στον κόσμο και στη χώρα. Και τότε θα
είναι δυνατόν να συζητήσουμε παραγωγικά...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
*<i>Δημοσιεύτηκε στο Βήμα της Κυριακής 13/7/2008</i></div>
</div>
Left Reformistashttp://www.blogger.com/profile/14454186021899119861noreply@blogger.com0